May 13th 2010 - The following is Part II of an frank and sincere interview Green Correspondents conducted with Mojtaba Vahedi, adviser and spokesperson for Mehdi Karroubi outside of Iran, in which Vahedi discusses amongst other things, the role of the Supreme Leader, questioning the validity of the current interpretation of the "Velayat-e-Faghih” and suggests the formation of what he refers to as a National Congress consisting of a variety of apposing groups.
PART II - Interview of Green Correspondents with Mojtaba Vahedi
Green Correspondents: Given your contact and consultations with the members of the Coordination Council for the Green Path of Hope, and the Iranian political culture that customarily expects an eventful month of June, what do you have in mind for the anniversary of the rigged elections in June?
The first priority is to have the opportunity to collaborate with our friends within the Coordination Council. If it becomes necessary, in the first ten days of Khordad (May 21st – May 31st), I will make certain announcements on behalf of Mr. Karroubi, his family and his advisers. Allow me however, to refrain from acting individually, for a higher level of analysis and coordination will allow us to offer programs that will provide greater results within our society. We have held several meetings with our colleagues in the Coordination Council and although a number of preliminary discussions have taken place, we have not reached a final consensus. If there has been no announcement to date, it by no means implies that we are trying to hide anything from the people, but to avoid unintentional leaks to a government intent on sabotaging any program designed for this important day. Of course, even if our colleagues at the Coordination Council have reservations, we ourselves will announce a number of programs during the first ten days of Khordad.
Do you believe the Green Movement has a specific "road map" or objective ?
In my opinion, the Green Movement has two fundamental objectives and in order to achieve these objectives, the movement has proposed a number of strategies by focusing mainly on creating critical mass and increasing awareness within our society. The first objective is to ensure free and unconditional elections; elections that are not interfered with by anyone under any legal or religious pretext. The elections must encompass all areas, including the type of ruling government to be established. The second objective is to ensure that no one, regardless of their position is immune to criticism or warnings. Take for example what the Supreme Leader's representative within the IRGC has said, that we the public have no right to question any decisions made by the Supreme Leader [Vali Faqih], or the fact that the head of the judiciary has stated there is nothing in our Constitution that controls the actions of the Leadership, or when an illiterate individual acting as the Friday Prayer Imam in Qom implies somehow that Khamenei is on the same level as the prophet Jesus Christ and that he has spoken at the time of his birth - all this must end, for if not, Ayatollah Khomeini's resting soul (of great interest to these gentlemen) will greatly suffer as a consequence.
Prior to the referendum on the Islamic Republic, Ayatollah Khomeini clearly stated: "In the Islamic Republic, every individual citizen has the right to directly question the leader of the Muslims in the presence of others and the leader must provide convincing answers.” We must strive to achieve the intent behind this statement. Although this issue has been brought up in the past and is not exclusive to the events of the recent presidential elections, it must nevertheless be one of the main objectives of our protest movement. In the five years between 1992 and 1997, when Mr. Karroubi was not involved in politics he clearly stated: " If I was not mesmerized by Velayat-e-faghih during Imam Khomeini's era, why would I be mesmerized by it during Khamenei reign" In response to those who claim that we should be Shiites willing to burn in defense of the divine custodianship and supremacy of the jurist (Velayat-e-faghih), Mr. Karroubi sarcastically stated that even if he had lived during the era of Imam Sadeq (the sixth Shiit Imam), he would not have had the courage to walk into fire for the sake of Imam Sadeq. Such a statement was designed to ensure that we refrain from associating a divine significance with the position of the Supreme Leader.
Mr. Karroubi views the Supreme Leader as a respectable individual with specific responsibilities under the Constitution. The responsibilities of the Supreme Leader were neither defined by the heavens nor described in the Qoran, but rather decided by the people. In his last letter to Ayatollah Meshkini, Ayatollah Khomeini wrote: "Since the people elect the Supreme Leader via the Assembly of Experts, the leader is considered as chosen by the people and as such should be obeyed." In other words because the Supreme Leader is chosen by the people he should be followed and obeyed. As a result, given the current climate when both the Assembly of Experts is not the choice of the majority of the people and the Supreme Leader is not the preferred choice of the Assembly of Experts, following the Supreme Leader is no longer binding and obeying him is no longer necessary. Even if some within the Green movement were supporters of the Supreme Leader (Vali Faghih), their belief in him was based on the framework described in the Constitution. Of course given the interpretations by the Guardian Council and the Head of the Judiciary that no one can supervise the actions of the Supreme Leader, it is best that we set this issue aside completely and instead support an "earthly" government that does not trample upon its citizens rights through false, heavenly pretexts.
Can you please expand upon how you believe we can achieve the above mentioned objectives?
That is a good question. It is incumbent upon us to bring together the specialists within the various opposing groups and collect a variety of suggestions. It is not necessary for anyone to play a specific or pivotal role, although because the Coordination Council is somehow associated with Mr. Mousavi and also close to Mr. Karroubi's thinking, they could play a central role in bringing together the various groups. One of my criticisms of the Coordination Council is that they have not succeeded in this area. I suggest that we form a National Congress. The various ideas from individuals, groups, specialists, academics, clerics, student groups, students and political activists should be announced in the near future so that we can move forward towards a path that can be reasonably claimed as one acceptable by a majority.
This group can be referred to as a National Congress, the Coordination Council, or any other name, but the members must come from all schools of thought. I even believe that the government of the Islamic Republic should also be represented. It goes without saying however, that we must agree from the start that if the majority of the people decide that they want an Islamic Republic, an Islamic government in which the Supreme Leader (Vali Faghih) is even allowed to divorce people within the sanctity of their homes, then we must comply with that choice. If on the other hand, the people decide that power should not be centralized and with one individual, whether that individual be Khatami, Khamenei, Karroubi, Nategh Nouri, Rafsanjani, Sanei or anyone else for that matter, then they must also accept that choice. This Council must allow for those who are in agreement with the Islamic Republic (that is if they believe in the strength of their position) to also be present.
When Velayat-e-Faghih (the divine custodianship and supremacy of the jurist) was first incorporated and formally adopted into our Constitution in 1979, it was not approved and accepted as a result of the people's awareness of its underlying principles or because of any prior successful experience, but purely as a result of Ayatollah Khomeini's charisma and popularity. Today after 32 years, these gentlemen claim that the actions of Velayat-e-Faghih have saved Iran from grave danger, enabling Iran to reach the height of its knowledge and wealth. If they stand behind their claims, then I ask these gentlemen to hold a referendum regarding this manner. According to their claims and based on their premise, if 77% of the people for example voted for the Constitution back then, 99% should vote for it today. We must lay the foundation for such a referendum so that if our opponent [ruling government] decides to retreat, people realize that those in power are afraid of losing control and are no longer secure in their positions. Take for example, Seyed Ahmad Khatami who claims that Velayat-e-Faghih has saved the country from several wars. What these gentlemen fail to mention is that it is the acts by the Velayat-e-Faghih that has given the world an excuse to attack Iran.
We must take into consideration that saving a country such as Iran will not happen over night. Our goal is to create an inclusive entity, reaching out to all opposing groups (including participation by those loyal to an "Islamic Republic"; however if they choose not to participate it is beside the point.).
Given the less than successful attempts in the past to create such a National Congress, what do you believe has changed today that will facilitate the creation of such an entity?
With all due respect to all individuals and groups who claim to be proud of standing up against the Islamic Republic for 32 years, I must disagree with their statement, for I believe that the Islamic Republic (whether through deception or genuine belief), was once popular amongst the people of our nation. In fact at that time, those who confronted the Islamic Republic, either politically or through military means, provided the Islamic Republic with an excuse to legitimize its violent repression. The chosen method of opposition provided a regime that was popular at the time, with an excuse [to behave as it pleased]. Of course the acceptance of this type of behavior reduced over time. We must all be realistic and willing to accept mistakes. That is why I suggested a National Congress. In the past the various differences and boundaries between alliances and organizations resulted in limited participation, or perhaps they did not have enough media power and could not convey their message effectively.
We must seek to ensure that all schools of thought are included in such an entity and that no one should claim to establish an approval process (to determine who can and cannot join). I realize that given the current composition of our political elite, this is a very challenging task, but it is not one that is impossible. We must expand this idea through public opinion polls and journalists should use their power to inform to ensure that no one has vetoing power or is allowed to limit the participation of others. Of course nothing has been etched in stone yet and even the details must be debated upon and reviewed.
You agree then that implementing such a concept would be very challenging?
Yes it is difficult, particularly as our citizens in Iran do not have adequate access to online media outlets. There are nevertheless scientific methods that we could reflect upon. I believe that one hundred percent expansion upon this idea is not possible, but we should try to expand on this idea as much as possible.
Source: Green Correspondents http://www.greencorrespondents.com/2011/05/blog-post_4329.html
Special Thanks to Negs Ir for translation editing.
مشاور کروبی: به سراغ یک حکومت زمینی برویم که با مبانی دروغین آسمانی حقوق مردم را پایمال نکند
گفتوگو با سید مجتبی واحدی (بخش دوم)
خبرنگاران سبز: شخص شما و در مشورتهای احتمالی که با شورای هماهنگی داريد برای خرداد پر حادثه (که فرهنگ سياسی ايران با آن عادت کرده و توقعهای سياسیاش را انباشته در اين ماه میبيند) چه برنامههايی داريد و چه زمانی قرار است اينها را اعلام کنيد؟
ــ اولويت اول اين است که ما فرصت هماهنگی با دوستان را داشته باشيم. اگر لازم باشد تا دهه اول خرداد ماه بنده از طرف آقای کروبی، خانواده و مشاوران ايشان اعلام برنامههايی خواهم کرد. اجازه بدهيد انفرادی عمل نکنم و با تامل و هماهنگی بيشتر برنامههايی ارائه بدهيم که تاثير بيشتری در جامعه داشته باشد. صحبتهای مقدماتی صورت گرفته و جلسات متعددی هم با دوستان داشتهايم اما هنوز به جمعبندی نرسيدهايم. اين البته به معنی مخفی کاری از مردم نيست؛ برای اين است که دست حکومت را برای برخورد با مردم باز نگذاريم. اما به هر حال اگر در شورای هماهنگی هم دوستان تحفضاتی داشته باشند ما راسا در دهه اول خرداد برنامههايی را اعلام خواهيم کرد.
خبرنگاران سبز: آيا به نظر شما جنبش سبز “نقشه راه” دارد؟
ــ میتوان گفت که دو هدف عمده دارد و برای اين اهداف راهکارهايی را هم پيشبينی کرده است که عمدتا جلب حمايت مردم و آگاهی رسانی بوده است. اولين هدف اين است که ما بپذيريم که يک انتخابات کاملا آزاد در کشور برگزار شود و هيچ کسی با هيچ عذر شرعی و قانونی و يا هر بهانهی ديگری در آن دخالت نکند. اين انتخابات بايد در همه زمينهها صورت بگيرد. در باره نوع حکومت هم بايد انجام بشود. هدف دوم بايد اين باشد که هيچ کس خود را در هيچ جايگاهی نبايد خود را مصون از انتقاد و تذکر بداند. اينکه جانشين نماينده ولیفقيه در سپاه میگويد ما حق نداريم مبانی تصميم ولیفقيه را از او بپرسيم؛ اينکه رييس قوه قضاييه بگوييد که در قانون اساسی چيزی تحت عنوان نظارت بر رهبری وجود ندارد؛ اينکه آدم بیسوادی به عنوان امام جمعه قم در حد شرک آقای خامنهای را همدرجه حضرت مسيح بداند و بگويد که زمان تولد ايشان حرف زده است؛ بايد تمام اينها شکسته بشود. اگر اينطور نشود، روح آيتالله خمينی که مورد علاقه آقايان است در عذاب خواهد بود.
ايشان به صراحت قبل از همهپرسی جمهوری اسلامی گفت: «در جمهوری اسلامی هر فرد از آحاد ملت حق دارد مستقيما و در برابر سايرين زمامدار مسلمين را استيضاح کند و او موظف است که جواب قانع کننده بدهد.» بايد به اين نقطه رسيد و اين يکی از اهداف جنبش اعتراضی باشد و اين نکتهای نيست که تنها بعد از انتخابات اخير گفته شده باشد. آقای کروبی در زمان پنج سالی که خانه نشين بودند (سالهای ۷۱ تا ۷۶) به مزاح گفتهاند بنده در ولايت امام خمينی هم ذوب نبودم چه برسد به ولايت آقای خامنهای.ايشان گفتهاند که اگر زمان امام صادق هم بود من جرات نداشتم در تنور بروم که کنايهايست به ادعای کسانی که میگويند ما بايد شيعه تنوری ولايت فقيه باشيم. اين به اين معنی است که ما شانی آسمانی برای ولی فقيه قائل نشويم.
در مقطعی که آقای کروبی صحبت میکرد ولی فقيه شخصيت محترمی بوده است که وظايف مشخصی طبق قانون اساسی داشته است. وظايف او نه از آسمان آمده و نه در قران نوشته شده است و منتخب مردم است. در آخرين مکتوب خود به آيتالله مشکينی، آيتالله خمينی چنين نوشت: «چون مردم از طريق خبرگان، رهبر را تعيين میکنند اين رهبر منتخب مردم تلقی میشود و قهرا تبعيت از او لازم است.» يعنی چون منتخب مردم هست تبعيت از او لازم است. يعنی الان با توجه به نشانههای فراوانی که حکايت از اين دارد که نه خبرگان منتخب اکثر مردم است و نه رهبر منتخب خبرگان الزام تبعيت از ولی فقيه از بين رفته است و او لازم التباع نيست. حتی اگر کسانی هم در ميان طرفداران جنبش سبز طرفدار ولی فقيه بودند به همان حد محدود شده در قانون اساسی به آن اعتقاد داشتند. که البته با توجه به تفاسير شورای نگهبان و اظهارات رييس قوه قضاييه مبنی بر عدم نظارت بر رهبر بهتر است کلا از اين موضوع بگذريم و به سراغ يک حکومت کاملا زمينی برويم که با اتکا به مبانی دروغين آسمانی نخواهد حقوق مردم را زيرپا بگذارد.
خبرنگاران سبز: در باره اهدافی که گفتيد (انتخابات آزاد و مصون نبودن افراد از انتقاد) مشکلی نيست ولی بفرماييد با چه نقشهراهی میتوان به اين اهداف رسيد.
ــ سئوال خوبی است. ما موظف هستيم نخبگان گروههای مختلف از معارضين و مخالفين و معترضين را جمع کنيم. پيشنهادهای گوناگون را گردآوری کنيم. هيچ کس هم لازم نيست حتما محوريت ويژهای داشته باشد. البته شورای هماهنگی به دليل اينکه به نحوی وابسته به آقای موسوی و نزديک به تفکرات آقای کروبی است میتواند در مرحله گردهم آوردن گروههای ديگر نقشی محوری بازی کند. يکی ديگر از انتقادات من به شورای هماهنگی اين است در اين زمينه نتوانسته کاری صورت دهد. راهکار پيشنهادی بنده راهاندازی يک کنگره ملی است. بزودی هم اعلام میکنيم که راهکارهايی که به نظر افراد، گروهها، نخبگان، گروههای دانشگاهی، روحانيون، کنشگران سياسی و حتی دانشآموزان اعلام بشود تا بسوی راهی برويم که بعدا بشود ادعا کرد مورد قبول اکثريت قابل قبولی بوده است.
نام اين جمع میتواند کنگره ملی يا شورای هماهنگی يا هر چيز ديگری باشد. اعضای اين کنگره بايد از همه نحلههای فکری باشد. حتی معتقدم که حکومت ج.ا. نيز میتواند نماينده داشته باشد. البته لازم است از هماکنون تفاهم داشته باشيم که اگر اکثريت مردم گفتند نه ج.ا. که حکومت اسلامی میخواهند که در آن ولیفقيه میتواند حتی همسران مردم را در خانههايشان طلاق دهد مورد پذيرش ما هم باشد. اما اگر مردم گفتند که ما نمیخواهيم اختيار کشور دست يک نفر باشد، فرقی نمیکند که آن يکنفر خاتمی باشد يا خامنهای، کروبی باشد يا ناطق نوری، رفسنجانی باشد يا صانعی آنها هم بايد اين تصميم را بپذيرند. اين کنگره بايد چنان باشد که موافقان ج.ا. (اگر اعتقاد به استحکام جايگاه خود دارند) بتوانند حضور داشته باشند.
در سال ۵۸ که ولايت فقيه در قانون اساسی گنجانيده و تصويب شد، دليل اين تصويب و پذيرش نه آگاهی مردم از مبانی ولايت فقيه و نه تجربه آنها از موفقيت ولايت فقيه بود. فقط کاريزما و محبوبيت آيتالله خمينی بود. امروز بعد از ۳۲ سال آقايان مدعیاند که عملکرد ولی فقيه ايران را از خطرات بزرگی نجات داده و ايران را در قلههای علم و ثروت قرار داده است. سخن بنده اين است اگر آقايان به ادعايشان پايبندند در باره همين موضوع يک رفراندوم برگزار کنند. اگر آن زمان مثلا مردم ۷۷ درصد به قانون اساسی رای دادند امروز بايد ۹۹ درصد رای بدهند. بايد اين زمينه را ساخت تا اگر حريف از اين مسئله شانی خالی کرد مردم بفهمند که حکومتيان به جايگاه خود اعتماد ندارند. مثلا آقای سيداحمد خاتمی میگويد ولايت فقيه کشور را از چند جنگ نجات داده است ولی آقايان نمیگويند که اين عملکرد ولايت فقيه بوده که بهانه به دست دنيا داده که میخواستهاند به ايران حمله کنند.
بايد در نظر داشت که نجات کشوری مثل ايران کار يک شب و دو شب نيست و ما در پی اينيم که تشکلی فراگير (حتی با شرکت قائلات به “حکومت اسلامی”) شکل بگيرد (اينکه البته آنها خود نخواهند در اين تشکل باشند مسئلهی ديگری است).
خبرنگاران سبز: با توجه به کوششهای نه چندان موفق گذشته برای تشکيل چنين کنگرهای، شما فکر میکنيد چه چيزی اکنون تغيير کرده است تا موفقيت چنين تلاشی را باعث شود؟
ــ من ضمن احترام به مواضع افراد و گروهها مجبورم اين را بگويم که کسانی هستند که افتخار میکنند که از ۳۲ سال پيش در مقابل ج.ا. ايستادهاند. حرف بنده اين است که اين اشتباه است. ج.ا. (چه با فريبکاری و چه با اعتقاد) يک روزی محبوب مردم بوده است. کاری به مبنايش ندارم. اتفاقا کسانی که آن زمان چه از نظر سياسی و چه با عمليات نظامی جلوی ج.ا. ايستادند بهانه سرکوب خشن را برای ج.ا. فراهم کردند. نوع مخالفتها به گونهای بود که به نظامی که در آن مقطع محبوبيت داشت بهانه داد. البته اين مقبوليت به تدريج کم شد. بايد واقع بين بود و همه بايد اشتباهاتمان را بپذيريم. کنگره ملی را هم برای همين گفتم. مرزبندی اتحاديهها و تشکلها پيش از شرکت در آنها را محدود میکرد؛ شايد هم رسانه کافی نداشتند و نتوانستند پيامشان را منتقل کنند.
بايد کوشيد همه نحلههای فکری در اين کنگره وجود داشته باشند و هيچ کسی مدعی نظارت استصوابی (برای ورود يا عدم ورود ديگران) نباشد. البته میدانم که با توجه به ترکيب نخبگان سياسی ما اين کاری بسيار مشکل است ولی غير ممکن نيست. بايد با استفاده از نظر سنجی کاری کرد که اين ايده فراگير شود و خبرنگاران بايد بکوشند از قدرت خود استفاده کنند تا کسی نتواند در اين ميان رای ممتاز داشته باشد يا ديگران را محدود کند. البته هنوز چيزی مشخص نيست و حتی جزييات هم بايد به نظر سنجی و افکار سنجی گذاشته شود.
خبرنگاران سبز: البته واقفيد که اجرای چنين طرحی بسيار سخت است.
ــ بله سخت است بخصوص که مردم داخل کشور دسترسی راحتی به رسانههای مجازی ندارند ولی راههای علمیيی هست که میتوان به آنها انديشيد. من معترفم که فراگيری صد در صد ممکن نيست ولی بايد به حداکثر فراگيری برسيم.
…..
بخش پايانی اين گفتوگو در فرصت بعدی تقديم خوانندگان خواهد شد
No comments:
Post a Comment