Saturday May 7th, 2010 - In a letter addressed to the nation of Iran, the Grand Ayatollahs, the authorities of the Islamic Republic of Iran and Human Rights Organizations across the globe, the female political prisoners transferred a week ago from Rajai Shahr prison in the city of Karaj, to Gharchak prison in Varamin [industrial city in the outskirts of Tehran], provide a harrowing account of the dire conditions at Gharchak, vowing to launch a hunger strike, protesting the violation of their rights.
It is worth mentioning that the families of these female political prisoners, also recently wrote a letter addressed to Dr. Mohammad Hassan Ziaeefar, the Head of the Iranian Islamic Human Rights Commission entitled: "Gharchak Prison in Varamin a Humanitarian Disaster Waiting to Unfold" demanding immediate attention to the dire condition of their loved ones behind bars.
Furthermore, incarcerated student Zia Nabavi, also wrote a letter last week addressed to Mohammad Javad Ardeshir Larijani, the Head of the Human Rights Council for Iran's Judiciary about the inhumane conditions at Karun prison entitled "This is Karun Prison Where the Lines Between Humanity and Barbarity are Blurred...". A few days after Nabavi's letter was published, Nabavi and 25 other political prisoners were reportedly transferred from Karun prison to a prison with much better conditions called "Ordugah Klinik".
The full content of the letter written by the female political prisoners in Gharchak Prison in Varamin is as follows:
To the honorable nation of Iran, those whose conscience is awake, the Honorable Grand Ayatollahs, the authorities of the Islamic Republic of Iran and Human Rights Organizations across the globe,
Approximately one week has passed since we a number of female political prisoner, were transferred from Rajai Shahr prison in Karaj to "Gharchak" prison" in Varamin [industrial city in the outskirts of Tehran]. We have been forced to write this letter because it is the only way for us to paint an accurate picture of the life altering events that have occurred. We are shocked at what is happening to those around us, in what can only be described as a "penitentiary" and are filled with disbelief and at a loss for words that the Islamic Republic of Iran would send prisoners to such a place with the intention to "discipline" for so many years. Those of us who have experienced the burden of captivity at Rajai Shahr prison, never fathomed the idea that after leaving a place like Rajai Shahr, we would witness something so much more horrendous.
While at the female ward at Rajai Shahr prison we witnessed all types of violence, illegal behavior and a variety of prisoner rights abuses on a daily basis. On occasion we even witnessed the killing of inmates by dangerous criminals.
As a result of our numerous complaints, two of the rooms at Rajai Shahr were eventually allocated to those charged with political/security crimes. When we began hearing murmurs of the potential transfer of female political prisoners to Kachooie prison in Karaj, we told ourselves that anything would be better than Rajai Shahr. Upon the transfer of a large number of prisoners to Kachooie prison, we began hearing of the dire conditions and how prisoners had been sent there to be "educated" and "disciplined". This transfer led to the start of various rumors vis-a-vis political prisoners; rumors that culminated last Tuesday when we were shackled, heading towards Varamin, under tight security and extremely difficult conditions, even worse than the memories of our days under interrogation. After 3 1/2 hours on rough roads which resulted in some prisoners getting sick, we were finally transferred to Gharchak prison in Varamin a barren, desert like area outside Tehran. Suffice to say that the geographic location of the prison left us speechless and unable to imagine how our families could ever traverse such a terrain in order to visit with us in such a forsaken place. Although an entire week has passed since our arrival, nothing has been said regarding our visitation rights and we have yet to meet with our families. We will bypass what is referred to as prisoner rights and will speak only of the violation of the most fundamental of human rights of those who have been behind bars for so many years in this prison, for now we have joined their ranks and are experiencing the same unbearable conditions.
Gharchak prison in Varamin consists of 7 cells. Although each cell consists of beds that accommodate approximately a few dozen inmates, more than 200 prisoners are currently forced to share a cell. The complete lack of ventilation has led to disastrous hygienic conditions, including the stench of sewage and the existence of gases that have caused serious respiratory conditions in many prisoners. There are 2 bathrooms and 2 showers for every 200 prisoners. The lack of adequate bathrooms has forced prisoners to literally use the area inside the cells and in between the beds as "lavatories". It is worth mentioning that because there is not even a single water tap available outside this area, prisoners also use the same bathrooms and showers to wash their clothes.
Gharchak prison offers what is referred to as three "self service meals" per day. Apart from the hygiene standards and the quality of food, last week as a result of the food rations many prisoners did not receive the much promised food that often consists of two pieces of dry bread, a potato or a small portion of macaroni. Given that many of the inmates are young, and some are even under 18, there is clearly a serious malnutrition problem amongst prisoners. Add to that the fact that self service personnel and prison guards repeatedly address prisoners in the most offensive manner possible and the risk to your life while waiting in line with other prisoners who are fighting over food, and you will understand why prisoners refer to the self service area as where you go to get "beaten up".
Garchak prison, unlike other prisons does not have an in-house store, providing prisoners with an essential supply of food and hygienic products. The court yard area where prisoners have access to fresh air ideally accommodates a dozen inmates, however, more than 400 people use this area at all times for fresh air. This court yard with its long cement walls resembles nothing like those at Evin, Rajai Shahr and other prisons. The most gracious gesture on the part of prison officials is allowing inmates access to hot water twice a day in order to make tea; that too was unfortunately taken away when the boiling water container was thrown towards one of the prisoners, resulting in many prisoners suffering serious injuries.
The severe punishment of prisoners and the conflicts between inmates is far from what we refer to as human dignity. We ask ourselves, where in the world does a conflict over hot water and the subsequent punishment result in pulling the nails on the fingers of a prisoner? In what part of the world do they send male thugs with batons to severely beat female prisoners? Where on earth do they incarcerate 14 and 15 year old children in such unbearable conditions? Alas, we are ashamed of what we have witnessed around us and we are even more ashamed that such inhumane atrocities are taking place in our beloved country; a country that is renowned for its history, culture, art, strong traditions of Islam and philanthropy.
We the female political prisoners at Gharchak prison in Varamin, having witnessed the existing conditions, have tried repeatedly to bring the lawlessness and extreme lack of injustice at this prison to the attention of the prison authorities. To date, there has only been talk of our possible transfer to the ward allocated to "financial" prisoners and that only under the pretext to "control the overcrowding" of prison cells. The area assigned to prisoners with financial crimes is very similar to what we are currently experiencing and will as such not provide an improvement to our current condition. Our goal here is not to bring your attention to the lack of prisoner rights at Gharchak prison, a right we believe every prisoner should be afforded, but given what we have just described, what we face here is the violation of the most basic of human rights of a number of prisoners who have been sent to the worse place on earth in order to be "educated" and "punished". Unless the judicial authorities in Iran have decided to toss aside all religious and moral laws in our country and instead base their judicial system on the principle that all criminals, regardless of the severity of their crime, deserve to die. Isn't the Islamic principle that commands believers to do right and avoid sin considered as one of the most fundamental principles of Islamic Sharia Law? What then is the purpose of our Constitution, criminal procedures and criminal law? This letter was addressed to "those whose conscience is awake" and we once again request that the authorities of the Islamic Republic of Iran, the honorable Grand Ayatollahs and Human Rights Organizations, live up to their religious, moral and humanitarian principles and address the circumstances facing the female prisoners incarcerated at Gharchak prison in Varamin.
In conclusion we hereby announce that having witnessed the illegal and inhumane treatment of the prisoners at Gharchak, we have decided to launch a hunger strike. We will remain true to our values and stand up for our rights, knowing very well that if the current conditions continue we have no fear of losing our lives for if fear had been our driving force, none of us would find ourselves in a place like this today. Our experience have nevertheless proven that the life of a human being is considered worthless in prison, particularly in a prison such as Gharchak whose very existence leads one to question not only the law, the government of the Islamic Republic, judicial authorities, but also the basic fundamental principles of humanity itself. We turn to all those with a conscience, for those of us who are left with a shred of humanity,cannot stand by idly and remain silent when facing such an affront to human dignity.
Signed by: The Female Political Prisoners at Gharchak Prison
http://www.daneshjoonews.com/news/humanrights/7219-1390-02-17-18-56-26.html
نامه تظلم خواهی زندانیان سیاسی زن زندان قرچک ورامین
شنبه, ۱۷ ارديبهشت ۱۳۹۰
پس از گذشت نزدیک به یک هفته از انتقال زندانیان سیاسی زن زندان رجایی شهر کرج به "زندان قرچک ورامین"، خبرهای ناگواری از وضعیت این زندان گزارش شده است.
به گزارش دانشجو نیوز، شماری از زندانیان سیاسی منتقل شده به زندان قرچک ورامین با انتشار نامه ای می گویند: "ما که تجربه ی اسارت در زندان رجایی شهر را نیز در کوله بار خود داریم، هرگز گمان نمی بردیم که پس از خروج از رجایی شهر شاهد چنین وضع اسف باری باشیم."
آنها با "محیر العقول" خواندن اتفاقاتی که در زندان قرچک ورامین در جریان است از مقامات جمهوری اسلامی ایران، مجامع حقوق بشری، آیات و مراجع عظام تقلید، می خواهند تا به وظیفه ی شرعی، انسانی و اخلاقی خود عمل کرده و خواستار رسیدگی به وضعیت نگهداری زندانیان زن در زندان قرچک ورامین شوند.
گفتنی است پیش از این ضیا نبوی دانشجویی زندانی در اهواز، از وضعیت اسف بار آن زندان نیز گزارش داده بود.
متن کامل نامه تظلم خواهی زندانیان سیاسی زن زندان قرچک ورامین به شرح زیر است:
ملت شریف ایران
وجدان های بیدار
آیات و مراجع عظام تقلید
مقامات مسئول جمهوری اسلامی
مجامع حقوق بشری در سراسر دنیا
حدود یک هفته از انتقال ما زندانیان سیاسی زن زندان رجایی شهر به "زندان قرچک ورامین" می گذرد. آن چه ما را وادار به نوشتن این نامه کرده است، حجم عظیم اتفاقاتی ست که جز محیر العقول خواندنشان واژه ای دیگر برایتوصیفشان نمی یابیم. از بدو ورود به این اصطلاح "ندامتگاه" چنان از آن چه در اطرافمان می گذرد شگفت زده ایم که باور نمی کنیم سال هاست جمعی از زندانیان را در جمهوری اسلامی ایران به قصد "تادیب" به چنین مکانی می فرستند. ما که تجربه ی اسارت در زندان رجایی شهر را نیز در کوله بار خود داریم، هرگز گمان نمی بردیم که پس از خروج از رجایی شهر شاهد چنین وضع اسف باری باشیم.
در بند زنان زندان رجایی شهر، هر روز شاهد انواع و اقسام بی حرمتی ها، قانون شکنی ها، موارد متعدد تعدی به حقوق زندانیان و چه بسا در مواردی قتل زندانیان توسط مجرمین خطرناک بودیم. به هر روی پیگیری های مداوم اینجانبان، منجر به اختصاص دو اتاق مخصوص زندانیان به اصطلاح امنیتی گردید. تا این که زمزمه ی انتقال زندانیان زن به زندان کچویی کرج آغاز شد. با خود می پنداشتیم که هر جایی بهتر از رجایی شهر باشد، اما پس از انتقال بخش اعظم زندانیان به زندان کچویی کرج، از شرایط ناگوار زندانیانی شنیدیم که همه به قصد "تادیب" و " تربیت" بدانجا فرستاده شدند! از ابتدای این انتقال، شایعات گوناگونی نیز در رابطه با زندانیان سیاسی آغاز شد. دیری نگذشت که سه شنبه هفته گذشته ما را نیز با دست بند و پا بند و تحت شرایط فوق امنیتی ای که حتی در دوران بازجویی نیز به خود ندیده بودیم، در بد ترین وضع ممکن راهی جاده ورامین کردند، تا پس از گذران سه ساعت و نیم راه، که منجر به بدحال شدن تنی چند از زندانیان نیز گردید، ما را به زندان قرچک ورامین واقع در بیابان های اطراف تهران، منتقل کردند. در رابطه با جایگاه جغرافیایی این زندان، همین بس که ما همچنان در عجبیم از آن که خانواده های ما چگونه خواهند توانست برای ملاقات با ما به این ینگه دنیا بیایند؟ بگذریم از این که با گذشت چیزی حدود یک هفته هنوز نه حرفی از ملاقات هست و نه دیداری با خانواده ها. به هر روی ما از آنچه تحت عنوان حقوق زندانیان نامیده می شود می گذریم و تنها از بدیهی ترین حقوق انسانی آدمیانی می گوییم که در این زندان مدت هاست نگهداری می شده اند و هم اکنون ما نیز به لطف مسئولین سعادت تجربه ی چنین شرایطی را پیدا کرده ایم. زندان قرچک ورامین شامل هفت سوله است که هر سوله با تخت هایی به ظرفیت چند ده نفر تجهیز شده است. این در حالی ست که در هر کدام از این سوله ها بیش از ۲۰۰ زندانی نگهداری می شوند.
عدم وجود کوچک ترین سیستم، برای تهویه هوا، وضعیت اسف بار بهداشتی به نحوی که بوی فاضلاب و شدت گازهای ناشی از آن برای بسیاری از زندانیان ناراحتی های تنفسی جدی به وجود آورده است. دو سرویس بهداشتی برای بیش از ۲۰۰ نفر، دو اتاقک حمام برای همین تعداد از زندانیان در نظر گرفته شده. محدودیت های به وجود آمده به خاطر سرویس های بهداشتی، عملا باعث شده است تا بسیاری از زندانیان از محیط سوله و مابین تخت ها به عنوان "سرویس بهداشتی" استفاده کنند. لازم به ذکر است که به دلیل نبود حتی یک شیر آب جداگانه زندانیان برای شستشوی لباس و ظروف خود باید از همین حمام و سرویس بهداشتی استفاده کنند. روزانه به اصطلاح "سه وعده" غذایی در سلف سرویس این زندان ارائه می شود.
مجددا از پرداختن به وضعیت بهداشتی سلف سرویس و کیفیت غذا اجتناب می کنیم و تنها این که در هفته گذشته به دلیل کمبود جیره غذایی، چندین بار وعده نامبرده به بسیاری از زندانیان نرسید. وعده مذکور نیز اغلب دو قرص نان
خشک و یک سیب زمینی، و یا مقدار بسیار اندکی ماکارونی را شامل می شود. از آنجا که بسیاری از زندانیان کم سن و سال حتی زیر ۱۸ سال نیز در این زندان نگهداری می شوند، به وضوح می توان مشکل سوءتغذیه جدی را در میان بسیاری از زندانیان مشاهده کرد. بگذریم از نحوه برخورد مسئولین سلف سرویس، نگهبانان و ... که با توهین آمیز ترین شکل ممکن زندانیان را خطاب کرده و مرتب نهیب می زنند. و باز بگذریم از عدم وجود امنیت جانی در سلف سرویس، به خاطر درگیری های زیادی که بر سر غذا به وجود می آید. تا جایی که غذاخوری زندان از جانب زندانیان به طعنه "کتک خوری" نامیده می شود.
در زندان های دیگر اغلب مکانی تحت عنوان فروشگاه جهت تهیه مایحتاج ضروری زندانیان از مواد خوراکی تا بهداشتی در نظر گرفته می شود که ما چنین چیزی را نیز در این زندان ندیده ایم. محیط هواخوری زندان نیز فضایی ست که در حالت ایده آل ظرفیت چند ده نفر را داراست که همیشه به عنوان محل هواخوری بیش از ۴۰۰ نفر استفاده می شود. محیطی با دیوار های سیمانی بلند که هیچ شباهتی با هواخوری زندان هایی همچون اوین و رجایی شهر ندارد. بزرگ ترین لطف مسئولین این زندان به زندانیان اجازه ی دوبار استفاده از آب جوش جهت نوشیدن چای است، که در هفته گذشته و بر اثر پرتاب ظرف آب جو ش به سمت یکی از زندانیان، چند تن از ایشان دچار جراحت جدی گردیدند.
تنبیهات بسیار شدید و برخوردها و درگیری های میان زندانیان بسیار دور از شان و مقام و منزلت انسان است. چرا که از خود می پرسیم در کجای دنیا نتیجه ی درگیری بر سر آب جوش و تنبیه متعاقب آن کشیدن ناخن های دستان یک زندانی باشد؟ در کجای دنیا عده ای مرد باتوم به دست را به بند نگهداری زنان زندانی به قصد ضرب و شتم می فرستند؟ در کجای دنیا کودکان ۱۴ و ۱۵ ساله را در چنین شرایطی نگهداری می کنند؟ دریغا که شرمساریم از آنچه در اطرافمان می گذرد و دو چندان شرمساریم از آن که نظیر چنین فجایع غیر انسانی در مملکت ما به وقوع می پیوندد. کشوری که کباده ی تاریخ و فرهنگ و هنرش، دبدبه ی اسلام گرایی و انسان دوستی اش گوش فلک را کر کرده است.
ما زندانیان سیاسی زن زندان قرچک ورامین پس از مشاهده ی شرایط فعلی تلاش های بسیار کرده ایم تا موارد مذکور را که تنها به مثابه ی قطره ای از دریای بی عدالتی ها و بی قانونی های موجود در این زندان بوده است را به عرض مقامات زندان برسانیم. تا به امروز تنها صحبت از انتقال به بند زندانیان مالی، در راستای "کنترل تراکم جمعیت سوله ها" بوده است. اگرچه بند زندانیان مالی نیز تنها سوله ای ست با شرایط مشابه، که کاملا با محل نگهداری فعلی مرتبط بوده و هیچ برتری ای بر جایگاه فعلی ندارد اما مشکل ما تنها اجرای حقوق زندانیان نیست، که اگرچه آن را نیز حق مسلم خود می دانیم اما با توجه به آنچه ذکر شد، سخن از بدیهی ترین حقوق انسانی، زندانیانی ست که جملگی به قصد تادیب و تربیت بدین جا فرستاده شده اند. مگر آنکه مسئولین قضایی کشور، تمام آنچه شرع و قانون و اخلاق بدان معتقد است را به گوشه ای افکنده باشند، و سیستم نظارتی خود را بر این اصل استوار کرده باشند که تمامی مجرمین، از کوچک ترین مرتکبین به جرم تا بزرگ ترینشان مستحق مرگ اند. که اگر چنین بود امر به معروف و نهی از منکر به چه منظور به عنوان یکی از اساسی ترین مبانی شریعت اسلام شناخته شده است؟ قانون اساسی، آیین دادرسی کیفری و قانون مجازات را برای چه و که تدوین کرده اند؟ در ابتدای این عریضه، وجدان های بیدار را خطاب قرار دادیم، دگرباره از مقامات جمهوری اسلامی ایران، مجامع حقوق بشری، آیات و مراجع عظام تقلید، خواهشمندیم، تا به وظیفه ی شرعی، انسانی و اخلاقی خود عمل نمایند و خواستار رسیدگی به وضعیت نگهداری زندانیان زن در زندان قرچک ورامین شوند.
در پایان خاطر نشان می شویم که در ابتدای مشاهده این وضعیت و هتاکی ها و برخوردهای غیر قانونی ای که با زندانیان می شد، تصمیم به اعتصاب غذا گرفتیم، و کماکان بر این حق خود اصرار می ورزیم که در صورت تداوم شرایط فعلی، بیمی برای گذشتن از جان خود نداریم که اگر داشتیم هیچ کدام امروز در این جا نبودیم. اگرچه تجربه به ما ثابت کرده است که بی ارزش ترین چیزها در زندان، جان آدمی ست. آن هم چنین زندانی، که اساس وجودش نه قانون، نه نظام جمهوری اسلامی، نه مقامات قضایی که اصل انسانیت را به زیر سوال می برد. به هر روی دست به دامان وجدان های بیدار شده ایم تا اگر ذره ای انسانیت در وجودمان باقی مانده باشد، در برابر این بی حرمتی ها به شان و منزلت انسانی که ملائک بر او سجده برده اند سکوت نکنیم.
زندانیان سیاسی زن در زندان قرچک ورامین
No comments:
Post a Comment