Thursday March 31st, 2011 - In an interview with kaleme, Mir Hossein Mousavi's daughters describe the events that occurred on the night their grandfather passed away and during his procession, funeral and burial ceremony.
Mousavi and Rahnavard's three daughters who in the 2 years since the presidential elections had kept out of the lime light, have been forced to carry the burden of informing the public regarding the condition of their mother and father since their house arrest. In the following interview with Kaleme, Mousavi's daughters reveal new details regarding the short presence of Mir Hossein Mousavi and Zahra Rahnavard at Mir Esmail Mousavi house on the night he passed away. Mousavi's daughters also describe the events surrounding the procession and burial of their grandfather and explain how their family was once again oppressed by security forces both inside the house and during the burial ceremony at Beheshte Zahra Cemetery.
Mousavi's daughters amongst other things reveal that Mousavi and Rahnavard have had access to Iranian television for the past few days. They described the peaceful nature of their father's face and that he spoke of patience, perseverance and remaining strong. Mousavi's daughters also discuss Dr. Shakourirad's courage when confronting security agents who were busy taking videos of those present at their late grandfather's house, but out of fear and in order not to be recognized were wearing face masks themselves.
The following is the content of the interview given to Kaleme by Mir Hossein Mousavi and Dr. Rahnavard's daughters:
Our condolences on the loss of your grandfather. Can you please recount the events surrounding your grandfathers passing yesterday?
After hearing that our grandfather had passed away, we went to his house. Prior to bringing my father over, a number of security agents came to my grandfathers house with the goal to negotiate the security arrangement. They claimed that they wanted to ensure that the ceremony proceed with calm. It goes without saying that a family in mourning is also not looking for political fanfare or posturing. They suggested that we hold the funeral services at the Arg Mosque. A mosque is the house of God but as you're aware, there is a stronger presence of plain clothes agents in that area. The family did not agree however and we explained that if we hold a funeral ceremony it will have to reflective of the dignity of our father and at a location that meets our requirements. They told our uncle Mir Mahmoud that we should hold the commemoration on Friday, the day after the burial. (in other words the commemoration on the 3rd and the 7th day of his passing). They wanted to make sure that the ceremonies all took place during the holidays, in order to avoid crowds before Sizdebedar in Tehran. The family of course rejected this offer since as customary in Iran, the first commemoration takes place three days after the burial ceremony and not the day after the burial. Our family made everything contingent upon my father being able to bid my late grandfather farewell and also demanded that Mr. Sharif Zadegan who had been in a state of limbo for quite some time be freed.
Why did they decide to bring Mr. Mousavi over to his father's house?
It looks as though after the initial meeting, when the security agents were unable to convince the family, they decided to accept our terms. It was around this time that a few more security officers were seen in the vicinity of the house. Afterwards, my mother and father surrounded by security agents entered the house. The small house was filled with agents who were taking videos of every person present. They were all in the same room were Mousavi's father was lying after he had passed away. They even removed the white cloth covering the body of Mir Esmail Mousavi and took videos and pictures of the deceased.
My sisters upon seeing their brother and our mother ran towards them. My father reminded them to be patient. The only words he uttered were patience... patience... patience... We must remain patient and strong. God is with us... We kept expressing our concern, but he encouraged us to remain patient... to pray for them because all difficulties finally come to an end...
Our father then sat next to his late father's lifeless body. He held his father's head in his arms caressing and kissing his forehead while he said a short prayer. Father didn't cry. Much like a strong mountain he was a symbol of endurance to all those around him. He was in the room for only a short while, speaking a few words to the family. He later went upstairs while surrounded by a group of security agents and shared the recollections he had of his father's patience, strength and strong faith. The security agents continued to film our every move. They took several clips and pictures of our old grandfather's lifeless face. These acts were committed by individuals who themselves wore masks, dark glasses with their mouths covered.
How did these individuals treat the family?
When they first entered the house their behavior was very cruel and aggressive. They even aggressively confiscated the cell phone belonging to one of my sisters and would not return it even when they were leaving, claiming that she had been taking pictures of them. After a while, when faced with the family's noble behavior, they calmed down and resorted to taking videos.
How was Mir Hossein Mousavi's physical and psychological condition?
He was in great spirits. He was healthy and seemed well. Of course there were many security agents surrounding him and they did not allow us to get too close to him.
Can you tell us how Dr. Rahnavard was doing?
Our mother was also accompanied by a number of security agents. One woman never left her side the entire time she was at my late grandfather's house. There were also a lot of people in the room that we did not know. Dr. Rahnavard behaved as she normally does. She did not loose her calm at all. My mother has always had an uncanny ability to keep calm under difficult circumstances.This time was no different. She was very strong, calm and resistant.
Did they say anything about their current condition?
They [my parents] said that their condition has improved slightly in the past 10 days and they now have access to books and material for drawing and sketching. In the past two to three days they have also been provided with access to Iranian television. We did not witness any discomfort or weakness in them. They seemed much more resilient than in the past and looked physically well.
How long were they present?
They [security officials] told us that they would be present for an hour, but they took them away after half an hour. My father repeated over and over again that his daughters must remain strong and show no weakness.
What was the atmosphere like at the funeral services? Please tell us about the events that took place today.
Today the center of the city all the way to the Bazaar was filled with security forces and individuals that were armed. The streets were packed with men dressed like Ninja Turtles! . At first in the same room that "Agha Baba" [our grandfather] had passed away the men read prayers. The women took longer as naturally they were more emotional. They [the security officials] had promised to bring our mother and father over. But our parents never showed up. We held a private ceremony and were mourning until the time arrived to move the body. Suddenly a rather largely built security agent jumped up and took hold of our grandfather's body. Our family members prevented him from removing the body from the house and instead carried grandfather on their own, chanting "there is none other than God". At this point the body had arrived at the entrance of the street at Darkhoongah. They had brought an ambulance to that location. A large crowd had gathered and people were waiting. Everyone was crying out "God is Great [Allah O Akbar] and chanting another slogan. Suddenly those in the procession, particularly the family members were attacked and beaten and the security agents robbed the body out of the hands of the family members. This while they had promised not to cause any problems for the family, our friends and the public present. They then transferred the body to Beheshte Zahra Cemetery.
Can you please tell us about the public's presence at the ceremony?
Despite the extreme security atmosphere in our opinion a lot of people had come. They [government officials] thought that as a result of the Norooz holidays, people would not be informed and the ceremony would be void of people.
Did they arrest anyone?
During the initial altercations, security agents were pulling a girl away. When our family members intervened a number of them were also arrested. Javad Soleymani, Mir Hossein Mousavi's son-in-law was brutally attacked and arrested. The father of martyr Ali Mousavi and Mohsen Mousavi and his brother Seyed Esmail Mousavi, and Mohsen's son Vahid Mousavi were also beaten and arrested. All of our family members with the exception of Mohsen and Esmail and Seyed Mehdi (my father's cousin) who was severely beaten have now been released. They also arrested quite a few people at Beheshte Zahra Cemetery, including Dr. Shokourirad and the daughter of Ayatollah Mousavi Ardebili.
Was the atmosphere at Beheshte Zahra Cemetery similar to that at the house?
At Beheshte Zahra Cemetery behind the door of the mortuary, there is a small area where the families of the deceased with security issues hold separate prayer services. We held prayer services for martyr Seyed Ali at the same location. This time around, a large number of security agents had blocked the area with an iron fence and would not allow the family to hold prayer services for my late grandfather. They insisted that only Mir Mahmoud and Mir Abdollah, the deceased's sons could be present for the prayer ceremony. Our father of course was not even allowed to attend the ceremony from beginning to end. Two of our uncles refused to give in, insisting that either the entire family would attend the prayer service or no one would be reciting the prayer. At this time the rest of the family members began to cry "God is great [Allah O Akbar] from behind the iron fence and the security officers agreed to allow them to attend if they stop chanting and agree to proceed in utter silence. At around the same time they arrested a number of other people including Dr. Shakourirad. It was a strange site. Dr. Shakourirad was shouting "There is none other than God" while a large number of security agents dragged this noble man away. As they carried him to a car, he continued to cry out "There is none other than God". The roars of "there is none other than God" by Dr. Shakourirad will not only be recorded in history, but will remain ingrained in our minds for ever.
Do you mean to say that they refused to allow the people and the family to pray alongside the body of your late grandfather?
Yes, at first they did not allow it, but when they witnessed the family's persistence, security atmosphere increased considerably and they finally allowed only the family members to pray alongside the body. Their video cameras were zoomed on every single family member. There were more video cameras present here than at any other time during the entire ceremony. They then took the body and transferred it to the burial site. They were determined to make sure that none of us approach the body and the filming and picture taking continued until the very end. At the grave site they also arrested two women and two men. After that there was a short elegy in Turkish, a pilgrimage to Ashura and a Fajr prayer*. People were then quickly asked to leave. Our grandfather was laid to rest right next to Ali's grave. Our family members were allowed only very briefly to pay their respect at the grave site of martyr Ali.
When will the memorial services be held?
They [security officials] wanted the memorial service to take place the day after the funeral services. For the time being, Mir Hossein Mousavi's brother has decided to stay true to Iranian tradition and hold the first commemoration services three days after the burial ceremony on the afternoon of Sunday April 3rd at the Nour mosque. In the event that changes are made, the public will of course be informed.
Is there anything else you wish to add?
Mir Esmail Mousavi was a patient and faithful man. He was devoted to God. He was fully aware of his son's pain during these past two years and only prayed. Even though he asked about Mir Hossein every day, we all said that he was on a trip. He and his wife recited the Tawassul prayer [a religious practice in which a Muslim seeks nearness to God] every day on behalf of Mir Hossein. A 103 year old man known for his ethics has left us and we will remember him for his calm and the sense of security we felt when around him; a sense of security that even Mr. Khamenei himself experienced. Our late grandfather was known for his strong faith, exemplary patience, hard work, honesty and strength. He was always sensitive to the problems of our family members. More importantly our grandparents built a home in which their children were taught to be good examples of faithful individuals with a strong sense of ethics.
We would like to also add that 45 days have passed since we were separated from our parents. Our meeting with them, while they were still under captivity and alongside our oppressed late grandfather should have naturally had a more emotional feeling to it. A scene that could have been converted into a family drama, instead became an epic event. We thank God for creating the commitment and belief in the hearts of parents and families that are predestined to experience suffering and pain; for it is this commitment and belief that allows them to remain strong. Last night, our father repeatedly asked us to remain strong and stand firm. God will give us the strength to succeed in this task. Our last meeting along "Agha Baba's" lifeless body, a grandfather who had been the center of spirituality in our family, with all the bitterness and pain that could have occurred, instead was converted into a scene of hope and resistance. This shows God's grace and the answer to the prayers and support of the people of our nation. We have always been grateful and appreciative of their kindness and will continue to be appreciative in the future.
*Fajr prayer is the first of five daily prayers recited by practicing Muslims.
Source: Kaleme: http://www.kaleme.com/1390/01/11/klm-53551/
روایت مظلومیت و پایداری میرحسین و خانواده، در کنار پیکر «آقا بابا
پنجشنبه, ۱۱ فروردین, ۱۳۹۰
چکیده :دیدار ما با آنها در حالی که اسیر بودند، در این شرایط کنار جسد نحیف پدربزرگ مظلوم، طبیعتا می بایست تنها فضایی عاطفی می داشت. اما ما خوشحالیم و باز هم خوشحالیم که نه در نگاه و نه در حرف آنها و نه در همه سکنات، بقیه خانواده ذره ای نا امیدی ضعف وجود نداشت. صحنه ای که می شد تبدیل به یک صحنه درام خانوادگی شود، صحنه ای پر از حماسه بود....
دختران میرحسین موسوی در گفت و گویی با خبرنگار کلمه، به شرح جزئیاتی از اتفاقهای دیشب و امروز در شب وداع با پدربزرگشان و نیز آیین خاکسپاری او پرداختهاند. آنها در این مصاحبه، چگونگی حضور پدر و مادرشان در منزل پدربزرگ مرحوم و روحیه و سخنان کوتاه آنها را روایت کردهاند و همچنین به شرح ماجرای تشییع و تدفین مظلومانهی مرحوم میر اسماعیل موسوی بدون حضور فرزند ارشدش میرحسین پرداختهاند.
سه دختر رهنورد و موسوی که در دو سال اخیر، قبل و بعد از انتخابات ریاست جمهوری، از حضور رسانهای ابا داشتند، پس از بازداشت خانگی آنها ناگزیر شدند به رسالت زینبی خود عمل کنند و بار اطلاعرسانی دربارهی وضعیت پدر و مادرشان را به دوش بکشند. آنها اکنون در مصاحبهای مشترک با کلمه که در تنظیم آن از گفتههای هرسهی ایشان استفاده شده، ابعاد جدیدی از حضور کوتاه پدر و مادرشان در منزل مرحوم میر اسماعیل و گفتههایشان در همین حضور کوتاه را بازگو کردهاند.
آنها در این گفتوگو همچنین شرح دادهاند که مراسم تشییع و تدفین پدربزرگشان چگونه به نمایشی دوباره از مظلومیت میرحسین و خانواده موسوی تبدیل شد و چگونه ماموران در خانه، خیابان و بهشت زهرا به آزار این خانواده و مردم همراه با ایشان پرداختند.
در این مصاحبه گفته شده که موسوی و رهنورد تنها چند روز است که به تلویزیون ایران دسترسی دارند. همچنین دختران موسوی از آرامشی گفتهاند که در چهره و کلام این میر محصور جنبش سبز دیدهاند. و نیز از پیام او یعنی صبر و استواری و محکمی. آنها همچنین از شجاعت شکوری راد در مقابله با ماموران امنیتی سخن به میان آوردهاند و نیز به ترس مامورانی اشاره کردهاند که در حال فیلم گرفتن از حاضران در خانه پدربزرگ مرحومشان نیز، از روی ترس و برای شناخته نشدن، صورت خود را پوشانده بودند.
روایت خواندنی دختران موسوی و رهنورد از شب وداع با مرحوم میر اسماعیل موسوی و نیز اتفاقات پیش آمده در آیین تشییع و تدفین او را بخوانید:
مصیبت وارده را تسلیت می گوییم. از دیروز که حاج آقا مرحوم شدند بگویید.
بعد از رسیدن خبر فوت پدربزرگ به منزلشان رفتیم دیشب پیش از اینکه پدرم را بیاورند عده ای از طرف ارگانهای امنیتی برای مذاکره آمدند. نکات متعددی مد نظرشان بود و تمایل داشتند که برنامه به صورت آرام و بدون حاشیه باشد البته طبیعی است یک خانواده داغدار نیز به دنبال هیاهو نیستند. اما مساله در این بود که به نظر می رسید حتی تجمع خانواده عزادار برای انجام مراسم هم از نظر آنها هیاهو و سیاسی! بود. پیشنهادشان این بود که مراسم ختم را در مسجد ارگ برگزار کنید، مسجد خانه خداست اما همانطور که می دانید فعلا لباس شخصی ها در آن محل حضور پررنگ تری دارند. اما خانواده گفتند یا مراسم نمی گیریم یا اینکه همان طور که در شان پدر هست و در جایی که مورد نظر خود ماست برایش مراسم می گیریم. به میر محمود عموی ما گفتند که فردای روز تشییع، یعنی جمعه مراسم ختم( سوم و هفت) برگزار شود. آنها می خواستند همه مراسم ها در تعطیلات برگزار شود تا مراسم در شرایط خلوت پیش از سیزده تهران برگزار شود و جمعیتی گرد نیاید. که مورد قبول نبود و بنابر رسم و سنت ایرانیان سوم سه روز پس از دفن برگذار می شود و نه فردای دفن . خانواده همه چیز را به آمدن پدر ما موکول کردند و بر آمدن و وداع او با پدربزرگ مصر بودند هم چنین خواستار آزادی اقای شریف زادگان نیز بودند که مدت طولانی بلاتکلیف مانده بودند.
چه شد که آقای مهندس را آورند؟
به نظر می رسید که پس از این جلسه ماموران از راضی کردن خانواده ناکام شدند و سرانجام شروط خانواده را پذیرفتند. در همین اثنا چندین مامور دیگر نزدیک خانه دیده شدند. پس از آن، پدر و مادرمان در حلقه ماموران و نیروهای امنیتی وارد خانه شدند. خانه ای کوچک مملو شد از نیروهای امنیتی و دوربین هایی که از صورت تک تک میهمانان فیلم می گرفت. درست همان اتاقی که پدر میرحسین در آن بستری بود و فوت کرده بود. حتی پارچه سفید روی جنازه میر اسماعیل موسوی را کنار زدند و دوربین های فیلمبرداری و عکاسی شان از آن هم تصویر گرفتند.
خواهران با دیدن برادرشان و مادرمان به سمت آنها شتافتند، پدرمان آنها را به صبر دعوت کرد و تنها کلامی که به زبان آورد، این بود: صبر، صبر، صبر. ما باید صبر کنیم و مقاوم باشیم. خدا هست… ما ابراز دلنگرانی می کردیم و جواب صبر کردن می شنیدیم و توصیه به اینکه برایشان دعا کنیم. اینکه هیچ سختی باقی نمی ماند و…
پدرمان آمد، کنار پیکر بی جان پدرش نشست. سر پدر را برای آخرین بار در آغوش کشید و او را نوازش کرد، بوسید و فاتحه ای قرائت کرد. اصلا گریه نکرد. مانند کوهی مقاوم به اطرافیان درس استقامت داد. مدت کوتاهی در اتاق بود و و با خانواده گفت و گو داشت، سپس مادرمان با سه مامور مرد و یک مامور زن پایین ماند که در حلقه ما و سایر خانمهای فامیل به شرح وضعیت و دیدار و گفتگوی خانوادگی پرداخت. سپس پدر در میان جمع مردان و بقیه نیروهای امنیتی به طبقه بالا رفت و خاطراتی را از صبر و مقاومت و ایمان پدر بازگو کرد. اما هنوز هم مانور های فیلمبرداری وجود داشت. چندین مرحله از صورت بی جان پیرمرد فیلم و عکس گرفتند. آن هم کسانی که نقاب داشتند و عینک دودی زده بودند و دهانشان را بسته بودند.
رفتار این افراد با خانواده چگونه بود؟
اول که به درون خانه آمدند، رفتارشان بسیار تند خشن و زننده بود. حتی با رفتار تندی موبایل یکی از ما خواهران را با خشونت کشیدند و تا آخر جلسه هم آن را پس ندادند و مدام می گفتند این خانم در حال عکس گرفتن از ما بوده است!!! اما پس از مدتی وقتی با رفتار بزرگورارانه خانواده مواجه شدند، به جز فیلمبرداری آزار دهنده ای که داشتند، رفتارشان کمی محترمانه تر شد.
وضعیت روحی و جسمی مهندس چگونه بود؟
روحیه ایشان بسیار قوی بود، سلامت هم بودند و حالشان خوب به نظر می رسید. البته ماموران امنیتی زیادی در کنار ایشان بودند، که اجازه نزدیک شدن ما به آنها را نمی دادند.
از وضعیت خانم رهنورد بگویید، ایشان چگونه بودند؟
به همراه ایشان هم چندین مامور بود. یک خانم تمام مدت به ایشان چسبیده بود. البته افراد زیادی هم در داخل اتاق بودند که ما نمی شناختیم. ایشان هم مثل همیشه بودند. اصلا این طوری نبود که کنترل خودشان را از دست بدهند. مادرم کلا در شرایط بحرانی همیشه توانایی اداره امور و عواطف خود را شدیدا دارد و این دفعه هم همینطور بود. خیلی مقاوم بودند. آرام و قوی.
از وضعیت خودشان چیزی نگفتند؟
گفتند که ده روزی هست که وضعیتشان کمی بهتر شده و دسترسی به کتاب و لوازم نقاشی را دارند. دو سه روزی هم هست که تلویزیون ایران را در اختیارشان گذاشته اند. اصلا ناراحتی و ضعف در آنها دیده نشد. نکته مهم اینکه خیلی مقاوم تر از قبل به نظر می رسیدند و از لحاظ جسمی هم خوب بودند.
چند ساعت حضور داشتند؟
به ما گفتند یک ساعت حضور خواهند داشت، اما نیم ساعت هم نشد که آنها را با خودشان بردند. پدرمان بارها و بارها تکرار کردند که دختران من باید قوی و مستحکم باشند و ضعفی از خود نشان ندهند.
فضای تشییع جنازه به چه صورت بود؟ از امروز بگویید؟
امروز از مرکز شهر به بازار گارد پوش بود. افرادی که اسلحه حمل می کردند. خیابان محل مانور لاک پشت پوشان (کسانی که لباس به مانند لاک پشت نینجا می پوشند!) شده بود. نیروهای امنیتی به شدت حضور داشتند.
در ابتدا در همان اتاقی که “آقا بابا” فوت کرده بود آقایان فاتحه خواندند. نوبت به خانم ها که رسید، خوب ابراز احساسات بیشتر بود. قول داده بودند که برای مراسم پدر و مادر را بیاورند، اما خبری از آنها نشد. ما مراسم خودمان را داشتیم و عزاداری می کردیم که موقع حمل جنازه رسید. یک دفعه فردی درشت اندام از نیروهای امنیتی پرید و زیر جسد را گرفت و آشنایان و اعضای خانواده به سرعت از خارج شدن جسد از خانه توسط این فرد و دوستانش جلوگیری کردند و خودشان پدربزرگ را بر دوش گرفتند و با ذکر “لا اله الا الله” به مشایعت و مراسم آن پرداختند، تا اینکه جنازه به سر خیابان درخونگاه رسید. آنجا آمبولانس را آورده بودند و جمعیت خیلی زیادی منتظر بودند. همه “الله اکبر” می گفتند و شعار دیگری نمی دادند. اما ناگهان با بی حرمتی به جنازه، خشونت و ضرب و شتم افراد حاضر به خصوص خانواده جنازه را از دست آشنایان بیرون کشیدند. این در حالی است که پیشتر قول داده بودند اصلا هیچ گرفتاری، نه برای مردم دوستان و عزاداران، پیش نیاید. سپس جنازه را با امبولانس به بهشت زهرا انتقال دادند.
حضور مردم در مراسم چگونه بود؟
علی رغم جو امنیتی و نظامی شدید، به نظر ما که خیلی مردم زیاد آمده بودند. اینها فکر می کردند به دلیل تعطیلات نوروزی مردم اطلاعاتی ندارند و زیاد مراسم شلوغ نمی شود.
کسی را هم بازداشت کردند؟
در ابتدای درگیری چندین مامور مرد، دختری را کشان کشان می بردند و وقتی خانواده دخالت کردند، تعدادی از آنها هم بازداشت شدند. جواد سلیمی، داماد مهندس را به شدت مورد ضرب و شتم قرار دادند و بازداشت کردند. پدر شهید علی موسوی و محسن موسوی و برادرش سید اسماعیل موسوی و نیز پسر محسن یعنی وحید موسوی را هم مضروب کردند و سپس بازداشت کردند. از این میان همه اعضای خانواده جز محسن و اسماعیل و سید مهدی پسر عموی پدرم که شدیدا هم مضروبند، آزاد شده اند. البته در بهشت زهرا هم تعداد زیادی را دستگیر کردند، از جمله اقای شکوری راد و دختر آیت الله موسوی اردبیلی.
در بهشت زهرا هم فضا امنیتی بود یا فقط دم در خانه این طور برخورد کردند؟
در بهشت زهرا، پشت در غسالخانه، یک جای کوچکی هست که برای بعضی کسانی که وفات می کنند و مثلا مثل اموات و شهدای خانواده ما از نظر حکومت مشکل امنیتی! دارند، جدا از سایر خانواده های دیگری که برای اموات خود برنامه دارند، نماز میت خوانده می شود. برای شهید سید علی هم ما همانجا نماز خواندیم. اما تعداد بسیار زیادی از نیروی مختلف امنیتی و نظامی، آنجا را میله کشیده بودند و اجازه نماز خواندن خانواده بر روی جنازه پدربزرگمان را نمی دادند. می گفتند تنها میر محمود و میر عبدالله پسران مرحوم می توانند بر روی جسد نماز بگذارند. (پدر ما هم که اصلا اجازه حضور در کل مراسم از ابتدا تا انتها را نداشت.) اما خوشبختانه دو عمویمان تن به سازش ندادند و گفتند یا همه خانواده نماز بر میت می خوانند یا هیچ کس نماز نمی خواند و در این موقع بقیه افراد خانواده هم در پشت میله ها فریاد “الله اکبر” سر دادند، که موجب شد تا به شرط قطع شعارها و سکوت مطلق، اجازه نماز همه خانواده داده شود، و در این زمان بود که چند نفر دیگر از جمله آقای شکوری راد را نیز بازداشت کردند. صحنه عجیبی بود، ایشان فریاد می زد: “لا اله الا الله” و تعداد زیادی ماموران نظامی امنیتی، این مرد بزرگ و دلاور را با خود می بردند. همین طور که با خود می بردند تا ماشین او همچنان با صدای بلند فریاد می زد: “لا اله الا الله” و فریادش قطع نمی شد. این فریاد های لا اله الا الله اقای شکوری راد در تاریخ می ماند. در ذهن ما و همه ناظران هم تا ابد ثبت شد.
یعنی اجازه نماز خواندن مردم و خانواده بر روی میت را به شما نمی دادند؟
نه، در ابتدا میله کشی کرده بودند و اجازه ندادند. اما وقتی مقاومت خانواده را دیدند، با ایجاد یک جو پلیسی امنیتی اجازه دادند که تنها با حضور خانواده بر پیکر میت نماز گذارده شود. به صورت تک تک اعضای خانواده دوربین فیلمبرداری زوم شده بود. تعداد دوربینها اینجا از همه مراحل مراسممان هم بیشتر بود. بعد جسد را برداشتند و خودشان به سمت محل تدفین بردند و اجازه کار دیگری ندادند. آنها مصر بودند که هیچکدام از ما به جسد نزدیک نشویم و همین طور هم فیلمبرداری ها و عکاسی ها بلا انقطاع ادامه داشت. سر مزار هم دو خانم و دو آقای دیگر را گرفتند و بردند. پس از آن یک نوحه کوتاه ترکی و زیارت عاشورا و یک دعای فرج خوانده شد. بعد هم سریع همه را متفرق کردند و اجازه ندادند کسی بماند. پدربزرگمان درست کنار مزار علی به خاک سپرده شد و تنها در فرصت بسیار بسیار کوتاهی که پیش آمد، اعضای خانواده توانستند مزار آن شهید را هم زیارت کنند.
مراسم ترحیم چه زمانی برگزار می شود؟
آنها می خواستند که فردا جمعه مراسم ختم برگزار شود، اما فعلا برادران میرحسین به عنوان بزرگان خانواده تصمیم گرفته اند که طبق آیین و رسم ایرانی، مراسم شب سوم، عصر یکشنبه در مسجد نور برگزار شود. البته ممکن است تغییراتی در انجام مراسم صورت گیرد که به اطلاع عموم می رسد.
نکته ای اگر باقی مانده بفرمایید؟
میر اسماعیل موسوی، مردی صبور و مومن و راضی به رضای خدا بود. در تمام این دو سال، رنج پسر را می دانست و فقط دعا می کرد. هر روز سراغ میرحسین را می گرفت و همه می گفتند او به مسافرت رفته است. با این همه، او به همراه همسرش هر روز برای پسرش دعای توسل می خواند. پیرمرد ۱۰۳ ساله ای که شهره اخلاق بود، از دنیا رفت و آنچه ما از او به یاد داریم، آرامش و امنیت در کنار اوست که حتی آقای خامنه ای هم از آن بی نصیب نبوده است. ایشان به شدت به کسب حلال حساسیت داشت. تقید دینی زیاد ایشان، البته در کنار صبری عجیب و مثال زدنی در شدائد زندگی، سخت کوشی، راستگویی و صلابتشان معروف بود. به مسائل اعضای خانواده حساس بود، اما مهمتر از همه آنها پدر و مادری بودند که خانه ای را ساختند و فرزندانی را پروراندند که در ایمان، ادب، اخلاق درست و پاکدستی نمونه اند.
نکته دیگر اینکه خب ۴۵ روز از دوری ما از پدر و مادر می گذشت. دیدار ما با آنها در حالی که اسیر بودند، در این شرایط کنار جسد نحیف پدربزرگ مظلوم، طبیعتا می بایست تنها فضایی عاطفی می داشت. اما ما خوشحالیم و باز هم خوشحالیم که نه در نگاه و نه در حرف آنها و نه در همه سکنات، بقیه خانواده ذره ای نا امیدی ضعف وجود نداشت. صحنه ای که می شد تبدیل به یک صحنه درام خانوادگی شود، صحنه ای پر از حماسه بود. خدا را شاکریم که اگر محنت و رنجی را مقدر می کند، تعهد و باور و هدفی را هم در دلهای پدر و مادر و خانواده قرار داده است که به امید آن استوار و محکم بایستند، و همچنان که بارها دیشب پدر از ما خواست که محکم و استوار باشیم، خدا ما را هم به پیگیری این منش موفق کند. دیدار ما در کنار پیکر بی جان آقابابا، که ستون معنوی خانواده بود، با همه تلخی و دردی که در آن می توانست باشد، به صحنه ای از تبادل امید و پایداری تبدیل شد و این واقعا لطف خدا و دعا و همراهی مردم است، که همیشه مدیون و سپاسگزار همه محبتهایشان بودیم، هستیم و خواهیم ماند.
No comments:
Post a Comment