Translator's Note: As we approach Norooz, my thoughts are filled with the families of political prisoners who are deprived of having their loved ones around their Haft Sin table. I am filled with pride for the sacrifices they have made and continue to make so that we can someday live in a free Iran. I dedicate this translation to our beloved political prisoners and I ask that you share their plight with others so that we can put an end to the misery they are suffering.
Saturday March 19th, 2011 - "I dedicate this to a young girl who is barely 30 years old. Like many young girls her age, she too wanted to continue her education. Her desire was to live life, to experience motherhood. Perhaps these days she wished she could lay out a Haft Sin table and celebrate New Years at home; but alas for the third consecutive year she will be spending Norooz behind bars, her hopes and dreams shattered, deprived of her freedom, her youth and motherhood, under the heavy sentence rendered by the courts. It is only natural for an individual to cave under such conditions. Not Bahareh! Fortunately, her spirit remains strong and she continues to speak with a patient and hopeful voice." These were the words spoken by Amin Ahmadiyan when talking about his wife Bahareh Hedayat. With the assistance of a number of judicial authorities, this past Thursday, Ahmadiyan was finally allowed to meet with his wife after three months.
Bahareh Hedayat, is the former spokesperson for Daftar-e Tahkim-e Vahdat student organization and a women's rights activist who was arrested on five occasions and will be spending her third consecutive Persian New Year, Norooz behind bars. Hedyat was sentenced to 9 1/2 years prison on charges of propaganda against the regime, insulting the Supreme Leader, insulting the president, colluding and assembling and acting against the national security of the country.
The following is the content of Kaleme's interview with Amin Ahmadiyan, political activist and member of the Islamic Alumni Association who was finally given permission to meet with his wife Bahareh Hedayat after 320 days:
It has been reported that you were finally able to meet with your wife Bahareh Hedayat. Did you have a face to face meeting?
Yes. On Thursday afternoon I was contacted by the Admissions Office at Evin Court. They asked that I go to their office immediately. Upon my arrival, I saw Bahareh sitting in the prosecutor's office. After speaking with the deputy prosecutor, we were allowed to visit with each other for a few minutes in their presence.
Two days prior to this visit, you were supposed to have a cabin visitation with your wife but they informed you that she was banned from all visitation. Why do you think they suddenly decided to grant you a face to face visitation on Thursday?
We're not sure exactly what happened. It was very unexpected. Visitation days at Evin's female ward are on Tuesdays. As customary, on Tuesday we went to the female ward at Evin where my wife and her cell mate Mahdieh Golroo are being kept. We were told that they have both been banned from visitation. On Wednesday night however, Mrs Golroo's husband was contacted in exactly the same that we have been and he was allowed to meet with her. In any event, the prosecutor stated that he was not pleased about the fact that the news of their banned visitation was emphasized on so many occasions, stating that this type of news was not in the interest of the prisoners.
When was your last face to face visitation with your wife prior to this visit?
It has been 444 days since Bahareh was arrested. The last face to face meeting we had with Bahareh with the prosecutor's permission was on May 3rd, in other words 320 days ago! All telephone contact has also been banned for a good five to six months. We were only given permission to have once a week meetings from behind a cabin and that too was banned for Bahareh and Mahdieh for the past three months.
Was your wife expecting this visit?
Yes, I think she was waiting there for me. I am sure you can imagine how it felt to hold my wife's hand in mine after 320 days; to be able to see her in person and tell her that I love her; to tell her that I will stay along side her for however long it takes; it was an amazing feeling. Imagine what it must feel like when your rights are reduced to merely holding your spouses hands, when that becomes your biggest wish, particularly when you know that it may be months before you are given the right to transfer the warmth of life outside prison to your loved one.
Had your wife changed during this time?
It is only natural that she would change, after all she's in prison and under all the pressures that are associated with a place like that. Bahareh had lost weight. Her face had lost its previous glow and youthfulness. She looked slightly broken, but all in all she was fine.
How was her physical and mental condition?
In the past few years Bahareh has been under a lot of pressure. She had been threatened and summoned on numerous occasions. She was fired from her job and arrested on five occasions. This last arrest led to a very heavy sentence. All this happened to a young girl who is barely 30 years old. Like many young girls her age, she too wanted to continue her education. Her desire was to live life, to experience motherhood. Perhaps these days she wished she could lay out a Haft Sin table and celebrate New Years at home; but alas for the third consecutive year she will be spending Norooz behind bars, her hopes and dreams shattered, deprived of her freedom, her youth and motherhood, under the heavy sentenced rendered by the courts. It is only natural for an individual to cave under such conditions. Not Bahareh! Fortunately, her spirit remains strong and she continues to speak with a patient and hopeful voice. All this helps to surpass these difficulties.
Where is Bahareh being currently held and who is her cellmate?
Bahareh was transferred to the quarantine Methadone Ward at Evin prison about five months ago. As far as I am aware she is still being held at the Methadone Ward along with 23 other prisoners. Some are students, others are civil activists, cyber bloggers, women's right activists, religious minorities including Baha'is and a number of prisoners accused of having connections with the MKO.
Tahkim-Vahdat has had a number of runnings with the MKO in the past. Has the fact that she was a spokesperson for the Office of Tahkim-Vahdat resulted in any problems for her during her incarceration?
It is clear that someone who has been an active member of the Daftar-e Tahkim-e Vahdat undoubtedly has no affiliation or sympathy towards the MKO. There are obvious and serious differences of philosophy between these two political groups. It is only natural that in prison, at times these differences of opinion and philosophies lead to friction. As far as I am aware, these differences have lead to a number of serious discussions and arguments. It goes without saying that prison is like a small colony in which people are forced to coexist while incarcerated. It is best if they try to coexist without getting into political and ideological discussions. It looks as though this is what they are striving to achieve.
Do you think they will grant your wife furlough for the New Year (Norooz)?
No because when I inquired about furlough yesterday I was explicitly told not to expect it anytime soon.
How did you feel when you heard the bell indicating that your visitation had ended?
Although visitation is the only manner in which a prisoner becomes aware of what is going on in the outside world, their only means of communication with their family, it goes without saying that the visiting with innocent loved ones, behind bars is a bitter experience for all families. This feeling occurs every time. After each visitation the wounds of separation are once again reopened. It is a very bitter experience, but we must endure it for the sake of our incarcerated loved ones. Each time, as we approach our last moments together I become silent. As our last moment approach, each time I am filled with thoughts and promises that are meant to keep her hopeful. Each time I feel as though I am helpless. I can do nothing for her but remain patient. I can do nothing but respect her decision. I am left with nothing but trust in God that these problems shall some day be resolved.
پس از ۳۲۰ روز دستش را گرفتم و گفتم دوستش دارم
شنبه, ۲۸ اسفند, ۱۳۸۹
چکیده :تصورش خیلی سخت نیست که چه حسی به آدم دست می دهد وقتی بعد از 320 روز میتوانی دست همسرت را توی دست هات لمس کنی و از نزدیک به او بگویی که دوستش داری و تا هر وقت که لازم است در کنارش می مانی و حس عجیبی ست، اینکه از طرفی کمترین حقوقت یعنی فقط گرفتن دست او می شود بزرگترین آرزویت و از سویی میدانی ممکن است که دوباره تا ماه ها نتوانی گرمای زندگی بیرون از زندان را به او منتقل کنی....
کلمه: “همه ی این ها برای دختر جوانی است که هنوز سی سالش هم نشده است. او هم مثل هر دختر جوان دیگری دوست داشت ادامه تحصیل دهد. دوست داشت زندگی کند و دوست داشت مادر بودن را تجربه کند. شاید این روزها دلش می خواست که سفره هفت سین برای سال تحویل در خانه اش پهن کند، ولی متاسفانه این سومین سال تحویل هست که می بایست در زندان سر کند، و با حکم سنگینی که گرفته و شرایط موجود، همه ی این امیدها و آرزوها از او سلب شده و از فرصت آزادی و جوانی و مادری محروم. طبیعی ست که اینها هر کسی را از پا دربیاورد ولی خوشبختانه هنوز روحیه مقاومی دارد و صبور و امیدوار حرف می زند.”
این ها را امین احمدیان در توصیف شرایط همسرش بهاره هدایت می گوید، که پنج شنبه بالاخره پس از سه ماه با مساعدت برخی مسوولان قضایی موفق شد همسرش را ببیند.
بهاره هدایت، سخنگوی دفتر تحکیم بوده است و فعال زنان، تا به حال پنج بار بازداشت شده و دو روز دیگر، دوشنبه، سومین سال تحویلی ست که در اوین می گذراند. نه سال و نیم حبس تعذیری با اتهامات تکراری تبلیغ و سیاه نمایی علیه نظام، توهین به رهبری و رئیس جمهور، تبانی و تجمع و اقدام علیه امنیت ملی و… .
خبرنگار کلمه با امین احمدیان فعال سیاسی و عضو سازمان دانش آموختگان ایران اسلامی که بعد از ۳۲۰ روز با همسرش بهاره هدایت دیدار داشته است گفتگو کرده است که با هم می خوانیم.
در خبرها آمده که بالاخره شما موفق شدید با همسرتان بهاره هدایت ملاقات داشته باشید، دیدارتان حضوری بوده ؟
بله. عصر پنج شنبه از دفتر سرپرستی دادسرای اوین با من تماس گرفتند و گفتند که سریع به به آنجا مراجعه کنم، وقتی که رسیدم بهار توی اتاق سر پرست دادسرا نشسته بود. بعد از اینکه با معاون دادستان صحبت کردیم دقایقی هم اجازه دادند توی همان دفتر و در حضور خودشان با هم ملاقات داشته باشیم.
دو روز قبل از این دیدار، ملاقات کابینی داشتید و گفته بودند که ممنوع الملاقات هستند، فکر می کنید چرا آن ساعت روز پنج شنبه یک دفعه این ملاقات را به شما دادند؟
ما هم درست نمی دانیم چه اتفاقی افتاد و خیلی غیر منتظره بود. روز سه شنبه که مختص ملاقات بند نسوان هست به اتفاق همسر خانم مهدیه گلرو به اوین مراجعه کردیم طبق معمول، ولی گفتند که هر دو کماکان ممنوع الملاقات هستند، ولی چهار شنبه شب به همسر خانم گلرو به همین صورت اجازه ی ملاقات در همون محل را دادند و روز بعدش هم با من تماس گرفته شد برای ملاقات. نمی دانم که چرا در یک وقت غیر اداری این ملاقات انجام شد ولی خب صحبت هایی معاون دادستان کردند مبنی بر اینکه خبر ممنوع الملاقات بودن این دو نفر در این مدت تکرار و برجسته شده و از این موضوع اظهار نارضایتی کردند، ایشان این مسئله را به نفع زندانی ها نمی دانستند.
آخرین ملاقات حضوری شما چه زمانی بود؟
امروز ۴۴۴ روز از زندانی بودن بهار می گذرد. آخرین ملاقات حضوری که با مجوز دادستان داشتیم روز ۱۳ اردیبهشت ماه بود. یعنی حدود ۳۲۰ روز پیش! الان ۵ – ۶ ماهی هم هست که تلفن ها قطع شده و امکان تماس با زندانی ها فراهم نیست. فقط هفته ای یکبار فرصت ملاقات کابینی بود که برای این دونفر سه ماه ممنوع اعلام شده بود.
همسرتان آماده ی این دیدار بود؟
بله فکر کنم که او هم آنجا منتظر من بود. تصورش خیلی سخت نیست که چه حسی به آدم دست می دهد وقتی بعد از ۳۲۰ روز می توانی دست همسرت را توی دست هات لمس کنی و از نزدیک به او بگویی که دوستش داری و تا هر وقت که لازم است در کنارش می مانی و حس عجیبی ست، اینکه از طرفی کمترین حقوقت یعنی فقط گرفتن دست او می شود بزرگترین آرزویت و از سویی میدانی ممکن است که دوباره تا ماه ها نتوانی گرمای زندگی بیرون از زندان را به او منتقل کنی.
خانم هدایت در این مدت تغییر کرده بود؟
خب طبیعی هست که تغییر کند بالاخره زندان هست و فشارهای خاص آنجا با همه ی حاشیه های پیرامونیش. بهار هم لاغر شده بود و چهره اش دیگر اون بشاشیت و طراوت قبل را نداشت و کمی تکیده و شکسته به نظر می رسید. ولی خب روی هم رفته خوب بود.
به لحاظ روحی و جسمی حالش چطور بود؟
در این چند سال بهار با مشکلات زیادی مواجه بوده است احضار و تهدید. اخراج از کار. پنج بار بازداشت و این آخر هم که این حکم سنگین. همه ی این ها برای دختر جوانی که هنوز سی سالش هم نشده است. بالاخره او هم مثل هر دختر جوان دیگری دوست داشت ادامه تحصیل دهد. دوست داشت زندگی کند و دوست داشت مادر بودن را تجربه کند. شاید این روزها دلش می خواست که سفره هفت سین برای سال تحویل در خانه اش پهن کند، ولی متاسفانه این سومین سال تحویل هست که می بایست در زندان سر کند، و با این حکم سنگین و شرایط موجود همه ی این امیدها و آرزوها از او سلب شده و از فرصت آزادی و جوانی و مادری محروم. طبیعی ست که اینها هر کسی را از پا دربیاورد ولی خوشبختانه هنوز روحیه مقاومی دارد و صبور و امیدوار حرف می زند. این خیلی کمکش می کند در گذراندن این مشکلات.
در حال حاضر در کجا و با چه کسانی همبند هست؟
الان حدودا پنج ماه هست که به بند قرنطینه متادون زندان اوین منتقل شدند وتا جایی که من می دانم الان با ۲۳ نفر دیگر در بند متادون همبندند. تعدادی دانشجو، فعال مدنی، متهمین سایبری، فعالان زن اقلیت های دینی و بهایی و تعدادی هم به اتهام ارتباط و هواداری مجاهدین خلق(منافقین).
موضع گیری های تحکیم در قبال سازمان مجاهدین خلق در گذشته مشخص بوده است، الان آنجا به عنوان سخنگوی دفتر تحکیم براش مشکلی پیش نمیاد؟
البته واضح است کسی که در جایی مثل دفتر تحکیم وحدت فعالیت داشته قطعاهیچ قرابت فکری با کسانی که هوادار یا سمپات آن ها باشد ندارد و به طور حتم زاویه جدی ای هم دارد از لحاظ فکری و منش سیاسی. گاهی هم این زاویه و اختلاف عقیده باعث اصطکاک می شود آنجا. این امر مسبوق به سابقه و طبیعی است. کما اینکه تا جایی که می دانم در طول این مدت چندین بار اختلاف ها و بحث های جدی به وجود آمده است. ولی خب زندان قبل از این بحث ها یه کلونی کوچک انسانی هست که زندانیان مجبورند در کنار هم زندگی کنند و حبس بکشند و امور روزمره خودشان را اداره کنند. باید خارج از بحث های عقیدتی و ایدئولوِیک با هم زندگی کنند. به نظر می رسد که سعی می کنند این فضا ها را تفکیک کنند.
فکر می کنید به همسرتان برای ایام نوروز مرخصی بدهند؟
نه. چون دیروز در جواب سوالم برای مرخصی صراحتاٌ گفته شد که به این زودی ها منتظر نباشید.
آن لحظه ای که زنگ پایان ملاقات می خورد چه حسی دارید؟
درست است که ملاقات برای زندانی تنها فرصتی ست که می تواند از بیرون مطلع شود و تنها کانال ارتباطی ست با خانواده، ولی اینکه هر بار می روی و عزیزت را آن هم بی گناه، در بند و محصور و محدود می بینی اصلا حس خوشایندی برای خانواده نیست. این حسی ست که هر بار بعد از هر ملاقات برایت تجدید می شود و زخم ناسور جدایی و با هم نبودن و محرومیت، دوباره تازه می شود. خیلی تجربه تلخی ست ولی خب به خاطر زندانی نمی شود از آن صرف نظر کرد.
من هر بار لحظه ی آخر ساکت می شوم، لحظه ی آخر هزار حرف و قول می آید توی ذهنم که بگویم و امیدوارش کنم. و هر بار بیشتر احساس میکنم کاری از دستم بر نمی آید تا برایش انجام دهم جز صبوری. جز احترام به تصمیمش. جز توکل و انتظار برای حل این مشکل
No comments:
Post a Comment