March 18th 2011 - 38 days have passed since our entire family was deprived of all visitation with my mother and father. On the eve of Persian New Year, Norooz, in coordination with security forces, I was finally given permission to meet with them at their apartment. The lives of Karroubi's children, this grand warrior [Mojahed] have been filled with ups and downs. Frankly speaking, the bitter taste of separation was an integral part of my childhood. It seems as though my destiny was some how intertwined with distance and separation. In October 1967, two weeks before my birthday, my father was arrested and incarcerated. According to my mother, my first meeting with my father took place six months after I was born, while he was behind bars; conditions that unfortunately some of the elite and intellectuals in our country are struggling with today. In any event, until the revolution, this type of experience was common place for my brother and I. During the war, we also became accustomed to being deprived from frequent visitations with our parents. The empathy and support of the noble Iranian people, both inside Iran and abroad has always been an invaluable assets without which it would have been impossible to endure such hardship. Thanks to our great nation and their unwavering loyalty and as the result of the presence of so many people such as the Shiite Ayatollahs [Maraje], political, social and cultural figures at our side, the children of Karroubi and Mousavi have never felt alone while traversing this difficult and steep path, and may God willing we will never feel alone.
In conclusion I am hopeful that the rights of the Karroubi and Mouavi families to be informed about the legal process, as well as any sentence or warrant issued by the judiciary, or memos by the National Security Council authorizing these restrictions and their scope, are recognized as soon as possible. I am also hopeful that the dozens of legal questions that have remained unanswered will be addressed both in accordance with our nation's laws and as per our obligations under international laws.
دیدار با پدر و مادر
اسفند ۲۷م, ۱۳۸۹
۳۸ روز از محرومیت دیدار تمامی اعضای خانواده با پدر و مادرم گذشته بود که در آستانه نوروز و با هماهنگی مقامات امنیتی امکان این دیدار برای من در آپارتمان مسکونی آنان فراهم گردید. در زندگی پر فراز و نشیب فرزندان کروبی محرومیت از دیدار این مجاهد بزرگ در مقاطع مختلفی اتفاق افتاده است. صادقانه بگویم با طعم تلخ دوری از بدو تولد تاکنون بیگانه نبوده ام و ظاهرا سرنوشتم به آن گره خورده است. کمتر از دو هفته به تولدم در مهر ماه ۱۳۴۶ نمانده بود که پدرم دستگیر و زندانی شد و بنا به گفته مادرم اولین دیدار من با پدر پس از ششماه پشت میله های زندان صورت گرفت، شرائطی که متاسفانه برخی از نخبگان و فرهیختگان امروز کشور با آن دست و پنجه نرم می کنند. به هر حال تا پیروزی انقلاب این داستان بارها برای من و برادرانم تکرار شد و در زمان جنگ دوری و محرومیت اختیاری از دیدار والدین را به کرات تجربه کردم. اما این بی خبری و محرومیت که فاطمه کروبی و زهرا رهنورد را نیز در بر گرفته، رنگ و بوی دیگری داشت. همدلی و یاری مردم بزرگ و شریف ایران در داخل و خارج از کشور بزرگترین سرمایه دو خانواده موسوی و کروبی در تحمل این سختی بوده و هست. فرزندان کروبی و موسوی در این مسیر پرفراز و نشیب هرگز طعم تلخ تنهایی را به برکت مردم و معرفت بی نظیر آنان، مراجع تقلید شیعه، شخصیت های سیاسی اجتماعی و فرهنگی و … حس نکرده اند و ان شاالله در آینده نیز حس نخواهند کرد.
در پایان امیدوارم حق دو خانواده کروبی و موسوی در اطلاع از روند حقوقی و نیز حکم مقام ذی صلاح قضایی و یا مصوبه شورای امنیت ملی در اعمال این محرومیت و قلمرو اعمال آن هرچه سریعتر به رسمیت شناخته شود و به دهها سوال حقوقی بی پاسخ مطابق با قوانین جاری کشور و تعهدات حقوقی بین المللی پاسخ داده شود.
No comments:
Post a Comment