Translator's Note: I decided to translate this piece because what you are about to read is an account of the types of injustice endured by innocent political prisoners in Iran's Judiciary System; accounts that go unnoticed by the world at large. This is an account of Iran's biased and corrupt judiciary, told in the words of a great man, a man of integrity who has chosen to defiantly stand up to oppression and utter injustice. Mohammad Nourizad makes me proud to be a Green Iranian. To Judge Moghiseh I say: "Mohammad Nourizad IS a great man."
Saturday December 12th, 2010 - Mohammad Nourizad's official website has published a narrative by an anonymous writer who spent half an hour with Nourizad in one of the corridors of the Revolutionary Court house. It is an account of the pain and suffering endured by a political prisoner whose fate is in the hands of a judge who himself is a participant in this game of injustice.
Mohammad Nourizad, renowned journalist and dissident incarcerated for his criticism of the Supreme Leader and a number of the leaders of the current regime announced that he will begin a dry hunger strike starting Saturday, December 11th 2010. According to Nourizad's official website, the content of the published narrative by the anonymous writer claiming to have met with Nourizad is as follows:
About the writer:
The writer claims to have had the opportunity to sit with Nourizad for approximately 30 minutes on the 3rd floor of the Revolutionary Court. Since Nourizad has been banned from all visitation, his family has had no news what so ever from him or his cell mate Seyed Mostafa Tajzadeh. It is the grace of God that enabled this anonymous writer to find his way to Nourizad. May God protect him for informing us about one of our beloved.
When I first saw him, I didn't recognize him. His hair was longer, as though it had not been cut for at least three months. His left leg limped. He had just come out of branch 28 of the Revolutionary Court. There was no room to sit in the corridor, so Nourizad proceeded to the court clerk's office in order to sit down on one of the chairs. The clerk wouldn't allow him to sit down, so he came back to the corridor. I stood out of respect for him and offered him my chair. He politely refused. I insisted, but he still refused. I begged him to sit down, but he still refused and remained standing. He had a calm yet victorious face, as though he had just returned from a full scale war; a war in which he had defeated his enemy. The young man who had brought him to the court house from Evin made an effort to find him a place to sit. The corridor was busier than usual. A number of defendants had been brought to the court house in handcuffs and shackles. The chairs in the corridor were all occupied and people were sitting on the floor or leaning on the walls. Coincidentally, the name of the person sitting next to me was called and the chair next to mine became empty. I pointed to the empty chair next to mine and asked Nourizad to sit down. He accepted.
I asked: "Do you know me?" Nourizad responded:"Your bright face is familiar to me. Forgive me if your name escapes me." He spoke with a formal tone as though he was reading a literary text with his warm and soothing voice. The same warm voice posted on his personal website as if he's chanting "The Whispers of Mohammad Nourizad in Prison" to God. The voice that choked in sobs and uttered words in a cracked and broken narrative.
"Lord, next to my cell in prison, a young man groans, begging you to take him to his death bed. I put the palm of my hand on the wall that separates us and read a verse of your Quran to him. "We thank our gracious and merciful God who lifts our pain and sorrow." The young man in the cell next door calms down"
I have have listened to the whispers of Nourizad over and over again and cried to his sorrow stained voice. I have traveled with him to the clouds. I have kneeled with him in the narrow cells of solitary confinement. God wanted me to also sit with him and listen to his words in my wake hours. We were not really allowed to speak to one another. Even the soldier who brought Nourizad into the court house warned him twice to stop talking. However, the noise and the hustle and bustle of defendants and soldiers entering and exiting the corridor and the presence of the families who had come to visit their incarcerated loved ones, made it possible for Nourizad to speak to me in a mere whisper. Even I who sat next to him, could barely hear what he was saying. I will never forget his reaction when he found out that I am a student. He congratulated me because it was Students Day, 16 Azar. I was all ears and he eagerly recounted everything that had happened to him. He asked me to inform others of our conversation and said: "Write about our conversation and send it to my personal website. Be fair and make sure you don't add anything to my words or change the meaning of what I have said." I of course agreed wholeheartedly.
Nourizad continued: "A few weeks ago I was summoned to a three minute court hearing and they accused me of insulting Intelligence Ministry Agents. The precipitous interrogator who wanted to get the process over with asked me only two questions and filed a case against me. Apparently in a letter I had addressed to the Supreme Leader I had made references to the fact that Intelligence Ministry Agents had beaten, accosted and sworn at defendants who had been arrested. In response to the first question by the precipitous interrogator I wrote: "The interrogators at the Intelligence Ministry pushed the heads of Hamzeh Karami and Abdollah Momeni into toilet bowls and beat me, Mohammad Nourizad, using the most profane language imaginable. Tell me, why should we not protest against such ugly and monstrous procedures?" To make a long story short, in those three minutes, the interrogator accused me and did what he was told to do. He filed a case against me. The truth is, neither he, nor those who have more power than him can tell the Intelligence Ministry that they are the ones who are really at fault. The poor interrogator is only living his life. He should not be inconvenienced. The hell with fairness and justice and those who demand that the Judiciary seek the truth and be fair. After this comical interrogation process, I wrote a letter to the head of the judiciary complaining about the Intelligence Ministry agents. My letter was explicit and after my letter I was summoned by two individuals in the Intelligence Ministry and an individual at the prosecutor's office. The individual from the Intelligence Ministry who introduced himself as Norouzi, was polite but viewed me as someone who had been deceived. I responded to him. The second agent wanted to know when and where I had been beaten by Intelligence Ministry agents. Who had insulted me and why I had complained. He said that he was representing Mr. Larijani himself. I asked his name, but he wouldn't tell me. Maybe Mr. Larijani was trying to find out if the incidents in which people's heads were put inside toilet bowls happened under his watch. When he found out the the events occurred prior to him being the head of the judiciary, he was relieved and turned a blind eye to justice. Until yesterday, on the 6th of December 2010, (15 Azar) hen wthey brought me back to Judge Moghiseh at Branch 28 of the Revolutionary Court. I realized that he is rude after the first two sentences we exchanged. My knee was in pain. Like a bully on a play ground he yelled out "Bend your darn leg" I responded: "Judges are supposed to be polite. My leg is in pain." He replied: "Then lie down." There were three of us in the room, me, Moghiseh and the court clerk who was writing down everything. Moghiseh is a rather fat clergyman. He began reading my case file. I told him: "A Judge is supposed to have read the content of the case file prior to the court hearing." He responded:" We've been busy. We don't have time. You have to prove that the statements you are making regarding the Intelligence Ministry agents are indeed true."
The truth is, I knew what the end result of this show trial would be. There was no way that this individual who called himself a Judge was going to take my side rather than the side of the Intelligence Ministry. For this reason I told Moghiseh: "I neither accept you as a Judge, nor do I acknowledge the legitimacy of this court hearing." Moghiseh told the court clerk to write down what I had said and the court clerk complied. They were completing the evidence against me when Moghiseh turned to me and said: "If you don't prove your accusations, I will order them to give you lashing and make sure you receive a prison sentence." I replied: " I don't accept you, nor do I recognize this court hearing as legitimate." He said: "I will take care of you." I replied: "You are intimidated by the Intelligence Ministry. I don't accept your authority." Moghiseh turned to court clerk and said: "Write, that he just stated that I am an agent of the Intelligence Ministry and he does not acknowledge my legitimacy."
Moghiseh continued: "You fool are you aware of what you are doing to yourself?" to which I replied:" Do what ever is in your power. Give me a year; ten years; 20 years; life imprisonment. With every verdict you deliver you will come one step closer to hell. Mogiseh was floored and replied: "I will show you, you barbaric dissident. Get out of my court." I replied "If I was paid by anyone, it was by the Islamic Republic. I was an employee of the "Jahadesazandegi" and my responsibilities were clear. What about you? You who sit here and make fun of justice? " The court clerk asked Moghiseh: " Should I write that down?" Moghisheh responded: "No, let it be. He's sick. Don't you see?" I looked at Moghiseh and replied: " You are the one who is sick. Is there any one more sick that the individual who deceives people when it comes to matters of truth and justice?" I left the room. They transferred me back to Evin and today I was once again brought back here to branch 28. When I entered Moghiseh's room, a court clerk (a women) and another person (from the prosecutor's office) whom I later found was brought to make sure I don't attack Moghiseh were also present. Moghiseh started the court proceedings immediately without the standard court procedures and asked me: " How many years of prison have you been sentenced to?" At first I didn't want to answer, but I replied: "It's in my case file." He said: "It is not in this case file." I replied: "If you had referred to the court's computer you would have surely found the information you're seeking." He said: "I didn't, so why don't you tell me." I said: " 3 1/2 years." He replied: "You have written that Intelligence Ministry agents have pushed defendant's heads into toilet bowls. You need to prove it." I realized that the game had started and the presence of the individual from the prosecutor's office completed the scene. I replied: "I don't acknowledge you nor this court as legitimate." Moghiseh told the court clerk to write down what I had just said and responded: "You have written that the above mentioned actions were imposed on Hamzeh Karami and Abdollah Momeni. I will bring these two individuals to this court room. What if they deny that such a thing has happened to them. Then what?" I replied: " What if instead it becomes clear that the Intelligence Ministry agents were at fault. Then what? Do you have the courage to vote against them? No you don't. For that reason I have absolutely no respect for this court." Moghiseh turned to the representative from the Prosecutor's office and said " Read the indictment to me" The lady uttered two sentences and found me guilty. Her role had been clear from the start. I said: "With all due respect to you and your Chador madame, I do not acknowledge the legitimacy of this court and the Judge presiding it." Moghiseh told the court clerk: "Write that he said you are miles away from justice." He then turned to me and said: "I have taken many a greater men than you to the gallows! I have been presiding over courts since the 80s." I replied: "You will experience hell right here in this world." , to which he responded: " You fool, I see myself in the center of heaven." and I replied: " You say that because otherwise your conscience would not allow you to sleep at night. That is if you have a conscience left in you." Moghiseh replied: "If you don't prove your words, I know what to do with you." I said:" I don't accept you because you know nothing of justice." He replied: "If that is the case, I will render my verdict based on the current case file (the case file that was established based on two questions and a three minute court in which I had made references to Hamzeh Karami and Abdolah Momeni's heads being pushed down toilet bowls while they were insulted and sworn at.) I asked: "Shall I leave then?" Moghiseh replied: "Stay until your sentence has been rendered."
Nourizad was then called to go inside. He went inside and returned 10 seconds later. He walked passed me and I stood up out of respect for him. He stopped for a moment and said: "Moghiseh gave me 2 years. I told him write 30 years." Nourizad who was now accompanied by a soldier and another officer with a higher rank walked down the corridor and turned a corner. I immediately took out a pen and paper in order to write down everything he had just told me, lest I forget. In the span of the thirty minutes he sat next to me, Nourizad had crammed in an hours worth of information. I heard other things from him that should also be noted. Prior to the chair becoming empty so that he could sit next to me, a well known lawyer came up to Nourizad and began chatting with him. I heard Nourizad say to him: "Dear sir, I know that it is not your responsibility, but please do something to help those who are in solitary confinement. I am confident that if we took Mr. Moghiseh himself and put him in solitary confinement for a day, even for recreational purposes, he would equate a day in solitary confinement to 20 days in the general ward. Why then today is one day in solitary confinement the equivalent of one day in the general ward? The general ward is filled with people. In solitary confinement you are not only alone, but filled with fear and anxiety." When hearing Nourizad's words the lawyer said: "Mr. Nourizad, these issues are none of our business. The parliament needs to focus on these issues." and Nourizad as though throwing an arrow in darkness replied:" Then please mitigate on exactly these issues. Raise this topic in legal circles. If one day of solitary confinement becomes equivalent to ten days in the general ward, many of our current prisoners would already be free."
I heard one more thing from Nourizad that truly touched my heart. Nourizad was standing when one of the political prisoners came up to him, embraced and kissed him and inquired about Mr. Tajzadeh. Nourizad put his hand on the prisoner's shoulders and said: "Let me just say that I had never seen Tajzadeh prior to our incarceration. I had written many critical articles about him. I did not approve of his harsh behavior and words. Now that I have had the opportunity to be in the same cell with him for a few months, I have come to know him as a logical man, a Muslim, a benevolent human being. Mr. Tajzadeh is very pure and an is an expert politics."
Nourizad was taken back to Evin. His last words still remain with me. They were decisive and clear. He said:
"I will begin a hunger strike starting December 11th, 2010; in protest to all the lawlessness and oppression. I have chosen Saturday the 11th of December as the day to begin my hunger strike so that my dead corpse can be bashed upon their heads exactly in time for Ashura."
Picture this image if you can, a long corridor with a limping man walking in between two security officers. Was he walking to his death? Dear God what is hidden in your Ahsura?
Nourizad had one last request. He said: "Tell everyone to bless me; especially my family, my wife and my children, whom I have hurt deeply."
میخواهم روز عاشورا، جنازهام را بر سر اینها بکوبم
شنبه, ۲۰ آذر, ۱۳۸۹
چکیده : من از روز بیست آذر به اعتصاب غذای خشک دست خواهم زد. در اعتراض به قانونی که نیست، عدالتی که نیست و ظلمی که هست. علت اینکه از روز بیستم (شنبه) را برای شروع اعتصاب انتخاب کردهام، این است که میخواهم درست روز عاشورا، جنازهام را بر سر اینها بکوبم.
وب سایت محمد نوری زاد روایتی را از یک نویسنده ناشناس منتشر کرده که در راهروی دادسرا محمد نوری زاد را دیده و با او دقایقی صحبت کرده است. این نوشته روایت دردها و رنج هایی است که یک زندانی سیاسی متحمل شده و قاضی نیز که بر مسند علی (ع) تکیه زده به جای اجرای عدالت خود بازیگر بازی ظلم شده است. در هفته گذشته هنگامی که برای بار دوم این فیلمساز جهادگر را به دادگاه می بردند تا در دادگاهی سه دقیقه ای به اتهامات تازه او رسیدگی کنند، نوری زاد دقایقی را به همراه یک دانشجو در راهروی دادسرا سپری می کند و در این دقابق در میان شلوغی و ازدحام دادگاه شرح دادگاه و بی ادبی های قاضی مقیسه را به این جوان می دهد و از او نیز قول میگیرد که همان را که گفته بازگو کند و امانت را نگه دارد.
نوری زاد گفته:”راستش من ته این دادگاه نمایشی را می دانستم چیست . مگر این فردی که اسمش را قاضی گذارده دستگاه اطلاعات را رها می کرد و برحق من انگشت می نهاد ؟ هرگز . و چون دادگاه را به شدت نمایشی یافتم ، به مقیسه گفتم : من ، نه شما را و نه این دادگاه را قبول ندارم . مقیسه به منشی اش گفت : بنویس من نه تو را نه این دادگاه را قبول ندارم . و منشی نوشت . داشتند سندهای لازم را علیه من کامل می کردند . مقیسه روکرد به من و گفت : اگر ثابت نکنی می دهم شلاقت بزنند . حکم زندان برایت می برم . گفتم : من تو را و نه دادگاهت را به رسمیت نمی شناسم . گفت : حسابت را می رسم . گفتم : تو مرعوب وزارت اطلاعاتی . من تو را قبول ندارم . مقیسه به منشی اش گفت : بنویس تو مأمور وزارت اطلاعاتی من تو را قبول ندارم . و منشی نوشت .”
محمد نوریزاد، جهادگر سابق و روزنامهنگاری که به خاطر انتقاد از رهبری و چند تن از مسئولان فعلی نظام در زندان است، اعلام کرد که از روز شنبه بیستم آذرماه دست به اعتصاب غذای خشک خواهد زد و در سخنان خود با این جوان نیز یک بار دیگر بر این مطلب پای فشرده است.
به گزارش وب سایت رسمی نوری زاد متن کامل این نوشته به شرح زیر است:
درباره نویسنده این مطلب:
نویسنده این مطلب به قول خودش توفیق این را داشته است که سی دقیقه در راهروی طبقه سوم دادگاه انقلاب در کنار محمد نوری زاد بنشیند.به دلیل ممنوعیت – ملاقات هفتگی ، خانواده وی هیچگونه اطلاعی از او و از هم سلولی اش آقای سید مصطفی تاج زاده ندارند . خدای قادر متعال نویسنده این مطلب را در کنار محمد نوری زاد می نشاند تا او آخرین خبرها را به ما برساند . نویسنده ناشناس ، هرکه هست ، خدایارش . که به همین اندازه ما را از عزیزمان با خبرکرد :
اول که دیدمش ، نشناختمش . موهای سرش بلند شده بود . جوری که گویی سه ماهی او رابه آرایشگاه نبرده باشند . پای چپش می لنگید . از شعبه ۲۸بیرون آمده بود . در راهرو جای نشستن نبود . به اتاق منشی رفت تا بریکی از صندلی های اتاق منشی بنشیند . منشی شعبه ۲۸ اجازه نداد . به راهرو برگشت . من به احترامش از جا برخاستم تا به جای من بنشیند . قبول نکرد . اصرار کردم . قبول نکرد . التماسش کردم . قبول نکرد . ایستاد . چهره آرام اما پیروز داشت . گویی از یک جنگ تمام عیار بازآمده بود . جنگی که در آن ، پشت حریفش را به خاک برده بود ، جوان سربازی که او را از زندان اوین به دادگاه آورده بود ، تقلا کرد تا شاید جایی برای نشستن نوری زاد پیدا کند . راهرو ، از همیشه شلوغ تر بود . عده ای از متهمین را با دستبند و پابند آورده بودند . صندلی ها اشغال بود ، سینه کش دیوار نیز جای برای نشستن نداشت . تا این که بخت یار شد و نفر پهلوی دستی مرا صدا زدند . مثل فنر از جا جست و رفت . اینجا بود که کنار کشیدم و به نوری زاد اشاره کردم در کنار من بنشیند . نشست . پرسیدم :
-
مرا می شناسید ؟
گفت
:
-
چهره نورانی شما برایم آشناست . اگر اسم شریف شما بخاطرم نیست مرا ببخشایید . درست همینطور کتابی صحبت کرد . “ببخشایید” . انگار یک متن ادبی ویراستاری شده را با صدای گرمش می خواند . همان صدای گرمی که در سایت شخصی اش هست و با خدا مناجات کرده است . ” نجواهای محمد نوری زاد در زندان ” . همان صدایی که گاه با بغض و هق هق کلماتی که در گلو می مانند و شکسته و ترک خورده به گوش می رسند ، همراه است :
-
خدایا ، درکنار سلول انفرادی من ، جوانی سخت ناله می کند و از تو طلب مرگ می کند . کف دستم را بر دیوار مشترکمان می گذارم و آیه ای از قرآن تو را برای او می خوانم . ” الحمدالله الذی اذهب عنی الحزن ان ربنا لغفور شکور . عجبا که جوان آرام می گیرد .”
من نجواها را با صدای حزن آلود نوری زاد بارها شنیده و بارها با او گریسته ام . با او به بالای ابرها سفر کرده ام . و با او در سلول تنگ انفرادی زانو به زانو نشسته ام . خدا خواست در بیداری نیز در کنار او بنشینم و چند کلمه ای از او بشنوم . صحبت کردن من و او جایزنبود . یعنی ما اجازه نداشتیم با هم صحبت کنیم . حتی سربازی که او را آورده بود ، دوبار به نوری زاد تذکر داد که صحبت نکند . اما شلوغی راهرو و رفت و آمد متهمین وسربازها و خانواده هایی که به احتمال ملاقات بستگان خویش آمده بودند ، این امکان را فراهم آورد که نوری زاد نجوا گونه با من صحبت کند . شاید من که در کنار او بودم ، به زور می شنیدم او چه می گوید . هیچوقت یادم نمی رود . وقتی دانست من دانشجو هستم ، روز شانزدهم آذر را به من تبریک گفت . آن روز ، شانزدهم آذر بود . من سراپا گوش بودم و او مسلسل گون ، هرچه را برخودش گذشته بود برای من گفت . از من خواست تا شنیده هایم را به اطلاع دیگران برسانم . و تأکید کرد : “یک مطلبی از گفته های من تنظیم کن و به سایت شخصی من بده . منصف باش و چیزی از خودت بر آن اضافه نکن و روح سخنان مرا تغییر نده . ” گفتم : چشم
.
و نوری زاد ادامه داد :
چند هفته پیش ، در یک دادگاه سه دقیقه ای مرا بخاطر توهین به مأموران وزارت اطلاعات مجرم دانستند . بازپرس عجول ، طی دو سوال سرو ته قضیه را به هم آورد و پرونده ای برای من تشکیل داد . ظاهراً در نامه ای به رهبری ، من نوشته بودم که مأموران وزارت اطلاعات ، با متهمین بازداشت شده برخوردهای تند همراه با ضرب و شتم دارند و به آنها ناسزا می گویند . من در پاسخ به سوأل اول این بازپرس عجول نوشتم : وقتی مأموران وزارت اطلاعات ، کله حمزه کرمی و عبداله مؤمنی را در کاسه مستراح فرو می کنند و خود مرا – محمد نوری زاد را – می زنند و غلیظ ترین فحش های رکیک را بر زبان می آورند ، چرا نباید به این رویه زشت و هیولاگون اعتراض کنم ؟ خلاصه در آن سه دقیقه ، بازپرس عجول مرا مجرم دانست و پرونده ای را که مأمور تشکیل آن بود ، تشکیل داد . مگر او ، و گنده تر از او ، می توانند به شکایت وزارت اطلاعات توجهی نکنند و بگویند این شما هستید که مقصرید؟بازپرس بی نوا باید زندگی کند . او که قرار نیست به زحمت بیفتد . گور پدر عدالت و انصاف و کسی که از دستگاه قضایی طالب حق و حقیقت است . من بعد از این بازپرسی خنده دار، نامه ای نوشتم به رئیس قوه قضاییه و از مأموران خاطی وزارت اطلاعات شکایت کردم . نامه ام صریح بود . طوری که دو نفر ، یکی از اطلاعات ، و یکی هم از دادستانی مرا خواستند . مرد اطلاعاتی که خودش را ” نوروزی ” می نامید ، مودب بود اما مرا فریب خورده می دانست . جوابش را دادم . دومی می خواست بداند که من کی و کجا از مأموران اطلاعات کتک خورده ام و ناسزا شنیده ام و شکایت کرده ام . می گفت با یک واسطه از طرف خود آقای لاریجانی آمده . اسمش را پرسیدم . نگفت . شاید آقای لاریجانی می خواسته بداند این ” کله در مستراح فرو کردن ها ” در دوره او بوده . همین که فهمید به دوره پیش از او مربوط است ، فتیله عدالتش پایین کشیده شده و خیالش راحت شده است . تا این که دیروز پانزده آذر ، مرا به همین شعبه ۲۸ آوردند پیش قاضی مقیسه . در همان یکی دو جمله اول دانستم قاضی بی ادبی است . زانوی پای من دردمی کند . مثل شعبان بی مخ ها داد زد : لنگت را جمع کن . به او گفتم : قاضی باید با ادب باشد . من پایم درد می کند . گفت : پس دراز بکش . در اتاق سه نفر بودیم . من و مقیسه و منشی که گفته های مقیسه را می نوشت . مقیسه یک روحانی فربه است . شروع کرد به خواندن پرونده من در همان جلسه . به او گفتم : یک قاضی باید متن پرونده را قبلاً خوانده باشد . گفت :سرمان شلوغ است . نمی رسیم . گفت : تو باید ثابت کنی این حرف هایی را که درباره مأموران وزارت زده ای!
راستش من ته این دادگاه نمایشی را می دانستم چیست . مگر این فردی که اسمش را قاضی گذارده دستگاه اطلاعات را رها می کرد و برحق من انگشت می نهاد ؟ هرگز . و چون دادگاه را به شدت نمایشی یافتم ، به مقیسه گفتم : من ، نه شما را و نه این دادگاه را قبول ندارم . مقیسه به منشی اش گفت : بنویس من نه تو را نه این دادگاه را قبول ندارم . و منشی نوشت . داشتند سندهای لازم را علیه من کامل می کردند . مقیسه روکرد به من و گفت : اگر ثابت نکنی می دهم شلاقت بزنند . حکم زندان برایت می برم . گفتم : من تو را و نه دادگاهت را به رسمیت نمی شناسم . گفت : حسابت را می رسم . گفتم : تو مرعوب وزارت اطلاعاتی . من تو را قبول ندارم . مقیسه به منشی اش گفت : بنویس تو مأمور وزارت اطلاعاتی من تو را قبول ندارم . و منشی نوشت .
مقیسه گفت : بدبخت می دانی با خودت چه می کنی ؟ گفتم : هرچه در توان داری بکار بگیر . یک سال . ده سال . بیست سال . حبس ابد . تو با هر رأیی که می دهی آتش جهنمت را شعله ورتر می کنی . مقیسه به تنگ آمد و گفت : حالی ات می کنم مزدور اجنبی . گم شو بیرون . به او گفتم : من مزدی اگر گرفته ام از جمهوری اسلامی بوده . کارمند جهادسازندگی بوده ام . کارم مشخص بوده . تو چه ؟ که بر مسند علی نشسته ای و با عدالت شوخی می کنی ! منشی به مقیسه گفت : بنویسم ؟ مقیسه به او گفت : نه ، ولش کن . مریض است . نمی بینی ؟ به مقیسه گفتم : مریض خودتی . کدام مریض ، مریض تر از کسی که بر سر حق و عدالت کلاهمی گذارد ؟ از اتاق بیرون آمدم . مرا به اوین بازگرداندند و امروز باز به شعبه ۲۸ آوردند . وارد اتاق مقیسه که شدم ، علاوه برخود او و منشی اش ، یک خانم ( نماینده دادستان ) و مردی که بعداً فهمیدم محض احتیاط آورده اند تا من با مقیسه دست به یقه نشوم هم بودند . مقیسه سر ضرب شروع کرد و بدون بسم الله و رسمیت جلسه از من پرسید : به چند سال محکوم شده ای؟ خواستم چیزی نگویم ، اما گفتم : در پرونده من هست . گفت : در این پرونده نیست . گفتم : از دستگاه کامپیوتر دادگاه سوأل می کردید مشخص می کرد . گفت : حالا تو بگو . گفتم : سه سال و نیم . گفت : تو نوشته ای که مأموران اطلاعات کله متهمین را در کاسه توالت فرو می کنند . باید این را ثابت کنی . می دانستم بازی شروع شده است وصحنه با حضور نماینده دادستان کامل است . گفتم : من نه شما را و نه این دادگاه را به رسمیت نمی شناسم . مقیسه به منشی اش گفت : بنویس می گوید من نه تو را و نه این دادگاه را به رسمیت نمی شناسم . مقیسه گفت : تو نوشته ای با حمزه کرمی و عبدالله مومنی این کار را کرده اند . من این دونفر را می آورم اینجا اگر گفتند با ما این کار را نکرده اند چه ؟ گفتم : اگر معلوم شد مأموران وزارت اطلاعات مقصرند چه ؟ شما آدمی هستی که برعلیه آنها رأی بدهی ! نیستی . به همین دلیل من کوچکترین ارزشی برای این دادگاه قائل نیستم .مقیسه به نماینده دادستان گفت : تا کیفرخواست مرا بخواند . آن خانم ، در دو جمله مرا مستحق مجازات دانست . درست همان نقشه ای که از پیش مشخص بود . گفتم : خانم محترم ، ضمن احترام به شما و چادر شما ، من این دادگاه و این قاضی را قبول ندارم . مقیسه گفت : چرا؟ گفتم : بخاطر این که شما فرسنگ ها از عدالت فاصله داری . مقیسه به منشی اش گفت : بنویس تو فرسنگ ها از عدالت فاصله داری . مقیسه به من گفت : من بزرگترهای تو را به طناب اعدام سپرده ام . از سال ۶۰ تا الآن دارم قضاوت می کنم . گفتم : جهنمت را در همین دنیا خواهی دید . گفت :بدبخت ،من خودم رادرمرکز بهشت می بینم . گفتم : اگر این را هم نگویی شب ها چطور از عذاب وفشاروجدان بخوابی . تازه اگر وجدانی برایت مانده باشد . گفت : اگر ثابت نکنی این حرفها را ، می دانم با تو چه کنم . گفتم : قبولت ندارم . بویی از عدالت نبرده ای . گفت : باشد . پس من بر اساس همین پرونده ( پرونده دو سوالی وسه دقیقه ای که در آن حمزه کرمی و عبدالله مومنی اشاره کرده بودم . وسرهای فرو شده آنها در مستراح و فحش ها و ناسزاها)رأی صادر می کنم . گفتم : بروم ؟ گفت : باش تا حکم به تو ابلاغ شود .
صحبت های نوری زاد به اینجا که رسید ، او را به داخل صدا زدند . رفت و ده ثانیه بعد برگشت . از کنار من عبور کرد ، به احترامش از جا بلند شدم . توقفی کرد و گفت : “دوسال حبس برید . به مقیسه گفتم بنویس سی سال !” نوری زاد با سرباز همراهش و مأمور دیگری که درجه بالاتری داشت ، درطول راهرو رفت و به طرفی پیچید . من بلافاصله کاغذ و قلم در آوردم و هرچه را که از او شنیده بودم ، نوشتم تا فراموشم نشود . نوری زاد در آن نجوای نیم ساعته ، به اندازه یک ساعت مطلب فشرده به من گفت . چیزهای دیگری هم از او شنیدم که بد نیست آنها راهم متذکر بشوم . پیش از آن که از صندلی ای خالی شود و او درکنار من بنشیند ، یکی از وکلای سرشناس آمد و با دیدن نوری زاد که ایستاده بود ، با او خوش و بش کرد . شنیدم که نوری زاد به گفت : آقای وکیل ، میدانم که کار شما نیست اما برای زندان انفرادی بازداشت شدگان یک فکری بکنید . من اطمینان دارم اگر همین آقای مقیسه را یک روز ، حتی تفریحی به سلول انفرادی بیندازند ، می آید و یک روز را بیست روز محاسبه می کند . چرا باید یک روز در سلول انفرادی ، که با هزار جور هول و هراس همراه است ، معادل یک روز بند عمومی محاسب شود ؟ دربند عمومی، جمعیت زیادی هست . در سلول انفرادی هیچیک از اینها که نیست ، نگرانی و اضطراب و هول و هراس هم هست . وکیل با شنیدن این سخنان ، پا به پا شد و گفت : آقای نوری زاد ، اینها به ما مربوط نیست . باید مجلس روی این موضوع کارکند . نوری زاد انگار که بخواهد تیری درتاریکی انداخته باشد . به او گفت : برای همین موضوع ، بسترسازی کنید . در محافل ، درهرکجا که بحثی قضایی هست ، این مهم را مطرح کنید . اگر یک روز انفرادی معادل ده روز محاسبه شود ، بسیاری از زندانیان امروز ، آزاد می شوند .
یک نکته دیگر هم از نوری زاد شنیدم که بسیار به دلم نشست . نوری زاد ایستاده بود که یکی از زندانیان سیاسی جلو رفت و اورا درآغوش گرفت و بوسید و حال آقای تاج زاده را از نوری زاد پرسید . نوری زاد دست به شانه اوگذاشت و گفت : ” همینقدر بگویم که من تاج زاده را ندیده بودم . علیه اومطالب انتقادی زیادی نوشته بودم . رفتارو گفتار تند او را نمی پسندیدم .اما اکنون که چندماهی است با اوهمنشین شده ام ، اورامردی منطقی ، مسلمان ، خیراندیش میدانم . تاج زاده بسیارپاک است . در مسایل سیاسی آگاه وکارشناس است . همه اینها به کنار، پیشنماز من است درنمازجماعت.
نوری زاد رابه اوین برگرداندند . اماآخرین سخنان اودرگوشم مانده است . قاطع و تردیدناپذیر :
”
من از روز بیست آذربه اعتصاب غذای خشک دست خواهم زد. دراعتراض به قانونی که نیست .عدالتی که نیست وظلمی که هست .علت این که از روز بیستم (شنبه)رابرای شروع اعتصاب انتخاب کرده ام این است که می خواهم درست روزعاشورا ، جنازه ام رابر سر اینها بکوبم .”
این تابلو راشما مجسم کنید : یک راهرو و یک مرد که در میان دومأمور می لنگد و پیش می رود . آیا او به سوی مرگ می رود ؟
خدایا درعاشورای توچه نهفته است ؟
نوری زاد یک تقاضا نیز داشت :
به همه بگو حلالم کنند . مخصوصاً به خانواده ام . به همسر و فرزندانم . که بسیار آزردمشان .
No comments:
Post a Comment