June 7th, 2011
I am ready! Let the court proceedings begin!
Hold the trial in the town square; tell the trumpeters to hail that Majnun [crazed lovesick]* has alas confessed to her crime!
Yes, I finally want to scream out loud what I repeatedly admitted to my interrogator in the torture chambers of solitary confinement:"I love him.... I love him.... Yes I am guilty of love...".
... and how great a crime is pure love, in the deceitful worship of idols...
Yes, I confess I am guilty. I am guilty of giving my heart unconditionally to a man on that month of February when I was but 17, a man whose presence will instill honesty and faith in generations to come.
I am guilty of choosing an honest, freedom loving man. I have never understood why such hatred and injustice was carried out against him, he who symbolizes perseverance and patience?
I am guilty! Do you hear me? I am guilty I say to the residents of this town- and now amidst the bustling town square pause for a moment and watch the "trial of Love", so that you may accompany those who throw pebbles at a torso; the torso of a women who until yesterday was the nucleus of a household with two mothers, her mother and her mother-in-law . She who now drags her exhausted body at noon to a house void of light in order to gift her motherly love to a daughter lying down on this honorable land - Now all three mothers watch this historic trial and future mothers will learn of the suffering of a mother and the persecution of a wife and unfairness towards a child.
Let everyone know that I am guilty. Tell those who succeed us that in the courtyard of love, they put a woman on trial whose melancholic heart knew nothing but faithfulness and could not bear the burden of such separation. Perhaps tomorrow, young children will write the names of those on their kites who are in heaven and no longer seeking heavenly creatures. Names of those who smile from the heavens above at those on earth, names of those who come to us on every moonlit night, extending their loving arms towards those of us on earth, greeting us with generosity, the name of those...
Let the trial begin! Take me in my Mecca pilgrims' garb; take me with the same white chador with purple flowers and white plastic slippers; take me in the same fine prison clothes he approved when he last saw me leaving prison.
Let the trial begin! Majnun [the crazed lovesick] is alas ready to confess... and how spectacular it will be when love is put on trial....
*Translator's Note: The word Majnun is a reference to the story of Leili o Majnun, also known as The Madman and Leili a classical Arabic story in which a young man called Qays ibn al-Mulawwah from Najd (the northern Arabian Peninsula) during the Umayyad era in the 7th century, upon seeing Leili falls passionately in love with her and turns into a madman when her father prevents him from marrying her; for that reason he came to be called Majnun (Arabic: مجنون) meaning "madman." Leili and Majnum is a classic story of underlying love, much like the later Romeo and Juliet.
My deep gratitude to Tourang Birangi for his patient support in the translation of this piece...
Source: Fakhri Mohtashamipour's Blog http://mohtashamipour2.persianblog.ir/post/33/
اعتراف همسر یک زندانی سیاسی
آهای محکمه را به پا کنید من آماده ام
محکمه را در میدان شهر برپا کنید و جارچی ها را بگویید ندا دردهند که عاقبت مجنون به گناه خویش اعتراف کرد!
آری من می خواهم آن چه را که در شکنجه گاه انفرادی مکرر در مکرر برای بازجو اقرار کردم حالا با صدای بلند فریاد کنم:
دوستش دارم دوستش دارم آری من گناهکارم!!!
و عشق پاک عجیب جرم بزرگی است در مکاره کالای قلب پرستش بت ها!
من مجرمم آری اعتراف می کنم. من مجرمم که همه قلبم را بی کاست و کم به تملک مردی درآورده ام در آن بهمن هفده سالگی، که نسل های بعد نیز باید در پیشگاه او صداقت و ایمان بیامورند.
من مجرمم برای برگزیدن برگزیده شیرپاک خورده آزاده ای که هرگز ندانستم این همه کین و ناجوانمردی در حق او از چه روست. مردی که ایستادگی از او درس می آموزد و شکیبایی!
من مجرمم آهای اهالی شهر باخبر شوید. اینک در این میدان پرهیاهوی شهرمان لختی درنگ تا ببینید محاکمه عشق را و شاید از سر همراهی سنگ ریزه ای نثار کالبدی کنید که تا دیروز سعی میان خانه دو مادر داشت: مادرش و مادرشویش و ظهرگاه تن خسته را به خانه خالی از نورش می کشید تا همه عشق مادرانه اش را ارمغان دهد به دختی بالیده بر خاک پاک وطن. حالا این سه مادر محاکمه ای تاریخی را به نظاره نشسته اند و مادران فردا که از مادری رنج هایش و از همسری جفایش را شناخته اند و از فرزندی ناسپاسی را می شناسند!
من مجرمم مردمان بدانید و بگویید برای فردائیان که روزی در ساحت عاشقی زنی را محاکمه کردند که دل سودایی اش جز وفا نمی شناخت و هجران را تاب آوردن نتوانست. فردا در کوچه های شهر ما شاید خردسالان بر روی بادبادک هایشان نام هایی را نقش کرده باشند که صاحبان آن در بهشت دنبال حور و غلمان نمی گردند. نام هایی که صاحبانشان از آسمان لبخند را به میهمانی زمینیان هبه می کنند. نام هایی که صاحبانشان هر شب مهتابی از نردبان ماه آویزان می شوند و دست های محبتشان را بر فراز سر زمینیان به سخاوت تکان می دهند. نام هایی که ...
محکمه را برپا کنید و مرا با لباس احرامم به آن جا ببرید با همان چادر سپید گل بنفش و دمپایی های پلاستیکی سپید، با همان لباس های فاخر زندان که او مرا هنگام خروج با آن دید و پسندید.
محکمه را به پا کنید: مجنون آماده است برای اعتراف و محاکمه عشق چه دیدنی است
No comments:
Post a Comment