MY BLOG HAS MOVED.....

Dear Friends,

Please note that I have moved my blog to a new server that allows for more features.  If you wish to follow my translations, you will now find them on Wordpress at the following Link:


http://banouyesabz.wordpress.com/


Thank you for your support!

A Candid Discussion With Prominent Iranian Human Rights Lawyer Mohmmad Dadkhah On the Harsh 9 Year Prison Sentence Rendered Against Him

July 4th, 2011 - [Jaras-Farzaneh Barzpour] - Mohammad Dadkhah, prominent Iranian Lawyer and spokesperson for the Defenders of Human Rights Center in Iran has received one of the harshest sentences rendered by the judiciary in Iran. Dadkhah has been sentenced to 9 years in prison, banned for 10 years from practicing the law and teaching, fined approximately $1000 dollars and sentenced to 5 lashes on charges of establishing the Defenders of Human Rights Center, a center with the sole purpose to defend the rights of prisoners and prepare reports on human rights violations in Iran. 

Nasrin Sotoudeh, Mohmmad Seyfzadeh are other members of the Center subjected to similar heavy sentences by the Judiciary and Narges Mohammadi Naeb, the head of the Center is awaiting her sentencing.  Referencing the court hearings and what had occurred during his judicial process, Dadkhah ironically stated: "Thank God they did not give me the death sentence!"  Dadkhah continued to say that even though support from the Bar Association would have had a positive impact on the case against the Defenders of Human Rights Center, the expediency demonstrated by the heads of the Bar Association prevented them from intervening in this case. Dadkhah made the following statement regarding his trial: " They explicitly accused me of nationalism, stating that nationalism is the worse form of betrayal.  Of course I responded "If you believe in religion, the prophet Mohammad said patriotism stems from faith, but they turned a deaf ear to my remarks."

The following is the content of Jaras' interview with Mohammad Dadkhah:

Mr. Dadkhah, we just heard that the courts announced their ruling regarding the case against you. Can you please elaborate on the exact nature of your sentence?

I have been banned from practicing the law and teaching at any university for 10 years. I have been sentenced to 8 years prison on charges of "disrupting public order", 1 year prison on charges of "propaganda against the regime" [9 years total prison sentence], 5 lashes that are to be substituted by fines and approximately $1000 USD in other fines.

Why such a harsh sentence?

I am glad that they did not render a death sentence, for it was not outside the realm of possibility. When the law is not read and disregarded anything is possible. 

Has the Defenders of Human Rights Center engaged in any other activities other than defending the legal rights of prisoners?

Since its inception the Center has repeatedly stated its mission to defend the legal rights of prisoners and abide by the Constitution.

Is your assessment that this sentence is politically motivated?

Given that I have been a lawyer for 30 years and my area of expertise is legal rights, judicial rights and international law, I am of the opinion that this sentence has little to do with legal standards and frameworks.

Do you plan to appeal this ruling? What is the probability that the sentence may be reduced or reversed?

I am always hopeful for brighter days. I am an Iranian who always yearns for brighter days.

What will become of your clients and the cases against them? Some are currently in prison while others await sentencing....

You should ask this question of those who rendered such a ruling. I had no role in the sentence that was handed down by the judiciary.

Did the judge responsible for issuing this ruling provide you with any explanation?

He explicitly stated that my activities were nationalistic and that nationalism in his opinion is the worse form of betrayal.  Of course I responded that if he believes in religion, the Prophet Mohammad has said that patriotism stems from faith, but he turned a deaf ear to my remarks.

What is your opinion regarding the ruling against you?

I was glad that they did not issue a death sentence.

Do you mean to say that you expected a death sentence?

Yes this was a distinct possibility. During my interrogation process, I wrote repeatedly that they should execute me. While in solitary confinement and under interrogation I repeatedly stated that I reject all charges against me. I told them that the charges are all complete lies and I refuse to succumb to such pressure and if you wish, you can execute me.  I even told them that given their frugal nature, if they execute me as soon as possible, they would save on food and electricity.

Were you interrogated on numerous occasions during this period?

Yes, while in solitary confinement I was interrogated repeatedly and for hours on end. Most of the questioning was regarding the Center, Shirin Ebadi and my clients.  Of course I was also questioned regarding the Freedom Movement and Iran's National Front.

The members of the Defenders of Human Rights Center such as yourself , Mrs. Sotoudeh and Mr. Seyfzadeh have been rendered extremely heavy sentences. Other members such as Mrs. Mohammadi and Mr. Tajik are awaiting their sentences. Why do you think the Defenders of Human Rights Center is being put under such pressure?

Because I operate within the framework of the law I view these rulings on the one hand as inconsistent with what is described under the jurisdiction of international law and on the other contrary to the laws of our land and our religious laws. Does divine law not state that the punishment should not exceed the crime?  What have I done that they accuse me of disgracing Iran's cultural heritage?  All I said was that those who claim to preserve our cultural heritage are the ones seeking to destroy it.  I gave my reasoning and UNESCO approved my statements- and once approved by UNESCO, they themselves [the ruling government] expressed their pride.

Have you engaged in any other activity other than your profession - that is to defend the rights of your clients?

Apart from teaching a little I have done nothing. Of course now I have also been banned from attending university for 10 years. My first sentence was 10 years suspension from studying. These were all unjust sentences.

Did anyone defend you in court?

Mr. Mojgani was my lawyer during this last phase. I have had other lawyers in the past as well.

Given the sentences rendered against you and the Defenders of Human Rights Center, do you believe that there is a distinct possibility that similar sentences will be issued against other members of the Center?

Yes, it looks as though these types of rulings have increased. I am hopeful that those who have made such decisions develop more foresight and perceptiveness.

Why has the Bar Association not reacted given such harsh sentences?

It looks as though they have forgotten their mission.

The Bar Association's duty is to protect lawyers. What is your request of your professional organization?

I request that my case file be addressed and that the cited case laws and legal precedents be handled in an independent manner.  Would such a ruling be issued under a fair legal system? What crime have I committed except to defend people's rights in a court of law and remind people of the shortcomings of our judicial system? Is it a crime to promote virtue and prevent vice? Is it a crime to have a law degree?

Can you please expand upon the cases you are currently defending?

I have approximately 2000 clients. I represent cases related to cultural heritage issues, the tomb of Cyrus, defending harmful actions against Chahar Bagh and the thirty-three bridge in Isfahan (si-o-se pol Esfahan) and other historic landmarks. I also have clients that are political prisoners behind bars and some who await their sentences.

Given that you have been banned from practicing the law what will become of your clients' cases? Will you be allowed to be present in a court of law?

Given the sentence rendered against me, under the law it would be considered illegal for me to be present in a court of law.

Have you experienced such a thing in the past?

I received a similar sentence for the first time in 2001. The Bar Association later announced that it would not uphold that ruling. 

The Defenders of Human Rights Center in Iran published a letter that was signed by you and your colleagues demanding that the Office of the Prosecutor investigate the deaths of Haleh Sahabi and Hoda Saber. Do you believe that this letter will be effective?

Whether or not it has any effect we were obliged to write it.  As lawyers and legal experts we have certain duties. We care about our country.  We must state our legal opinion and that which is afforded to all citizens of our land under the law, for it is the basic right of every human being to be protected under the law. We believe that the prosecutor is responsible for investigating this matter in order to protect the legal rights of all citizens.

You have written that Haleh Sahabi and Hoda Saber's deaths are observable crimes.  Can you explain what an observable crime is in legal terms?

Any event that takes place in the presence of 3 individuals is considered an observable crime. This event did not occur in a vacuum. Tens of people were present at the time these individuals died.

A complaint letter was also published by 64 of Hoda Saber's former prison mates in which they bore witness to Saber's latest remarks regarding how he was beaten.  Have the judicial authorities responded to and followed up on this complaint letter?

I am hopeful that they will, but nothing has been initiated to date.

Given the current climate at the Judiciary, it looks as though many rulings have political rather than legal and judicial precedence.  What is your assessment of this approach by the Judiciary?

Because we love our country and we are committed to this land, we must express our opinions.  I see it my duty to behave as a lawyer and defender of human rights.  The rest as the saying goes, is out of my hands...

What do you plan to do now?

I will present my arguments to the appeals court and will remind them of my legal rights.  It is my duty to enlighten the courts regarding the rights afforded to me under the law and I am hopeful that they will pay attention to my arguments. My profession has allowed me to work for thirty years to defend human rights. During this time I have never violated the law or been reprimanded by the Bar Association for any wrong doings.  I have always tried to preform my duties to the best of my abilities. The case file against me even stated that I did not charge students for my services. Is selling my service for free a crime?  After the elections they claimed that drugs and weapons were found in my office and bullets were found in my house. These were all blatant lies.

In my court hearing I stated that Mr. Mortazavi either understood or did not understand Article 188 of Iran's Islamic Penal Code.  He was either aware of Article 188 and provided the names of these individuals to newspapers maliciously demonstrating that he was not fit to be a prosecutor, or he was not aware of Article 188.  In either case a prosecutor who is not aware of  Article 188 of the penal code is not fit to prosecute.

What is your current view of the parliament in their duty as representatives of the people and protectors of their rights?

The bare minimum requirement is that commission invoke the laws as related to article 90.  The Council has been registered by the Commission as per article 10 and as reported by the Mehr News Agency. They consider this as illegal and view our behavior with the intent to overthrow. The least they could do is look into these matters fairly, which unfortunately has not happened.

As a legal entity representing your profession, has the Bar Association made any efforts to acknowledge the Defenders of Human Rights Center?

Under the law the Chief Justice of the Bar Association is considered equal to the head of the Supreme Court. Whether the Bar Association decides to do anything regarding this matter remains unclear.

Has the Defenders of Human Rights Center asked the Bar Association to acknowledge this organization?

Currently the Center has been closed.  However, we did make such a request in the past. We had warned the Bar Association regarding many of the cases we were handling, but they never welcomed such overtures. Perhaps they behaved this way out of expediency and because it is perhaps against their best interest.

18 political prisoners launched a hunger strike as a result of the suspicious death of one of their prison mates (Hoda saber). The authorities ignored their protest. What has become of our judicial system when they ignore prisoners even when their life is in danger?

When human dignity is disregarded by officials anything is possible.

What is your opinion regarding the United Nations assigning a Human Rights Special Rapporteur to Iran?

Any investigation is useful. Every analysis is effective and valuable and in the end will clarify who is right and who is at fault.

Given that high ranking officials in Iran's Judiciary have announced that the UN Special Rapporteur will not be allowed to enter Iran, will this decision prevent him from effectively investigating these matters?

No. Such investigations are not difficult.  It goes without saying that the behavior by the Judiciary is contrary to the norms and principles.  Iran had demanded previously that the Special Rapporteur be male, be Muslim and not a citizen of certain countries.  All these conditions were met in the selection process and Iran is now obligated to stand by its promise.  It was the Iranian government that defined these conditions and as a result it must now stand by its word. We believe that Iran will most probably not adhere to its own conditions.  I hope nevertheless that the truth is uncovered and these cases are dealt with in a fair and legal manner.

Thank you for providing Jaras with the opportunity to interview you.

Source: Jaras: http://www.rahesabz.net/story/39478/

Interview conducted by Farzaneh Bazrpour

۹ سال زندان و ۱۰  سال محرومیت از وکالت و تدریس به جرم دفاع از حقوق بشر
فرزانه بذرپور

محمد دادخواه وکیل باسابقه دادگستری و سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر با یکی از سنگین ترین احکام قضایی مواجه شده است . 9 سال زندان ، ده سال محرومیت از حرفه وکالت ، ده سال ممنوعیت از تدریس، 900 هزار تومان جزایی و 5 ضربه شلاق . جرم دادخواه بنیانگذاری کانون مدافعان حقوق بشر بوده است . کانونی که هدفش دفاع از حقوق زندانیان و تهیه گزارش هایی از موارد نقض حقوق بشر در ایران بوده است. دیگر اعضای این کانون نیز پیش تر با سختگیری های ویژه قضایی مواجه شده بودند.
   
نسرین ستوده و محمد سیف زاده به همین جرم محکوم شدند و نرگس محمدی نائب رئیس کانون در انتظار حکم به سر می برد . دادخواه با احتساب آنچه در قوه قضائیه و بازجویی ها و جلسات دادگاه گذشته بود به طعنه می گوید "خدا رو شکر که حکم اعدام ندادند! ". دادخواه همچنین می گوید با اینکه حمایت کانون وکلای دادگستری می تواند تاثیری در پرونده کانون مدافعان حقوق بشر داشته باشد اما عافیت گزینی و مصلحت سنجی روسای کانون وکلا مانع از دخالت آنها در این پرونده شده است. محمد دادخواه درباره آنچه در دادگاهش گذشته می گوید : صراحتا گفتند که کارهای شما ملی گرایی بوده است و نظرشان این بود که ملی گرا بدتر از مرتد است. البته من گفتم: اگر شما به شرع اعتقاد دارید پیامبر گفت حب الوطن من الایمان. اما گوششان به این حرفها بدهکار نبود.


گفتگوی جرس با محمد دادخواه را بخوانید.


آقای دادخواه باخبر شدیم که حکم شما صادر شده است . ممکن است بفرمایید دقیقا حکم چیست؟
ده سال محرومیت از تدریس در دانشگاه ها ، ده سال ممنوعیت از حرفه وکالت ، 8 سال زندان به جرم برهم زدن نظم، یک سال زندان برای تبلیغ علیه نظام، 5 ضربه شلاق که تبدیل به جزای نقدی قرار هست بشود و 900 هزارتومان جزای نقدی دارم . مجموعا 9 سال زندان . 

چنین حکم سنگینی به چه دلیلی صادر شده است؟
من خیلی خوشحالم که حکم اعدام ندادند چون احتمال داشت حتی حکم اعدام بدهند .وقتی قانونی خوانده نشود همه چیز امکان پذیر می شود . لذا به داده بده، وزجبین گره بگشا.

اتهامات شما چه بود که منجر به چنین حکم سنگینی شد؟
سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر و از بنیانگذاران این کانون بودم . کتاب گزارش و نگرش را تنظیم کردم و اتهامم تبلیغ علیه نظام بوده است .

کانون مدافعان حقوق بشر آیا فعالیتی جز حمایت و دفاع حقوقی از زندانیان را داشته است؟
این کانون از زمان تاسیس بارها رسالت خودش را همین اعلام کرده بود و گفته بود پایبند به قانون اساسی هستیم


آیا این حکم را حکمی سیاسی ارزیابی می کنید؟
با توجه به اینکه من سی سال است که وکیل دادگستری هستم و رشته حقوق اساسی، حقوق قضایی و حقوق بین الملل را طی کرده ام . به نظرم این حکم با موازین حقوقی آشنایی چندانی ندارد .


آیا درخواست تجدیدنظر خواهید داد ؟ احتمال تخفیف مجازات  و یا الغای حکم وجود دارد؟
  من همیشه  امید به روزهای روشنی دارم ، یک ایرانی هستم و همیشه به فردایی روشن می اندیشم .

وضعیت موکلان تان چه میشود. برخی شان در زندان هستند و برخی از آنها در انتظار حکم هستند؟
این را باید از کسانی که چنین حکمی را دادند بپرسید . من هیچ نقشی در صدور  این حکم نداشتم.


قاضی پرونده موقع صدور این حکم توضیحی به شما داد؟
صراحتا گفت که کارهای شما ملی گرایی بوده است و نظرشان این بود که ملی گرا بدتر از مرتد است . البته من گفتم اگر شما به شرع اعتقاد دارید پیامبر گفت حب الوطن من الایمان. اما گوشش به این حرف بدهکار نبود.

نظرتان درباره حکم صادر شده چیست ؟
من خیلی خوشحال شدم که حکم اعدام ندادند.

یعنی انتظار داشتید حکم اعدام به شما بدهند؟
بله این احتمال بود . من در بازجویی ها بارها نوشتم من را اعدام کنید . در سلول انفرادی که بودم بارها در بازجویی ها میگفتم من هیچ کدام از اتهامات و موارد اتهامی را قبول ندارم . همه اینها دروغ محض است و من زیربار این موارد نمی روم اگر می خواهید من را اعدام کنید . من حتی می گفتم شما چون ادم های مقتصدی هستید اگر هرچه زودتر مرا اعدام کنید دیگه از غذا و نور بالانتقطاع شبانه روزی هم صرفه جویی خواهید کرد.

شما در این مدت خیلی بازجویی شدید ؟
بله بارها وقتی در سلول انفرادی بودم مدتها بازجویی شدم . موضوعات اتهامی درباره کانون و خانم شرین عبادی و موکلینم  بود،البته  در مورد نهضت آزادی و جبهه ملی هم مورد سوال قرار می گرفتم.


بعد از احکام سنگین برای خانم ستوده و آقای سیف زاده و اکنون برای شما، کانون مدافعان حقوق بشر با احکام بسیار سنگینی مواجه شده است و دیگرانی چون خانم محمدی و اقای تاجیک دیگر فعالان کانون در انتظار حکم به سر می برند. چرا کانون مدافعان حقوق بشر این چنین مورد فشار قرار گرفته است؟

من چون در چهارچوب قانون اندیشه میکنم اینها را به دور از قوانین بین المللی از یک سو و قوانین حقوق داخلی از سوی دیگر و مغایر با شرع می دانم . مگر در شرع نمی گویند که همانا بر پیشوا هست که عفو را بر عقوبت پیشی دهد.من چه کردم که می گویند میراث فرهنگی ایران را سیاه نمایی کردم . من گفتم کسانی که داعیه دار حفظ میراث فرهنگی هستند تیشه به ریشه آن زدند . من دلایلم را آوردند و یونسکو حرفم را تایید کرده است و بعد خود آنها به این امر افتخار کردند.


آیا شما جز حرفه تان یعنی دفاع از حقوق موکلان تان کاری کردید؟
من هیچ کاری نکردم .من کمی هم تدریس کردم اما الان هم ده سال محرومیت از تحصیل دارم .
اولین محکومیت من ده سال محرومیت از تحصیل در دانشگاه ها بوده است و اینها احکامی ناعادلانه بود .


آیا کسی از شما در دادگاه دفاع می کرد؟

آقای مژگانی در این مرحله دفاع می کرد؛ قبلا هم چند وکیل داشتم .


با توجه به احکامی که برای شما و کانون مدافعان حقوق بشر صادر شده است . آیا احتمال صدور احکام مشابهی برای دیگر اعضای کانون هم هست؟
بله گویا سنخ این چیزها افزایش یافته است . امیدوارم روشن بینی بر کسانی که چنین تصمیماتی را میگیرند سایه افکند .

چرا کانون وکلا در قبال این احکام سنگین واکنشی نشان نمی دهد؟
گویا فراموش کردند رسالتشان چیست.


کانون وکلا وظیفه حمایت از وکلا را دارد . خواسته شما از نهاد صنفی تان چیست؟
خواسته من این است که پرونده من رسیدگی شود و موازین مورد استناد قانون و مورد استتناد دادور دادگاه به طور مستقل رسیدگی شود . آیا واقعا در یک نظام عادلانه چنین حکمی باید صادر شود . من چه خطایی کردم جز دفاع از حقوق مردم . من که در دادگاه صحبت کردم . من که کاستی های دادگستری را یادآور شدم . من که امر به معروف و نهی از منکر کردکم . من که فارغ التحصیل رشته حقوق بودم .

درباره پرونده هایتان نیز توضیح بفرمایید؟
من حدود 2000 موکل دارم در موضوعات میراث فرهنگی، مقبره کوروش، جلوگیری از اقدامات زیانباری که برای چهارباغ و سی و سه پل اصفهان و برخی از آثار تاریخی رخ داده است و برخی از موکلینم با موضوعات سیاسی در زندان یا در انتظار حکم هستند .

الان با حکم محرومیت از حرفه ای وکالت پرونده های موکلانتان چگونه است . آیا شما دیگر حق حضور در دادگاه را ندارید؟
قاعدتا من را به دادگاه راه نمی دهند . از نظر قانون این کار غلط است .


آیا چنین موضوعی سابقه دارد؟
من بار قبل هم در سال 80 برای اولین بار محکوم شدم .بعدا کانون وکلا اعلام کرد آن حکم را اجرا نخواهد کرد.


نامه ای با امضای شما و همکارانتان در کانون مدافعان حقوق بشر منتشر شد که از دادستانی خواستار پیگیری پرونده خانم سحابی و اقای صابر شدید. آیا این نامه را منشا اثر می دانید؟

مهم نیست منشا اثر باشد ولی ما موظف بودیم. ما تکلیفی داریم . ما حقوقدان هستیم  و به این سرزمین علاقمندیم . باید آنچه می دانیم در جهت قانون و امتیازاتی که قانون برای مردم برشمرده است اعلام کنیم چون حق حیات اولین حق بشری است . به نظر ما تکلیف دادستانی است که به عنوان حفظ حقوق عمومی آنرا پیگیری کند.

شما نوشته اید . مرگ هاله سحابی و هدی صابر جرم مشهود است . به لحاظ حقوقی جرم مشهود چطور تعریف می شود؟

اتفاقی که در حضور بیش از سه نفر رخ دهد جرم مشهود خوانده می شود؛ این وقایع هم پنهانی نبوده است و ده ها نفر در آنجا حضور داشتند .


شکایتامه ای هم از سوی 64 نفر از همبندیان آقای صابر منتشر شد که شاهد آخرین سخنان اقای صابر درباره ضرب
و شتم ایشان بودند . آیا درباره این شکایتنامه پیگیری از سوی مراجع قضایی صورت گرفته است؟

من امیدوارم این اتفاق بیافتد اما تاکنون اقدامی در این زمینه نشده است .


باتوجه به شرایطی که سیستم قضایی دارد و احکام صادر شده . بیشتررویه سیاسی در پیش گرفته تا رویه قضایی و حقوقی. رویکر نظام قضایی را چطور ارزیابی می کنید؟

ما چون دل در گرو این سرزمین داریم باید حرف خودمان را بزنیم و به وظیفه خودم به عنوان وکیل و مدافع حقوق بشر عمل کنم . باقی دست من نیست.

الان شما چه خواهید کرد ؟
من استدلال خودم را برای دادگاه تجدیدنظر بیان خواهم کرد و موازین حقوقی را یادآور خواهم شد . من تکلیف این را دارم که روشنگری هایی که قانون سر راه من قرار داده است به دادگاه ارائه کنم و امیدوارم به استدلالم توجه شود. من به علت حرفه ام و سی سال وکالت دادگستری بدون هیچ تخلفی و بدون اینکه محکمه انتظامی کانون وکلا من را احضار کرده باشد به عوان یک وکیل فعال حقوق بشری کار کردم و سعی کردم وظیفه ام را به نحو احسن انجام دهم. در پرونده اتهامی من حتی نوشته اند . این حق الوکلا از دانشجویان نمی گرفته است .  آیا ارزن فروشی جرم است؟!!
بعد از انتخابات نوشتند که در دفتر من مواد مخدر و سلاح هایی بوده و اینکه در خانه من تعداد پرشماری فشنگ بوده است . درحالی که این یک دروغ آشکار است.
من در دادگاه گفتم یا اقای مرتضوی تبصره ماده 188 قانون کیفری را نمی دانسته یا می دانسته ؛ یا می دانسته و عناد داشته که اسامی اشخاص  را به روزنامه ها داده است  پس صلاحیت دادستانی را نداشته، و اگر نمی دانسته،  دادستانی که تبصره 188 ایین دادرسی را نمی دانسته است بازهم صلاحیت دادرسی را ندارد.

الان وظیفه مجلس را به عنوان نماینده ملت و ملجا احقاق حقوق مردم چه می دانید؟
حداقل این است که کمیسیون اصل نود موازین مورد استناد را بررسی کند. کانونی که در کمیسیون ماده ده ثبت شده  و خبرگزاری مهر خبر آن را اعلام کرده ، اینها غیرقانونی تلقی می کنند و رفتار ما را براندازی نرم نام می نهند . حداقل این بود که به اینها داوری دادگرانه نگاه می شد که نمی شود .

کانون وکلا به عنوان مرجع نهاد صنفی شما درباره شناسایی کانون مدافعان حقوق بشر اظهارنظری نمی کند؟
برابر قانون اعتبار رئیس کانون وکلا همانند رئیس دیوان رسمی کشور است اما اینکه رئیس کانون در این باره اقدام می کند یا نه امر توام با ابهامی است.

آیا شما در کانون مدافعان حقق بشر درخواستی از کانون وکلا برای شناسایی سازمان تان داشتید؟
الان که کانون را بستند . اما قبلا چنین درخواستی را داشتیم . ما به کانون وکلا درباره خیلی از پرونده ها هشدار داده بودیم اما آنها چندان استقبال نکردند . شاید مصلحت یا عافیت گزینی آنها ایجاب می کرد به این نحو رفتار کنند .

18 تن از زندانیان سیاسی در اعتراض به مرگ مشکوک یکی از هم بندیانشان اعتصاب غذا کردند و مسئولین بی اعتنا نظاره گر بودند . سیستم قضایی ما به کجا رسیده است که حتی وقتی زندانی از جانش هم مایه می گذارد مسئولین توجهی نمی کنند؟
وقتی حیثیت انسان در نگاه مسئولین بی اعتبار شده است و شان آدمی به هیچ انگاشته شده است همه اینها ممکن می شود.


درباره گزارشکر ویژه حقوق بشر که برای بررسی موارد نقض حقوق بشر در ایران انتخاب شده است . نظر شما درباره این تصمیم شورای حقوق بشر چیست ؟
هر بررسی مفید است . هر واکاوی موثر است . هر تدبیر وتجریه و تحلیلی ارزشمند است و نهایتا روشن می کند چه کسی درست و چه کسی نادرست می گوید.


باتوجه به اینکه مقامات ارشد قضایی ایران اعلام کردند این گزارشگر اجازه ورود به ایران ندارد . آیا عدم ورود مانع از تحقیقات او خواهد شد؟
نه چندان تحقیقات مشکلی نیست . اما این برخلاف اصول و عهود است . ایران قبلا گفته بود حتما مرد باشد ، حتما مسلمان باشد و از برخی کشورها نباشد . همه این شرایط در انتخاب رعایت شده است و حالا ایران موظف است به به قول خود پایبند باشد. دولت ایران خودش این شرایط را گذاشته بود و اکنون باید بدان پایبند باشد. اما استنباط ما این است که پایبند نخواهد ماند. من امیدوارم حقیقت روشن شود و نگرش دادگرانه بر پرونده ها سایه افکند .

با سپاس از وقتی که در اختیار جرس قرار دادید.

Reza Khandan: The Children Were Once Again Denied Face to Face Visitation With Their Mother Today!

Incarcerated lawyer and political activist Nasrin Sotoudeh's husband, Reza Khandan, posted the following status on his Facebook page today:

Today, Sunday July 3rd, 2011, prison officials prevented the children from having a face to face me...eting with their mother; this while the last face to face meeting they had with their mother was 11 days ago.

I told one of the prison officials that you are torturing our 3 year old son so that his mother will confess to things she has not done!

As a result, Nasrin announced that unless the children are provided regular face to face visitation, in an act of protest, she will no longer attend any "cabin" visitations [visitations from behind a glass window].

Source: Reza Khandan's Facebook Page: http://on.fb.me/iSfAAw

رضا خندان - امروز يكشنبه مسولين زندان از ملاقات حضوري بچه‌ها جلوگيري كردند
اين در حالي است كه آخرين ملاقات حضوري و غير رسمي آنها با مادرشان به 11 روز پيش برمي‌گردد

به يكي از مسئولين زندان گفتم شماها اينطوري بچه‌ي 3 ساله‌ي ما را شكنجه مي‌دهيد تا مادرش به كارهاي ناكرده اعتراف كند

نسرين هم اعلام كرد چنانچه به طور منظم امكان ملاقات حضوري بچه‌ها ميسر نشود به عنوان اعتراض ملاقات‌هاي كابيني هم نخواهم آمد

Nasrin Sotoudeh's Letter to the Head of the Judiciary: "Your Judge Proved that Iranian Women Cannot Be Ignored!"

July 2nd 2011 - The Feminist School : Nasrin Sotoudeh , lawyer, human rights and women's rights activist has addressed a letter to the head of Iran's judiciary. Inspired by Paulo Coelho, Sotoudeh  provides a beautiful narrative of the events that occurred after the presidential elections of June 2009.   According to reports by the Feminist School, though Nasrin Sotoudeh's letter to the judiciary was written after her sentence was handed down by the Revolutionary Court, it is being published for the first time today.  Sotoudeh has been incarcerated since September 4th 2010, was sentenced to 11 years imprisonment, banned from practicing the law and leaving the country for 20 years and fined $50.00 dollars for her failure to observe the Islamic dress code in a video taping of an acceptance speech.  Sotoudeh wrote this letter in March after being informed of this unjust sentence. 

The complete content of Nasrin Sotoudeh's letter to the head of the Judiciary in Iran is as follows:

To the head of the Judiciary,

I am grateful to you for showing us what dangerous creatures the post election demonstrators are, for we had forgotten what unforgivable betrayals they had committed against the nation of Iran!

I am grateful to you for making sure that your security agents engaged in the widespread arrest of such dangerous creatures only hours after the presidential elections, preventing such protests from taking place.

At the time of their arrests, they were told by the security agents that their arrests were a "preventative" measure.

I thank you for showing us the SMS messages and emails, for it was only through the heavy sentences rendered by your courts that we realized what dangerous creatures these citizens really are!

The world watched in utter wonder and bewilderment the peaceful manner in which the post election protesters demonstrated on the streets of Iran. They witnessed how those who had been denied the right to express their objections, were arrested, rendered heavy sentences and incarcerated. The world witnessed how they silently bore their prison sentences with patience - and we admire them for their patience and perseverance.

I thank you for demonstrating to the world the massive gap between the decisions taken by the ruling government and the aspirations of an entire nation.

I am particularly grateful for the sentence that was handed down to me. I am very thankful that when rendering his sentence, your Judge demonstrated no consideration what so ever for my two young children.

Your Judge confirmed that Iranian women cannot be ignored under any pretext.  I am not willing to exchange the ruling you rendered against me for anything in this world, for it was this verdict that allowed me to experience the endless grace and love of my compatriots and so many freedom seeking citizens from across the globe.

I am grateful that you rendered a verdict against me that was longer than that handed down to my clients, for being released from prison before my clients would have been extremely difficult to bear.

I am grateful that I was escorted by two armed men and one woman in a private vehicle when transferred from my solitary confinement cell to court in order to attend my trial, so that I would feel a sense of importance.

In particular, I am infinitely grateful for your fair court proceedings.

Mr. Head of the Judiciary!

Though I am extremely grateful that your Judge did not take my defense and that of my brave clients seriously, it nevertheless goes without saying, that we take your verdicts and in particular the rulings rendered by the Revolutionary Courts very seriously.

Nasrin Sotoudeh / March 2011 / Ward 209 Evin Prison

Footnote: The original style used for this text belongs to the dear Paulo Coelho, whose work I was studying briefly during my incarceration.

Source: Feminist School Facebook: http://on.fb.me/jVCk9O

نامه نسرین ستوده به رئیس قوه قضائیه: قاضي شما نشان داد زنان ايران را به هيچ بهانه‌ اي نمي‌توان ناديده گرفت

مدرسه فمینیستی: نسرین ستوده، وکیل دادگستری و فعال جنبش زنان، خطاب به رئیس قوه قضائیه نامه ای نوشته است که در این نامه با الهام از «پائولو کوئیلو»، اتفاقاتی را که پس از انتخابات سال 1388 بر جامعه رفته، به زیبایی  بازگو می کند. به گزارش مدرسه فمینیستی، نامه نسرین ستوده به قوه قضائیه و پس از اعلام حکم نسرین ستوده به نگارش درآمده و امروز برای اولین بار منتشر می شود. نسرین ستوده که از 13 شهریورماه 1389 در بازداشت به سر می برد، به 11 سال حبس تعزیری و 20 سال محرومیت از وکالت و خروج از کشور و نیز 500 هزار ریال جریمه نقدی به واسطه عدم رعایت حجاب اسلامی در ویدئو سخنرانی اش محکوم شد. او در پی انتشار خبر این حکم ناعادلانه و سنگین در اسفندماه، این نامه را به نگارش درآورده که متن کامل آن را در زیر می خوانید:

جناب آقاي رئيس قوه‌ ي قضائيه!

سپاسگزارم كه به ما نشان داديد معترضان انتخاباتي چه موجودات خطرناكي هستند ما فراموش كرده بوديم آنها چه خيانت‌هاي بزرگي به ملت ايران كرده بودند!

سپاسگزارم كه ماموران شما در همان ساعات اوليه پس از انتخابات به بازداشت گسترده‌ ي اين موجودات خطرناك پرداختند و از بروز اعتراض آنها جلوگيري كردند.

ماموران در زمان بازداشت به آنها گفته بودند كه براي "پيشگيري" آنها را بازداشت كرده‌اند!

سپاسگزارم خطر "ايميل" و "SMS"ها را به ما نشان داديد. ما فقط با احكام سنگين دادگاه‌هاي شما دريافتيم اينها چه پديده‌هاي خطرناكي هستند!

وقتي دنيا با بهت و حيرت ديد چگونه معترضان انتخاباتي با مسالمت‌آميزترين روش‌ها اعتراض خود را بيان كرده بودند، وقتي آنها كه فرصت بيان اعتراض پيدا نكرده بودند، با احكام سنگين راهي زندان شدند تا با صبر و سكوت احكام حبس خود را تحمل كنند، صبر و استقامت آنها را تحسين كرديم

" سپاسگزارم كه به جهان نشان داديد چه شكاف عظيمي ميان تصميمات حاكمان و آرزوي مردمان وجود دارد."

بابت حكم خودم به طور ويژه از شما سپاسگزارم. از اينكه قاضي شما در صدور حكم خويش به هيچ روي ملاحظه‌ي دو كودك خردسال مرا ننمود، بسيار سپاسگزارم.

قاضي شما نشان داد زنان ايران را به هيچ بهانه‌اي نمي‌توان ناديده گرفت. من حكم شما را با هيچ چيز در دنيا عوض نمي‌كنم، زيرا اين حكم لطف و محبت‌ بي‌پاياني را از سوي هموطنان‌ ام و آزاديخواهان جهان به سويم سرازير كرد.

از اينكه حكم حبس‌ ام را بيش از موكلانم صادر كرديد، بسيار سپاسگزارم. رهايي از زندان قبل از موكلانم برايم بسيار دردناك بود.

از اينكه هر بار ماموران شما مرا با ماشين اختصاصي و از سلول انفرادي، با دو مرد مسلح و يك زن جهت محاكمه به دادگاه اعزام كردند تا احساس مهم بودن بنمايم از شما سپاسگزارم.

خصوصا از دادرسي عادلانه ‌ي شما بي‌نهايت سپاسگزارم!

آقاي رئيس!

از اينكه قاضي شما دفاعيات مرا و وكلاي شجاع‌ام را جدي نگرفت، بسيار سپاسگزارم اما بدانيد ما احكام شما را و به ويژه احكام دادگاه‌هاي انقلاب تان را بسيار جدي مي‌گيريم.

نسرین ستوده / اسفند 89  / بند  209 زندان اوين


پانوشت:

*  فرم اصلي اين متن متعلق به پائولو كوئيلوي عزيز است كه در زمان بازداشت‌ام موفق به مطالعه‌ي آن شدم

Incarcerated Political Prisoner Farah Vazehan in Urgent Need of Medical Treatment

Friday July 1st, 2011 - RAHANA - Farah Vazehan incarcerated Iranian citizen behind bars at Evin prison is in urgent need of furlough in order to receive medical treatment. Judicial officials however, continue to ignore her dire condition.

Vazehan who is currently serving a 17 year prison sentence, is suffering from a tumor in her feet. Her physical well being is in grave danger and she is unable to perform mundane, daily tasks. 

According to the Human Rights House of Iran (RAHAHA) despite suffering from an internal infection and her dire physical condition, her medical needs have been neglected to date. Vazehan's family have requested that the prosecutor's office grant her furlough from prison in order to receive medical treatment, but have not yet received a response to their request. 

It is worth mentioning that despite complaints by human rights activists in the recent years regarding the lack of access to appropriate medical treatment for political prisoners in Iran's notorious prisons, judicial officials have continued to ignore their health and well being.

Farah Vazehan was arrested on December 29, 2009 at home in Tehran. Her arrest took place two days after the Ashura uprising and mass protests by citizens against the election results in Iran. She was transferred to solitary confinement at Evin's ward 209.

On August 4th, 2010, Vazehan was sentenced to death after eight months of temporary detention. The ruling was rendered by Judge Salavati of the Revolutionary Court's 15th branch and Vazehan was charged with "participating in street protests", "being a Mohareb [enemy of God] as a result of "collaboration with the Mojahedin Khalgh (MKO)"

Vazehan denied these charges in court.  Though her death sentence was initially upheld by the appeals court, it was later over ruled by the 28th branch of the Revolutionary Court in January 2010.  She was later sentenced to 17 years imprisonment and exile to Rajai Shahr prison.

Source: RAHANA : http://www.rahana.org/archives/42194

نیاز فوری فرح واضحان به مرخصی استعلاجی و درمان پزشکی
جمعه , ۱۰ تیر , ۱۳۹۰ @ ۸:۱۳ ق.ظ
کد خبر: 0742194
نسخه مناسب چاپ
خبرگزاری حقوق بشر ایران - رهانا
فرح واضحان زندانی سیاسی زن در زندان اوین نیاز فوری به مرخصی استعلاجی و درمان پزشکی دارد، اما مسئولین قاضیی هنوز توجهی به وضعیت وی نکرده‌اند.

فرح واضحان شهروند ایرانی که بخ تحمل ۱۷ سال زندان محکوم شده است به خاطر وجود غده در پاهای‌اش وضعیت جسمی خطرناکی در زندان اوین پیدا کرده، به طور قادر به انجام کارهای روزانه‌ی خود هم نیست.

به «گزارش خانه حقوق بشر ایران» با وجود این وضعیت جسمی و بیماری عفونی داخلی که وی از آن رنج می‌برد، هنوز وی مورد رسیدگی پزشکی قرار نگرفته است. خانواده این زندانی درخواست مرخصی استعلاجی را به دادستانی در هفته‌ی گذشته ارائه داده‌اند؛ اما هنوز پاسخی دریافت نکرده‌اند.

عدم رسیدگی پزشکی به وضعیت زندانیان سیاسی از جمله مواردی است که در طی سال‌ها اخیر مورد اعتراض همیشگی فعالان حقوق بشر قرار گرفته است، اما قوه قضاییه و مسئولین زندان‌ها همچنان اقدام در خور توجهی نسبت به حفظ سلامت زندانیان انجام نمی‌دهند.

فرح واضحان، دو روز بعد از حوادث روز عاشورای تهران، در سال ۱۳۸۸ در تاریخ ۸ دی ماه  و در پی بازداشت‌های گسترده شهروندان معترض به نتیجه انتخابات ریاست جمهوری در ایران، در منزل خود بازداشت و به بند ۲۰۹ زندان اوین و سلول‌های انفردی آن منتقل شد.

بعد از هشت ماه گذر از بازداشت موقت در تاریخ ۱۳ مرداد ماه ۱۳۸۹ فرح واضحان محکوم به اعدام شد. این حکم که از سوی قاضی صلواتی در شعبه ١۵ دادگاه انقلاب اسلامی صادر شد. اتهامات وی شرکت در اعتراض‌های خیابانی و «محاربه از طریق همکاری با سازمان مجاهدین» اعلام شده است که وی در دادگاه این اتهامات را رد کرده است. حکم اعدام وی در دادگاه تجدید نظر تایید و سپس در دی ماه ۱۳۸۹ در دیوان عالی کشور لغو و به شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب ارجاع داده شد. وی سپس به ۱۷ سال زندان و تبعید به زندان رجایی شهر محکوم شد.

Creative Broadcasting Mechanisms in the Absence of a Free and Independent Media In Iran

June 28th, 2011 - [Khabar Negaran Iran: Niki Rahjoo] In the absence of a free and independent media and widespread censorship, the questioned raised, is how journalists can effectively inform the public at large regarding current affairs. As a result of the systematic, extensive shutdown of daily newspapers, many reporters with access to accurate news and information had no means of disseminating the news amongst Iranian citizens.

This issue was of such vital importance in the daily lives of so many ordinary citizens that those with limited access to free and independent media, pondered upon creative ways to spread  important information with other members of society with little to no direct access to independent media outlets.

This article will touch upon a number of creative ways in which Iranian journalists have managed to circulate the important news in Iran to others. It goes without saying that ordinary citizens have also played an active role supporting journalists in the collection, reporting, analysis and dissemination of news and information.

The Birth of an Underground Press

In an era of extreme censorship where independent media outlets have been banned, underground, often single page newspapers have become one of the main tools for the dissemination of information.  These underground newspapers are published widely and distributed openly through a network of online opposition websites with the goal to inform as many people as possible regarding the current affairs and the activities of the Green Movement. The opposition websites often request that ordinary citizens print and distribute these single page newspapers within their respective communities and amongst those who have little to no access to online media outlets.

Upon the closure of many reformist newspapers, these single page newspapers posted on opposition websites, gained popularity and many were published using the same names as their banned counterparts. “Kaleme”, Etmad e Melli”[Saham News] and “Ghalam” are amongst the current, well known opposition media outlets.  “Kaleme” and “Etemad e Melli” [Saham News] were daily newspapers banned by the government of Iran belonging to Mir Hossein Mousavi and Mehdi Karroubi the leaders of the Green Movement.

“Khiyaban” a multi-page newspaper also published by anonymous journalists, was in circulation long before the single page newspapers became popular.  Khiyaban’s activities were reinvigorated as a result of the street demonstrations that ensued after the rigged, tenth presidential elections in June 2009. At the time, Khiyaban declared itself as the offspring of the revolution of June 2009 with the goal to disseminate information regarding the Green people’s movement to the society at large. Khiyaban’s first edition was published on June 19th, 2009, seven days after the controversial presidential election in Iran.

Citizens Arrested for Distributing Underground Newspapers

The single page newspapers published on opposition online media outlets cover the most important news of the day as it relates to the Green movement and have been printed and widely used on important days such as Student Day across universities in Iran.

The unfortunate killing of Haleh Sahabi while attending her father’s funeral and the details of the martyrdom of incarcerated journalist, political activist and nationalist-religious figure Hoda Saber after launching a hunger strike at Evin prison were also published by these single leaf newspapers, creating awareness amongst some citizens in Iran.   The manner in which information is collected, prepared, published and disseminated is completely clandestine.  These single page newspapers are much like the “pamphlets” that used to be secretly distributed to people’s homes at night, leading to many arrests and interrogations of ordinary citizens.

A journalist involved in publishing the aforementioned single page newspapers states: “Although I work for an official newspaper in Iran, a publication that somewhat opposes the current government, as a result of the heavy censorship, I am nevertheless, unable to publish the important news and current affairs.  This is mainly because we are restricted [by the government] from covering certain topics.  As a result, when it comes to these controversial topics, I collaborate with one of the banned single page newspapers and prepare reports and the news for them.  Our newspaper is released and distributed weekly. For instance, I recall once writing an editorial on the house arrest of the leaders of the Green Movement for one of these banned newspapers and we asked everyone to support us in the distribution and dissemination of this news. The government must understand that as journalists, many of us see our role first and foremost as reporting the news in a fair and transparent manner without taking sides.”

Although these single page newspapers are referred to as “newspapers”, as a result of the extensive censorship they cannot be published daily.  Many of the individuals working to ensure that these single page newspapers are published do so voluntarily. Even though they are not published on a daily basis, the goal is to ensure that the most important news regarding the current affairs in Iran are published and disseminated on a regular basis.

It is not uncommon to find one of these single page newspapers at the entrance to your house, or to find one in a taxi, left behind by the previous passenger – and this is how the news is read and passed on to the next person.  The banned, single page newspapers are also found in banks, parks and many public places.  In their own capacity and depending on the nature of their job, Iranian citizens all help in the dissemination of these single page newspapers.

There is a distinction however, between underground newspapers and online newspapers. In the absence of an independent media and given that a limited segment of the Iranian population has access to the internet these underground newspapers play a vital role, providing the public at large with accurate news and information. [translator’s note: some opposition media outlets such as Kaleme, that are mainly considered online mediat outlets, also provide their news online in the form of  single page newspapers specifically for the purpose of making it easier to print and distribute as an underground newspaper.]  Online newspapers have a long history. “Rooz Online”, for example is one of the newspapers that has been published online for years and now operates under the supervision of an editorial board.

Journalists Blog, Citizens Write on Bank Notes

These days it looks as though everyone in Iran is looking for ways to spread important information and news to others. Independent journalists play an important role as active bloggers disseminating important news and sharing information either under their own name or using a pen name.  More than any other segment in society, journalists are working hard to ensure the public is informed. They often share online news in the form of links or provide summaries of the important current events on their blogs.

Ordinary citizens also play an active role in the circulation of information and the news. This is often done by writing slogans on bank notes [toman bills] and on the walls of public buildings. “As long as there are no independent media outlets and we witness such widespread unawareness throughout our society, while unpleasant, strange incidents such as people dying for no reason occur before our very eyes, we will continue to use every communication tool at our disposal to inform our communities.  Whether through bank notes, or the white walls throughout our cities, our words and beliefs will be heard.”

Bank notes [toman bills] are one of the most widely used tools in circulating information.  Iranian citizen often express their opposition and make a statement by writing slogans and other important information such as dates for certain demonstrations on toman bills using a “green pen”.  The information written on bank notes is not limited however, to the demonstration dates. After the sudden death of Haleh Sahabi, her name and a brief description of how she died while attending her father’s funeral appeared on bank notes throughout Tehran.

Iran’s Central bank declared writing on bank notes illegal last year and an effort was made to collect all defaced bank notes. The project was cancelled however after a few months after it was determined that millions of bank notes had been defaced and collecting them all would be an impossible task at best!
Some bloggers stated that they will not only write slogans on the bank notes they spend, but also use smaller notes of less significant value to write slogans on and leave on the streets around Tehran.

Mahta a 20 year old student describes her experience writing on bank notes as follows: “During the Persian New Year, I decided to use the tradition that Iranians gift each other brand new bank notes for the New Year as a means to distribute information. I acquired a few packs of brand new 100 toman bills with much difficulty from the Central Bank, and began writing the important news of the day on each of them in red ink, leaving them in public places such as supermarkets, banks, parks, cinemas and hospitals.”

Mahta believes that people like band new, untouched bank notes and will therefore gladly remove them from the ground and pass them along to others. Like many others, Mahta is also playing a role in inspiring others to spread the news.

The dissemination of underground newspapers, writing slogans on walls and bank notes and blogging are only some examples of methods used to circulate information in the absence of free, independent media outlets in Iran.  Although far from ubiquitous, this form of information dissemination proves that even if all independent media outlets are banned by the government of Iran, it is impossible to stop the circulation of real news and Iranians will find creative ways to spread information and the news throughout their communities.

Source: http://khabarnegaran.info/article.php3?id_article=193

Translated by: Roja Gholamhosseini
Edited by: Banooye Sabz  


روشهاي خلاق اطلاع رساني در نبود روزنامه هاي مستقل
روزنامه هاي زير زميني، اسكناس نويسي و ديوار نويسي

7تیر 1390

خبرنگاران ایران
نيكي رهجو

در نبود رسانه هاي آزاد و مستقل و تحت سانسور شدید، روزنامه نگاران چگونه بايد صداي خود را به مردم برسانند ؟ اين سوالي است كه در ذهن روزنامه نگاران ايراني پيدا شد روزنامه نگاراني كه مدام روزنامه هايشان تعطيل مي شد و نمي دانستند كه بايد چگونه اخبار و اطلاعاتي را كه به دست مي آورند ، به گوش مردم برسانند .

اين موضوع چنان ابعاد و گستردگي يافت كه مردم كوچه و خيابان هم كه تا حدودي به رسانه هاي آزاد و مستقل دسترسي داشتند با خود انديشيدند كه چگونه مي توانند اين اخبار و اطلاعات را با ديگر مردمي كه از اين اطلاعات به دور هستند به اشتراك بگذارند و سهمي در گردش آزاد اخبار و اطلاعات داشته باشند .

در اين گزارش به نمونه هايي كه اين روزها خبرنگاران ايراني از طريق آن حرفشان را به گوش ديگران مي رسانند اشاره مي كنيم. اما بايد بدانيم در اين ميان خبرنگاران تنها نيستند و شهروندان در كنارشان ايستاده اند چرا كه بدون حضور و كمك آنها اساسا اين راه به هيچ نتيجه اي نمي رسيد .امروز اخبار و اطلاعات تنها با كمك هر دوي آنها به يكديگر دست به دست مي چرخد .

روزنامه هاي تک برگی زيرزميني متولد مي شوند

روزنامه هاي زير زميني چگونه روزنامه هايي هستند ؟ اين روزنامه ها ، اين روزها يكي از ابزارهاي اطلاع رساني شده اند در زماني كه امكان اتشار روزنامه هايي مستقل كه اخبار را بدون سانسور به مردم برسانند تقريبا وجود ندارد .
اين روزنامه ها اغلب تك برگهايي هستند كه در آنها برخي از اخبار و اطلاعات مهم روز درج شده اند و در تعدادي ازسايتهاي اینترنتی مخالفان دولت به نمايش در مي آيند، اين روزنامه هاي زيرزميني از مردم مي خواهند كه در انتشار اخبار و اطلاعات به آنها كمك كنند و با تكثير اين صفحات و پخش كردن آن بين كساني كه كمتر به اطلاعات دسترسي دارند به گسترش آگاهي بين مردم ياري رسانند.

پس از توقیف برخي روزنامه های اصلاح طلب در ایران، روزنامه های تک برگی که در صفحه های کوچک آ-چهار پرینت گرفته می شوند در وب سايتهاي خبري بيشتر شد. روزنامه هایی که برخی از آنها اسم روزنامه های توقیف شده را يدك مي كشند .
معروف ترین این روزنامه ها اکنون کلمه، اعتماد ملی و قلم نام دارند.کلمه و اعتمادملی روزنامه های متعلق به موسوی و کروبی بودند که توقیف شده اند.

روزنامه چند برگي" خيابان" نيز از مدتها قبل از اين روزنامه ها انتشارش را آغاز كرد. دست اندركاران تهيه خيابان نيز كه همچون ديگر روزنامه هاي تك برگي افرادي ناشناخته اند .تولد خود را همگام با جنبش خياباني مردم ايران آغاز كردند و در معرفي خود نوشتند :« اين روزنامه، به علت ضرورت خبر رساني در سطح ، و با جنبش انقلابي خرداد 88 تولد يافته است. آري "خيابان" را مي توان فرزند جنبش انقلابي كنوني دانست.»

اولين شماره ي اين روزنامه 29 خرداد 1388، يعني 7 روز بعد از انتخابات پر مناقشه رياست جمهوري ايران، منتشر شد .

بازداشت افراد به خاطر توزيع روزنامه هاي زير زميني

این روزنامه های تک برگی که شامل مهم ترین خبرهای روز به خصوص در حوزه جنبش اعتراضي سبزاند ، توسط روزنامه نگاران تهیه و در فضای وب در سایت های مخالفان قرار داده می شوند .در مناسبت های خاص مثل روز دانشجو هزاران نسخه از این روزنامه ها در دانشگاهها توزیع شد.

همچنین خبر درگذشت هاله سحابي وچگونگي در گذشتش در مراسم تشييع پيكر پدرش ومرگ هدي صابر روزنامه نگار و فعال ملي – مذهبي به دنبال عوارض ناشي از اعتصاب غذا در زندان اوين نيز از طريق همين روزنامه هاي تك برگي به گوش تعدادي از مردم رسيد . همه مراحل تهیه خبر، آماده سازی و انتشار اين روزنامه ها کاملا مخفیانه است .در واقع اینها شب نامه هایی به نام روزنامه هستند. تاکنون دهها نفر به خاطر توزیع همين اوراق بازداشت و بازجویی شده اند.

يكي از روزنامه نگاران دست اندركارتهيه اين روزنامه ها مي گويد : « با اينكه در يك روزنامه رسمي ايران كه تقريبا مخالف دولت است كار مي كنم اما وقتي اتفاق مهمي در كشور مي افتد ، عملا در روزنامه ام به خاطر حجم بالاي سانسور نمي توانم واقعيت را بنويسم. چرا كه اصولا ما حق ورود به برخي از حوزه ها را طبق نظر حكومت نداريم . به همين خاطر با يكي از روزنامه هاي تك برگي همكاري مي كنم وبراي شان گزارش و مطلب تهيه مي كنم .روزنامه ما هر هفته تهيه و توزيع مي شود . مثلا يادم مي آيد يك بار ويژه نامه اي را در يكي از همين روزنامه ها درباره حبس خانگي رهبران جنبش سبز منتشر كرديم . از همه خواستيم در تكثير آن ياري كنند، گاهي خودمان هم در اين كار فعال مي شويم يعني هم مطالب روزنامه را آماده و هم توزيعش مي كنيم . بالاخره حكومت بايد بداند كه يك روزنامه نگار در هر حالي وظيفه اصلي اش را فراموش نمي كند و وظيفه واقعي ما هم اطلاع رساني شفاف و بدون موضع گيري است .»

با اينكه اين روزنامه هاي تك برگي نام روزنامه را بر خود دارند معمولا به خاطر محدوديتهاي شديد و از آنجا كه به صورت داوطلبانه منتشر و تكثير مي شوند . توانايي انتشار هر روزه را ندارند اما با اين حال نام روزنامه را برخود گذاشته اند چرا كه اخبار و اطلاعات مهم كشور را پوشش مي دهند .

برخي اوقات وقتي در خانه ات را باز مي كني مي بيني كه يكي از اين روزنامه ها به درون خانه ات افتاده و يا وقتي سوار تاكسي هستي مي بيني كه مسافر قبلي روزنامه تك برگي اش را براي ديگري به جاي گذاشته است. در بانك و يا پارك و مكانهاي عمومي ديگرهم معمولا پرينتي از اين روزنامه ها به چشمت مي خورد . هر كس بر اساس شغل و موقعيتي كه دارد اين روزنامه ها را پخش مي كند .

روزنامه هاي زير زميني و اينترنتي البته تفاوت هاي قابل توجهي دارند و نبايد روزنامه هاي اينترنتي را با اين شكل از روزنامه ها اشتباه گرفت چرا كه اين روزنامه ها در نبود روزنامه هاي مستقل و در زماني كه اندكي از مردم به اطلاعات و يا حتي فضاي مجازي دسترسي دارند منتشرمي شوند وگرنه روزنامه هاي اينترنتي در فضاي مجازي سابقه اي طولاني دارند .روز آنلاين يكي از اين روزنامه هاي الكترونيكي است كه سابقه سالها انتشار دارد و اكنون زير نظر شوراي سردبيري اداره مي شود .

وبلاگ نويسي روزنامه نگاران ، اسكناس نويسي مردم

اين روزها انگار هر كسي به دنبال راه چاره اي است تا حرف ونظر و يا اطلاعات مهم كشور را به گوش ديگري برساند .روزنامه نگاران بيكار نمي نشينند و از همه قابليتهاي فضاي مجازي براي اطلاع رساني استفاده مي كنند . آنها وبلاگ مي سازند وبلاگهايي با اسامي خودشان و يا نام هاي مستعار .آنها هر آنچه را كه به عنوان يك روزنامه نگار به دست مي آورند با بقيه مردم شريك مي شوند . آنها در شبكه هاي مجازي هم سعي مي كنند وظيفه اطلاع رساني شان را انجام دهند و مروري كوتاه بر اين شبكه ها نشان مي دهد كه روزنامه نگاران بيش از هر قشر ديگري خبر و لينك اخبار روز را با ديگران به اشتراك مي گذارند . اما مردم هم بيكار نمي نشينند آنها همواره راه هاي ابتكاري خود را دارند همانهايي كه امروز به شهروند -خبرنگار معروف هستند . اسكناس نويسي و شعار نويسي يكي از راه هاي آنهاست .

يكي از شهروندان تهراني مي گويد :« تا وقتي رسانه آزادي وجود ندارد و مي بينم كه همسايه و همكارم از اوضاع و احوال كشور بي خبرند در حاليكه درست بغل گوشمان اتفاق هاي عجيب و غريبي رخ مي دهد و انسانها جانشان را از دست مي دهند از هر وسيله اي براي اطلاع رساني استفاده مي كنم . خواه اين وسيله اسكناس باشد و خواه ديوارهاي شهر . اينها همه رسانه اند اين روزها .»

یکی از مهم ترین روشهای مردم حداقل پس از انتخابات دو سال گذشته كه حرف و حديثهاي زيادي را به دنبال داشت، اسکناس نویسی بوده است.آنها روی اسکناس ها شعارهای خود را با ماژیک سبز رنگ می نویسند و تاریخ تظاهرات ها را نیز از همین طریق و با نوشتن روی اسکناس ها به یکدیگر اطلاع می دهند.البته اين كار فقط براي اعلام مسيرهاي تظاهرات نيست مردم براي ديگر اتفاقاتي كه افتاده نيز از اين روش بهره مي گيرند . مثلا بعد از درگذشت هاله سحابي اسكناس هايي را ديديم كه روي آنها نوشته شده بود هاله سحابي و يا سحابي ها و بعد با جملات كوتاه چگونگي مرگ وي را شرح داده بود .
سال پیش بانک مرکزی ایران اعلام کرد این کار خلاف است و همه اسکناس های شعارنویسی شده را از سطح جامعه جمع خواهد کرد.اما بعد از یکی –دو ماه از این کار منصرف شدند چرا که تعداد اسکناس های شعارنویسی شده را میلیاردها عدد براورد کردند كه جمع آوری آنها کار ساده ای نبود . همچنان اسکناس های زیادی با شعارهای روی آن بین مردم رد و بدل می شود.

چندی پیش تعدادی از وبلاگ نویسان اعلام کردند که فقط شعارهایشان را روی اسکناس هایی که خرج می کنند، نمی نویسند.بلکه بر تعدادی اسکناس های خرد که ارزش مالی کمی دارند،شعار می نویسند و به جای خرج کردنش آن را در کوچه و خیابان روی زمین می اندازند.

مهتا دختري 20 ساله و دانشجو در اين باره مي گويد :« در ایام عید نوروز از این سنت مردم که به یکدیگر اسکناس های نو عیدی می دهند،الهام گرفتم و با زحمت زیاد از بانک مرکزی چند بسته اسکناس یکصد تومانی نوگرفتم و با ماژیک و خط خوش روی همه آنها خبرهاي مهم را كه هر روز پيش مي آيند مي نويسم و بعد این اسکناس ها را در مکان های عمومی مثل فروشگاه، بانک،پارک، سینما، بیمارستان و ... روی زمین مي اندازم. »

او مطمئن است مردم از اسکناس های تازه خوششان می اید و با علاقه آن را از زمین بر می دارند و نگه داری می کنند و شاید هم به یکدیگر هدیه بدهند.مهتا مطمئن است كه به اين وسيله نقش كوچكي را در اطلاع رساني ايفا مي كند .

انتشار روزنامه هاي زيرزميني، شعار نويسي ، وبلاگ نويسي و اسكناس نويسي تنها چند نمونه از روشهايي هستند كه در نبود رسانه هاي آزاد و مستقل در گردش آزاد اطلاعات و اخبار به كمك مردم و روزنامه نگاران آمده اند .هر چند به شكلي محدود و كوچك .اما همه اينها نشان مي دهد كه جلوي انتشار اخبار و اطلاعات را نمي توان گرفت حتي با توقيف روزنامه ها و محدود كردن انتشار شان

BREAKING NEWS - The 12 Political Prisoners at Evin Issue a Statement Ending Their Hunger Strike

The 12 political prisoners on hunger strike at Evin prison, protesting the killings of Haleh Sahabi and Hoda Saber, ended their hunger strike yesterday, Sunday June 26th, 2011.

After 9 days of hunger strike in a statement published from prison, the 12 political prisoners on hunger strike at Evin announced that they have ended their hunger strike. The complete content of their statement is as follows:

In the name of God,

To the honorable nation of Iran,

The regret and sorrow over the unexpected and surprising death of Hoda Saber was a heavy and unbearable burden for his prison mates.  A hunger strike was the bare minimum act of protest towards this disastrous occurrence; something that Hoda Saber himself engaged in after the innocent martyrdom of Haleh Sahabi.

As Hoda Saber's prison mates, the hunger strike was on the one hand a calling by our conscience and a means to fulfill our moral obligations and on the other hand our outcry and rage against the injustice towards Hoda Saber and Hale Sahabi, two responsible, Muslim citizens who were killed while upholding their ideals and aspirations.

Our hunger strike was a collective act of protest against the institutionalization of injudiciousness, lies and hypocrisy in segments of the ruling government. 


We 12 political prisoners at Evin's ward 350 announced the launch of a hunger strike on Saturday June 18th, 2011 with the hope that our cry of protest would reach the outside world, becoming an obstacle against a government intent on violating the rights of its citizens. 

During the time we were on hunger strike, many of our prison mates at Evin's ward 350 expressed their willingness to join the hunger strike; many skipped meals and fasted and in their own way demonstrated their solidarity with those of us on hunger strike.  We would like to express our unwavering gratitude to our dear prison mates for their support and encouragement that further confirmed the legitimacy of our actions.


The behavior by the authorities and the fact that we were summoned to the judiciary during our hunger strike only further demonstrates the clear lack of responsibility, accountability and of course the inefficiency and weakness of our judicial system.  The recent events were once again a means to test and demonstrate that the life of a prisoner is of little to no importance to the judicial and security officials.

Our dear compatriots,

This hunger strike also demonstrated the vast support from the nation of Iran and our civil society.  This support was just as important as the hunger strike itself and demonstrates that the Green movement of the nation of Iran is alive and dynamic.

The wave of support and solidarity with this hunger strike showed the public consciousness and disagreement with the violation of the rights of political prisoners.  It also proved that the challenges associated with the rights of political prisoners and their freedom continue to be one of the priorities and demands of our nation.


We would express our thanks and gratitude to all those who supported us during this hunger strike, particularly the families of Saber and Sahabi, the great Ayatollahs and religious, political and national figures, political parties and groups, human rights activists and organizations, media outlets, journalists, doctors and lawyers who sent us their kind messages of support, demonstrating their concern for our health and well being and requesting that we put an end to our hunger strike.


We are also forever grateful to our dear friends at Rajai Shahr prison for joining us on this hunger strike and would like to express our thanks to our suffering families and all our compatriots outside the country who patiently stood along side us showing their unwavering support.

In response to the kind and loving messages we have received from the aforementioned, while expressing our respect and thanks, we announce that we ended our hunger strike on the evening of Sunday June 26th, 2011. Without a doubt, this will not be the end of civil protests against the human rights violations and injustices that have occurred and the protests of the Green nation of Iran will continue until we have achieved freedom and access to our full rights as individuals and as a society at large.

(Our gratitude to Emadeddin Baghi and Mohammad Javad Mozafar who participated in the initial days of the hunger strike and were replaced with other prison mates when they were released from prison)

Signatories:

Bahman Ahmadi Amoui
Hassan Asadi Zeidabadi
Mohsen Aminzadeh
Emad Bahavar
Ghorban Behzadiyan Nejad
Mohammad Davari
Khosro Dalirsani
Feyzollah Arabsorkhi
Abolfazl Ghadyani
Mehdi Karimiyan Eghbal
Mohammad Reza Moghiseh
Abdollah Momeni

Explanation by Kaleme: Mr. Mozafari continued his hunger strike after being granted furlough from prison. However because all telephone calls to Evin's ward 350 were banned, the hunger strikers were not aware of this fact.

Source; Kaleme:  http://www.kaleme.com/1390/04/06/klm-63258/


چکیده :رفتار مسوولان در طی این مدت و در جریان احضار ما به مراجع قضایی نشانه ای روشن از بی مسوولیتی و عدم پاسخگویی و البته نا کارآمدی و ضعف دستگاه قضایی کشور است. جریانات اخیر بار دیگر آزمونی بود تا نشان دهد که جان انسان و حیات یک زندانی تا چه حد در نظر مسوولان و مقامات قضایی و امنیتی بی ارزش و فاقد اهمیت...

کلمه: دوازده زندانی سیاسی اعتصاب کننده در بند ۳۵۰ زندان اوین با صدور بیانیه ای ضمن اعلام پایان اعتصاب غذای خود نوشته اند: اکنون ما اعتصاب کنندگان در پاسخ به پیام های محبت آمیز و ضمن ابراز احترام و تشکر از ایشان، اعلام می داریم که شب یکشنبه ۵ تیرماه ۱۳۹۰ به اعتصاب غذای خود پایان داده ایم. بدون شک این پایانی بر اعتراض های مدنی نسبت به نقض حقوق بشر و مظالم صورت گرفته نخواهد بود و اعتراض مردم سبز ایران تا دستیابی کامل به حقوق و آزادی های فردی و اجتماعی خود ادامه خواهد داشت.

آنها ضمن تشکر از خانواده های صابر، سحابی و شامخی از همه حامیان این اقدام از جمله آیات و مراجع عظام دینی و شخصیتهای مذهبی،سیاسی و ملی ،احزاب و گروه ها ، فعالان و نهادهای مدافع حقوق بشر ،اصحاب رسانه ،روزنامه نگاران ،پزشکان و  وکلا سپاسگزاری کرده و اضافه کرده اند: «سپاس فراوان خود را از حمایت عملی دوستان عزیزمان در زندان رجایی شهر و اقدامات هم وطنان خارج از کشور و خانواده های دردمندمان که همواره صبورانه حمایت خویش را از ما دریغ نورزیده اند ، اعلام می داریم.»

متن کامل این بیانیه که در اختیار کلمه قرار گرفته، به شرح زیر است:


به نام خدا

ملت شریف ایران

تاثر و تالم ناشی از مرگ ناباورانه شهید هدی صابر برای هم بندیان وی بسیار سنگین و غیر قابل تحمل بود. اعتصاب غذا حداقل اقدامی بود که در اعتراض به آن فاجعه اسف بار به ذهن ما خطور می کرد، همان اقدامی که صابر خود در اعتراض به شهادت مظلومانه خانم هاله سحابی انجام داه بود.

اعتصاب غذا از یک سو پاسخی بود به ندای وجدان و ادای تکلیف اخلاقی ما به عنوان هم بندان هدی صابر و از سوی دیگر فریاد اعتراض و خشم ما بود علیه ظلمی که بر صابر و پیش از او بر هاله سحابی رفت، آن دو شهروند مسوول و مسلمان پاکی که در راه آرمانهای خود جان باختند.

اعتصاب غذای ما یک اقدام جمعی اعتراضی بود علیه بی تدبیری، کبر و دروغگویی نهادینه شده در بخش هایی از حاکمیت کشور.

ما دوازده تن از زندانیان سیاسی بند ۳۵۰ زندان اوین، اعتصاب غذای خود را روز شنبه ۲۸ خرداد ماه ۱۳۹۰ با اعلام عمومی آغاز کردیم، به این امید که صدای اعتراض مان به گوش همگان رسیده و تبدیل به مانعی بر سر راه حاکمان برای نقض حقوق زندانیان شود.

در طول مدت اعتصاب غذا، بسیاری از هم بندیان ما در بند ۳۵۰ برای پیوستن به اعتصاب اظهار تمایل کردند و بسیاری با گرفتن روزه و یا نخوردن وعده های غذایی به نوعی همراهی و همدلی خود را با جمع اعتصاب کنندگان ابراز داشتند. حمایت و همراهی هم بندان عزیز مشوق و موید اقدامات ما بوده است که لازم می دانیم سپاس بیکران خود را به آنان تقدیم کنیم.

رفتار مسوولان در طی این مدت و در جریان احضار ما به مراجع قضایی نشانه ای روشن از بی مسوولیتی و عدم پاسخگویی و البته نا کارآمدی و ضعف دستگاه قضایی کشور است. جریانات اخیر بار دیگر آزمونی بود تا نشان دهد که جان انسان و حیات یک زندانی تا چه حد در نظر مسوولان و مقامات قضایی و امنیتی بی ارزش و فاقد اهمیت است.

هموطنان عزیز

وجه دیگر اعتصاب غذا، حمایتهای وسیع و گسترده ای بود که از سوی مردم و جامعه مدنی ایران صورت گرفت. این اقدامات به همان اندازه اعتصاب غذا حایز اهمیت و ارزش بوده و نشان از زنده بودن و پویا بودن جنبش سبز مردمی ایران دارد.

موج حمایت و همراهی ها با این اعتصاب نشان داد که وجدان عمومی جامعه از مظالمی که در حق زندانیان سیاسی می رود متاثر است و مساله نقض حقوق زندانیان سیاسی و لزوم آزادی آنان، هم چنان به عنوان یکی از اولویتهای ملی و در صدر مطالبات مردمی قرار دارد.

لازم می دانیم از همه حامیان این اقدام به ویژه خانواده های صابر،سحابی و شامخی حضرات آیات و مراجع عظام دینی و شخصیتهای مذهبی،سیاسی و ملی ،احزاب و گروه ها ، فعالان و نهادهای مدافع حقوق بشر ،اصحاب رسانه ،روزنامه نگاران ،پزشکان و وکلا که با ارسال پیام های محبت آمیز و اقدامات دلگرم کننده طی این مدت دغدغه ها و نگرانی های شان را نسبت به وضعیت سلامتی ما بیان داشته و خواستار خاتمه اعتصاب غذا بوده اند تشکر و قدر دانی کنیم .

همچنین سپاس فراوان خود را از حمایت عملی دوستان عزیزمان در زندان رجایی شهر و اقدامات هم وطنان خارج از کشور و خانواده های دردمندمان که همواره صبورانه حمایت خویش را از ما دریغ نورزیده اند، اعلام می داریم.

اکنون ما اعتصاب کنندگان در پاسخ به پیام های محبت آمیز پیش گفته و ضمن ابراز احترام و تشکر از ایشان، اعلام می داریم که شب یکشنبه ۵ تیرماه ۱۳۹۰ به اعتصاب غذای خود پایان داده ایم. بدون شک این پایانی بر اعتراض های مدنی نسبت به نقض حقوق بشر و مظالم صورت گرفته نخواهد بود و اعتراض مردم سبز ایران تا دستیابی کامل به حقوق و آزادی های فردی و اجتماعی خود ادامه خواهد داشت.

امضا کنندگان: (ضمن قدردانی از آقایان عماد الدین باقی و محمد جواد مظفر که در روزهای اول اعتصاب همراه ما بودند و با آزادی ایشان دو تن دیگر از دوستان جایگزین آنها شدند)

بهمن احمدی امویی

حسن اسدی زید آبادی

محسن امین زاده

عماد بهاور

قربان بهزدایان نژاد

محمد داوری

خسرو دلیر ثانی

فیض الله عرب سرخی

ابولفضل قدیانی

مهدی کریمیان اقبال

محمد رضا مقیسه

عبدالله مومنی
توضیح  کلمه:‌  آقای مظفر پس از  مرخصی از زندان نیز به اعتصاب غذای خود ادامه  داده اند که به دلیل قطع ارتباط  تلفنی،  زندانیان اعتصاب کننده از این  مساله مطلع نبوده اند

URGENT NEWS | Five of the Political Prisoners on Hunger Strike at Evin Transferred to the Infirmary in Dire Physical Condition

June 24th, 2011 - Kaleme reports that Adbollah Momeni, Mohsen Aminzadeh, Abolfazl Ghadyani, Mehdi Karimiyan Eghbal and Bahman Ahmadi Amoui, in dire physical condition at Evin's Ward 350, have been transferred to Evin's infirmary for medical treatment.  These political prisoners along with 7 other cellmates began a hunger strike a week ago protesting the killings of Haleh Sahabi and Hoda Saber.

According to reports received by Kaleme these 5 prisoners were transferred to the infirmary after much delay.  Given the events that took place in the infirmary leading to Hoda Saber's death, it goes without saying that the families of these political prisoners have little faith and trust in the individuals responsible for the infirmary. Hoda Saber, while on hunger strike was beaten while at the infirmary and as a result lost his life a few days later.

Rather than sending them to the infirmary, the families of political prisoners expect Tehran's Prosecutor to transfer their loved ones in need of medical help to hospitals equipped with the necessary equipment and to supervise their medical treatment, ensuring that a tragedy like the death of Hoda Saber is never repeated.

Mohsen Aminzadeh's family have stated that he has a blood pressure problem and must take medication for this condition, making a hunger strike very dangerous to his health. 

Aminzadeh's wife added: "The judicial and prison authorities are responsible for my husband's life. He has been behind bars for two years as a result of their injustice. During this time, his physical condition has weakened considerably. We are extremely worried that the tragedy that occurred as a result of the negligence by the prison authorities and led to the death of our dear Hoda Saber will once again be repeated. I demand that the authorities take immediate measures to ensure that such a tragedy does not reoccur."

Abolfazl Ghadyani is 65 and suffers from heart disease. According to his family even under normal circumstances he has been unable to fast and as a result it will be very difficult for him to endure this hunger strike.

According to the same report, the other political prisoners on hunger strike at Evin's ward 350 are suffering a similar predicament, the physical condition of many of them deteriorating rapidly. 

Bahman Ahmadi Amoui, Hassan Asadi Zeidabadi, Mehdi Karimiyan Eghbal, Emad Bahavar, Ghorban Behzadiyan Nejad, Mohammad Davari, Amir Khosro Dalirsani, Feyzollah Arab Sorkhi, Abolfazl Ghadyani, Mohsen Aminzadeh, Mohammad Reza Moghiseh and Abollah Momeni are the 12 political prisoners on hunger strike at Evin.

Source: Kaleme: http://www.kaleme.com/1390/04/03/klm-62938/

نتقال پنج زندانی اعتصاب کننده اوین به بهداری

جمعه, ۳ تیر, ۱۳۹۰
چکیده :عبدالله مومنی، محسن امین زاده، ابوالفضل قدیانی، مهدی کریمیان اقبال و بهمن احمدی امویی در هفتمین روز اعتصاب غذای خود در بند 350 با مشکلات شدید جسمی مواجه شده اند و برای دریافت کمک های پزشکی به بهداری زندان اوین منتقل شده...

عبدالله مومنی، محسن امین زاده، ابوالفضل قدیانی، مهدی کریمیان اقبال و بهمن احمدی امویی در هفتمین روز اعتصاب غذای خود در بند ۳۵۰ با مشکلات شدید جسمی مواجه شده اند و برای دریافت کمک های پزشکی به بهداری زندان اوین منتقل شده اند.آنها در اعتراض به جان باختن هاله سحابی و هدی صابر از زندانیان سیاسی همین زندان از یک هفته پیش دست به اعتصاب غذا زده اند.

براساس خبرهای رسیده به کلمه، این پنج نفر با تاخیر به بهداری منتقل شده اند .در همین حال خانواده های زندانیان اعتصاب کننده پس از اتفاقی که برای هدی صابر در بهداری زندان رخ داد و منجر به مرگ وی شد، اعتمادی به این بهداری ندارند.هدی صابر، زندانی سیاسی در زمانی که در اعتصاب غذا به سر می برد، در بهداری اوین مورد ضرب و شتم قرار گرفت و یکی دو روز بعد جان باخت.

خانواده های اعتصاب کنندگان اوین از دادستان تهران که مسوولیت مستقیم سلامت زندانیان سیاسی با وی است ، انتظار دارند عزیزان شان به جای انتقال به بهداری اوین به بیمارستان های مجهز و قابل اعتماد منتقل شوند تا خانواده های بتوانند بر نحوه درمان آنها نظارت کنند و فاجعه مرگ هدی صابر تکرار نشود.

خانواده محسن امین زاده در همین باره گفته اند که وی مشکل فشار خون دارد و دائماً باید دارومصرف کند و در چنین اعتصاب غذا برای وی خطرناک است

همسر محسن امین زاده اضافه کرده است :مسؤولیت جان همسر من با مسؤولان زندان و مسؤولان قضایی است. ایشان دو سال است که به دلیل بی عدالتی ها در زندان به سر می برند و در طول این مدت از نظر جسمانی بسیار ضعیف شده اند. ما به شدت نگران هستیم فاجعه ای که در اثر سهل انگاری مسؤولان زندان رخ داد و آقای هدی صابر عزیز را از دست دادیم دوباره اتفاق بیفتد. من از مسؤولان می خواهم هرچه سریعتر از وقوع فجایع بیشتر جلوگیری کنند.

ابوالفضل قدیانی ۶۵ ساله به بیماری قلبی مبتلا است و به گفته خانواده اش حتی در مواقع عادی قادر به روزه داری هم نبوده است و اکنون تحمل اعتصاب غذا برای وی بسیار دشوار است.

براساس همین گزارش، سایر اعتصاب کنندگان بند ۳۵۰ اوین نیز در شرایط مشابهی به سر می برند و اوضاع جسمی اغلب آنها نامساعد گزارش می شود

بهمن احمدی امویی، حسن اسدی زیدآبادی، مهدی کریمیان اقبال، عماد بهاور، قربان بهزادیان نژاد، محمد داوری، امیرخسرو دلیرثانی، فیض الله عرب سرخی، ابوالفضل قدیانی، محسن امین زاده، محمدرضا مقیسه و عبدالله مومنی ۱۲ زندانی اعتصاب کننده زندان اوین هستند که در بیانیه ای اعلام کرده اند : “هاله سحابی فرزند وارسته مردی چون مهندس عزت الله سحابی که در مرخصی از زندان به سر می برد و در مراسم تشییع و تدفین پدرش، با هجوم نابخردانه ماموران به شهادت رسید و هدی صابر هم بندیما که در اعتراض به این حادثه ناگوار دست به اعتصاب غذای تر و محدود زد اما دست اجل او را از میان ما برد، اما دو مساله شهادت او را به چالش مشروعیتی بزرگ برای نظام کنونی تبدیل می سازد: اول حبس او به مدت ده ماه بدون محکومیت و هر قرار قانونی و کاملا خودسرانه و جبارانه، آن هم در پیش دیدگان دستگاههای مسوول و مدعیان قضاوت و عدالت و دیگری رفتار سهل انگارانه و مغرضانه در برابر آثار اعتصاب غذای او به همراه ضرب و شتم که منجر به شهادت مظلومانه اش شد.
خانواده زندانیان اعتصاب کننده اوین در گفتگو با رسانه ها بار ها تاکید کرده اند که هیچکدام از این زندانیان به اعتصاب غذا تمایلی نداشته و چارهای برایشان باقی نمانده جز اینکه این گونه صدای اعتراض شان را بالا ببرند تا دیگر چنین فجایعی در زندانهای کشور رخ ند

Saeid Pourheydar, Journalist & Former Political Prisoner Joins His Brothers on Hunger Strike at Evin and Rajai Shahr Prison

When Hoda Saber was martyred I fasted for two days in his honor. We were cellmates in room 3 at Evin's Ward 350 and used to cook together. Today 18 of our friends and former cellmates are on hunger strike for Hoda. Why then
should I not be on hunger strike? I who loved Saber so much? He took his own life in his hands and crushed the enemy with his ultimate sacrifice. I who loved him so much, why should I not be able to tolerate hunger for two or three weeks?

Today is the 7th day of their hunger strike, these 18 men and friends. Starting today, I will accompany them and we will go on this journey together, until the very end... where ever it may lead us.... My decision is not an emotional one for there is a rationale and reason for my joining these beloved colleagues.

We must continue to be their voices. The hungrier I get, the better I will comprehend their true predicament, my voice becoming even more expressive! Of course for them the suffering is more than just hunger... there is much anguish and pain, but you have to be there to truly understand it... If nothing else, one can at least experience the hunger...

I experienced hunger for one week when in solitary confinement and now that I am out here, I can tolerate many more weeks. I will close my eyes and once again imagine myself in room 3 at Evin's ward 350; and with that I will launch a hunger wet hunger strike drinking only water, tea, some sugar cubes and a little salt in honor of the most memorable days of my life at Evin's ward 240 and 350 and in memory of the beloved Hoda Saber.

In memory of the warm laughter of Bahman Ahmadi, the kindnesses of Abdollah, the chess games with Moghiseh; in memory of the nightly newspaper readings with dear Keyvan Samimi, the afternoon strolls in the courtyard with Amir Khosro Dalirsani, the happy voice of Mehdi Eghbal; in memory of the decency and dignity of Emad Bahavar; in memory of my dearest friend Ali Ajami, and so much more.... and most importantly in solidarity with these honorable men... I too will launch a hunger strike...

Saber used to say: " You are my trail blazer friend... my first and my last.."

Oh my trail blazer friend.... give me the strength .... bestow upon me the patience of Saber....

Source: Saeid Pourheydar's Facebook http://on.fb.me/k0QbAA

هدی صابر که شهید شد دو روز به یادش روزه گرفتم ، در اتاق سه بند 350 هم اتاق بودیم و آشپزی می کردیم برای اتاق . حالا هجده دوست نازنین و هم بندیان سابق در اعتصاب غذا هستند برای هدی ، من چرا نباشم؟ من که عاشق صابر بودم . او جان نازنینش را گذاشت کف دستش و کوبید بر سر خصم ، من که عاشق بودم چرا نتوانم دو سه هفته تحمل کنم گرسنگی را ؟

امروز هفتمین روز اعتصابشان است این هجده مرد و دوست . از امروز همراه می شوم با آنها ، تا آخر و نامحدود تا هرجا که بروند . تصمیمم از روی احساس نیست که منطق و دلیل دارم برای این همراهی .

باید که صدایشان باشیم ، من هرچه گرسنه تر باشم خوب حال روزشان را لمس می کنم و صدایم رساتر می شود ! البته آنجا که هستند رنجشان فقط گرسنگی نیست ، درد زیاد دارند اما باید باشی آنجا تا دیگر دردهاشان را درک کنی اما همین گرسنگی را که می شود تجربه کرد .

یک هفته تجربه اش را در انفرادی داشتم و حالا این بیرون هفته های بیشتری را هم می توانم دوام بیاورم . چشمانم را میبندم ، می روم به اتاق سه بند 350 و شروع میکنم اعتصابم را با آب ، قند ، چای و کمی نمک به یاد خاطره انگیزترین روزهای عمرم در240 و 350 و به یاد هدی صابر نازنین . به یاد خنده های دوست داشتنی بهمن احمدی ، مهربانی های عبدالله ، بازیهای شطرنجم با مقیسه ، روزنامه خواندهای شبانه با کیوان صمیمی عزیز ، قدم زدنهای عصرگاهی با امیرخسرو دلیرثانی شیردل در هواخوری ، صدای خوش مهدی اقبال عزیز ، به یاد نجابت و وقار عماد بهاور ، به یاد نازنین دوستم علی عجمی و ...... و از همه مهمتر برای همراهی با این مردان .

چقدر این روزها دلتنگ دوستان آزاده ام هستم .

صابر همیشه می گفت " رفیق رهگشا " هستی و " دوست اول و آخر " . ای رفیق رهگشا خودت توانم ده .... صبر صابر عطایم کن

"I Yearn For Your Calm Embrace..." - A Heart Breaking Letter By Bahareh Hedayat to Her Husband Amin Ahmadiyan

I long to know where you are and how you are spending your days. What time do you wake up in the morning? When do you arrive at work? What do you wear? When do you take a shower? Are you impatient? Do you think the whether is too warm or too cold? If the weather is polluted or dusty do you feel it? I want to know how you get to the office. I yearn for the light that illuminates the steps to our house. I have forgotten, what did you say were the color of the walls of our apartment building? I yearn to know where you sleep. How do you wash your clothes? How many new people have you met that I don't know? Who have you argued with that I am unaware of? What are you reading? What are you listening to? Do you still stay awake until the early hours of the morning surfing the internet?

I want to know how you are and what you are up to. I want to know where you shop. Do you eat any fruit? It is summer now. Have you eaten any watermelon, strawberries, green plums, apricots or cantaloupe? Were they delicious? Did you enjoy them? I yearn to know if you still get a headache if your afternoon tea is delayed. Does you cell phone still need recharging all the time? Do you still forget to take it with you? Do you still wash you hair some mornings in the bathroom sink? Do you still sometimes eat yogurt with dry bread? Have you still not bought yourself a new bag and a new shirt? I yearn to know what you think of when you think of me. What do you want to know? What do you think of when you shop for me? What do you remember of our past together? Do you still pay attention to our anniversaries? Do you still remember that June 22nd and June 23rd in 2003 the first time I came to Majidiyeh? Do you remember that you showed me Esfahan for the first time on the 25th and 26th of June in 2002?

Do you recall the days when we went to the streets so we could be together? Do you still remember the afternoons we spent at Saati Park? Do you remember Zav? Do you remember way back when you used to take me to Darband? Do you remember that we went there the last time with Ahmad in the spring of 2008? Do you still remember the taste of my cooking? I don't remember it anymore... Do you recall how we slowly bought all our furniture together? Do you remember the new year in 2008? Do you remember that we went to the Caspian Sea and went to the beach? Ahmad was with us too. Do you recall June 6th in 2002 when you gave me an ultimatum and told me to move on with my life? Do you recall the first time I was released from Evin in June 2006? Do you recall March 9th, 2007 when I went to the Central Council? Do you recall August 8th, 2007 the afternoon I was released from prison when on the doorsteps at my father's house you said: "Wait a little longer..." You said: "In this one month I finally came to the realization that I can't live without you." Do you remember March 7th? I know you remember it. It was 7 1/2 years ago.

Amin I miss everything... every single thing... ever cell in my body is in pain as a result of my longing... I am tired of the small dreams that are draining me of air... Envy... envy ... do you know what it is? I know that you do... but you don't know what it feels like to be held in this damn cage and watch three people buried in front of your very eyes; two of whom, particularly the last were angels with exemplary character... You can't imagine what it feels like... and I hope you never have to experience it...

I yearn for your calm embrace...

Forever Your Bahareh

June 2011

Evin Prison

Source: Kaleme: http://www.kaleme.com/1390/04/03/klm-62848/

دلم می خواد بدونم کجایی،چطور روزهایت می گذرند،ساعت چند از خواب بیدار میشی؟کی میرسی شرکت،چی می پوشی؟کی ها حموم میری؟حوصله داری؟هوا برات گرمه یا سرد؟اگه هوا آلودست یا غبارآلود تو احساسش می کنی؟دلم می خواد بدونم با چی میری شرکت؟دلم می خواد بدونم نور راه پله های خونمون چطوره؟یادم رفته گفته بودی سنگ های ساختمونمون چه رنگیه؟دلم می خواد بدونم کجا می خوابی؟لباسهات رو چطوری میشویی؟با کیا این مدت آشنا شدی که من نمی شناسم؟با کیا دعوا کردی که من خبر ندارم ،چی می خونی؟چی گوش میدی؟هنوزم تا سپیده صبح سر اینترنتی؟دلم می خواد حال و روزگارت رو بدونم ،می خوام بدونم از کجا خرید می کنی؟تره بارتون کجاست؟میوه میخوری اصلا؟تابستون شده ،طالبی و زردآلو و توت فرنگی و گوجه سبز و هندوانه خوردی؟خوشمزه بودند؟دوست داشتی؟دلم می خواد بدونم هنوزم اگه چای بعد از ظهرت دیر بشه سر درد میگیری؟هنوز موبایلت شارژ تموم می کنه؟هنوز فراموشش می کنی؟هنوز صبح ها سرت رو زیر شیر دستشویی میشوری؟هنوزم گاهی ماست با نون خشک می خوری؟هنوزم برای خودت یه کیف و پیراهن نو نخریده ای؟دلم می خواد بدونم وقتی به من فکر می کنی به چی فکر میکنی...دلت می خواد چی بدونی..اصلا کی ها به یاد منی؟وقتی برام خرید می کنی به چی فکر می کنی؟از گذشتمون چی یادت مونده؟حواست به سالگردهامون هست؟می دونی اول و دوم تیر 82 اولین باری بود که من اومدم مجیدیه؟ و پنجم و ششم تیر81 اولین باری بود که اصفهان رو به من نشون دادی؟

یادت هست روزهایی رو که خیابون ها رو گز می کردیم که با هم باشیم؟یادت مونده غروب های پارک ساعی رو؟یادت مونده زاو رو؟ یادت مونده اون قدیم ها که من رو می بردی دربند؟یادت مونده بار آخر با احمد رفته بودیم..بهار87؟

یادت مونده دستپختم رو؟خودم که دیگه یادم نیست..یادت هست رفتیم ریز به ریز اسباب اثاثیه مون رو خودمون خریدیم؟یادت هست سال تحویل 87 رو..یادت هست رفتیم شمال..رفتیم دریا؟احمد هم بود..یادت میاد 16 خرداد 81 رو که باهام اتمام حجت کردی و عتاب کردی که برم دنبال زندگیم؟یادته بار اولی که خرداد85 از اوین آزاد شدم؟یادت هست 18 اسفند 85 را رفتم شورای مرکزی؟..یادت هست 17 مرداد 86 روزی که غروبش آزاد شده بودم توی پاگرد راه پله خونه پدرم گفتی:یه کم دیگه صبر کن..گفتی که توی این یه ماه تازه فهمیدم که بدون تو نمی تونم زندگی کنم؟..17 اسفندمان رو یادت هست؟..هست می دانم..هفت سال و نیم پیش بود..

امین دلم برای همه چیز تنگ شده..برای همه چیز..بند بند وجودم از این دلتنگی درد می کند..خسته ام از این همه آرزوهای کوچک که خفه ام می کند..حسرت..حسرت..می دانی چیست؟می دانم که می دانی..اما نمی دانی چه حالیست که توی این قفس لعنتی مانده باشی و در عرض یکسال سه نفر را از پیش چشمت تا زیر خاک بدرقه کرده باشی!! که دو نفرشان و بخصوص این آخریشان فرشته صفتهایی بودند مثال زدنی..نمی دانی چه حالیست..کاش ندانی هم..

دلم آغوش آرام تو را می خواهد...تا ابد

بهار تو

18خرداد 90

اوین